Bölüm İyirmi İki
Mən tikintidə də işləmişəm.
Restoranda ofisiant kimi də çalışmışam.
Dükanda satıcı da olmuşam.
Amma bunların heç biri təkcə pul qazanmaq üçün olmayıb. Hər biri yazıçı ruhumun formalaşmasına xidmət edib.
Əgər o vaxt Yazıçılar Birliyinə getsəydim, bəlkə də adım artıq onların üzvləri sırasında olardı. Amma bu, məni yazıçı etməzdi. Mən vəzifə sahibi ola bilərdim, amma xalqı anlayan biri ola bilməzdim. Kənardan bəlkə də yaxşı görünərdim, amma bu xalqın ağrısını, sevincini, susqunluğunu yazıya çevirə bilməzdim.
Bəli, mən bir güzgüyəm. Siz mənə baxanda, əslində özünüzü görürsünüz. İstəsəniz, o güzgünü silib daha parlaq görünməsinə yardım edə bilərsiniz. İstəsəniz, sındıra da bilərsiniz. Amma unutmayın: güzgünü sındırsanız, əliniz qanayar... Silsəniz, sizi ən gözəl halınızda əks etdirərəm.
Həyatımın bu yerində artıq bir çox insanlar mənə inanır, yazdıqlarımı sevə-sevə oxuyurlar. Amma ilk illərimdə bu belə deyildi. Bəli, kitablarımı oxuyanlar var idi. Lakin onlar mənim adımı arxayınlıqla dostlarına deyə bilmirdilər, məni paylaşmağa çəkinirdilər.
Belə günlərin birində mən bir Azərbaycan dili müəlliməsi ilə tanış oldum. Adı Sitarə idi. O, mənə oğlanla qızın dostluğunun mümkün olduğunu sübut etdi. Hələ də ümumilikdə oğlan-qız dostluğuna inanmıram. Amma onun dostluğuna bütün qəlbimlə inanıram.
Təkcə ona görə yox ki, kitablarımı korrektə edir. Ən önəmlisi – o, mənim bütün dəli-dolu kaprizlərimə dözür. Biz yazıçılar, şairlər və ümumiyyətlə sənət adamları emosional insanlarıq. Bəzən öz içimizdə itirik, bəzən özümüzü belə başa düşə bilmirik. Ən çox da öz işığımızı tapa bilmədiyimiz zamanlarda böyüməyimiz üçün bir işığa ehtiyacımız olur.
Sitarə mənim üçün o işıq oldu. Ruhumdakı mükəmməlliyətçiliyə, incə xırdaçılığıma, bəzən də səbəbsiz susqunluqlarıma anlayışla yanaşdı. Hər dəfə kompromisə getməyi bacardı. Məni danlamadı, düzəltdi. Yola vermədi, yol göstərdi.
Beləcə, məni mən edən komandanın ən parlaq incilərindən ilki tamamlanmış oldu...
Şərhlər (0)