Fuad yatmamaqdan şişmiş gözlərini ovuşdurub dəhşətlə çarpayının üstündə peyda olmuş məktuba baxırdı. Bu naməlum məktub ona qəribə hisslər verirdi və sanki onu açmağa cəsarət edə bilmirdi. Sonunda dərin nəfəs alıb məktubu açdı. Amma içindəki yazılar məktubun özündən daha təəccüblü idi.


"Ananı geri qaytarmaq istəyirsən? Onda bu gün gün batmadan arxa binadakı oyuncaq dükanına gəl. Bu sənin son şansındır."


Hə... Yəqin bu bir zarafat idi. Axı bu məktubu bura kim qoymuşdu? Anası artıq iki aydır ki, itkin düşmüşdü. Nə bir iz, nə də bir cəsəd. Anasından geriyə heç nə qalmamışdı. Ən qorxulusu isə o idi ki, sanki anası heç vaxt mövcud olmamışdı. Paltarlarının qoxusu, ətiri, hətta yastığı belə yad gəlirdi.


İndi belə bir fürsəti əldən qaçırmaq olardımı? Yox, yoxlamaqdan zərər gəlməzdi.


Fuad özünü toparlayıb tələsik çölə çıxdı. Məktubda deyilən yeri burada yaşayan hər kəs tanıyırdı. Bu dükanda bir əli olmayan, gözü düşmüş köhnə oyuncaqlar olurdu. İçərisi həmişə qaranlıq olur, heç kim oraya nə girərdi, nə də çıxardı. İndi isə Fuad bu qorxunc yerə getməyə məcbur qalmışdı.


Oyuncaq dükanının qarşısında durub dərin nəfəs aldı və içəri girdi. Qapının açılması ilə üstündəki zəng bərk səsləndi. Fuad narahat olub geri qayıtmaq istədi. Amma artıq hər şey üçün çox gec idi.


Başını yavaşca qaldırıb qarşısındakı adama baxdı. Onu görən kimi qaçmaq istədi, amma qapı artıq kilidlənmişdi. İri, şüşəyə bənzər gözlü bir adam yavaşca güldü.


"Bura gəl."


Adamın pıçıltılı səsi ilə Fuadın özündən asılı olmayaraq addım atması bir oldu. Cibindən məktubu çıxarıb adama uzatdı.


"Mən... bunu evimdə tapdım. Burada yazılıb ki, siz anamı qaytara bilərsiniz."


Şüşə gözlü adam məktubu alıb bir çəkməcəni açdı. İçində onlarla buna bənzər məktub vardı.


"Neçə yaşın var, Fuad?"


"On... On yeddi, cənab."


"Ananı çox sevirsən, eləmi?"


"Bəli. Elədir."


"Onda yaxınlaş."


Fuad adamın gözlərinə baxmaqdan çəkinirdi. Amma məcbur olaraq ona yaxınlaşıb dayandı. Adam arxasındakı şkafdan bir qutu çıxarıb Fuadın qarşısına qoydu və qapağını açdı. İçində gördükləri Fuadı az qala lal etdi.


Qutuda Fuadın uşaqlıq oyuncaqları vardı: partlamış topu, qırılmış maşını, parça ayısı... Amma ən çox diqqətini çəkən uşaq vaxtı onsuz yata bilmədiyi, mavi şlyapalı parça oyuncağı idi. Bir qolu düşmüş, gözü də az qala yerindən çıxmışdı.


Adam başqa bir çəkməcədən iynə və ip çıxartdı.


"Əgər bu oyuncağı tikərsənsə, ananı sənə qaytaracağam."


Fuad bir söz demədən iynə və sapı əlinə aldı.


Birinci tikişdə anasının uşaq vaxtı hər gecə ona oxuduğu laylanı unutdu.

İkinci tikişdə hələ də saxladığı ad günü hədiyyəsini.

Üçüncü tikişdə anasının yeməklərinin dadını unutdu.


Tikiş etdikcə keçmişə aid hər şey uçub getdi. Bütün xatirələr, sanki heç yaşanmamış kimi silindi. Hətta anasının adını belə xatırlamırdı.


Fuad ruhunun oyuncağın içində ilişib qaldığını hiss etdi. Dodaqlarından bərk bir qışqırıq qopdu.


Artıq hər şey bitmişdi. Onun ruhu oyuncağın içindəydi.


Şüşə gözlü adam onu əlinə alıb vitrinə qoydu. Fuad şüşənin arxasından çölü seyr edə bilirdi. Bir qədər sonra dükanın qabağından bir qadın keçdi. Amma Fuad o qadının anası olduğunu heç vaxt bilmədi.