Güzgünün qarşısında zamanın topladığı səssizlik dayanmışdı.

Bir qadın var idi.İllərlə içində susmuş, səssiz qalmış zərif bir ruh. 

Hər səhər özünə məktub yazardı — gələcəkdə oxumaq üçün.

Sözlərində ümidin, qorxunun, sevginin, səbrin toxumları gizlənmişdi.

“Gül, amma ağlamağa da haqqın var,” deyirdi o sözlər.

“Hər səhər yenidən qalx, amma bil ki, qalxmaq bəzən köhnə xatirələrin solması deməkdir.”

“Dəyişmək — ruhun sükutdan səsə, kölgədən işığa səyahətidir.”

Sükut dolu günlər unuduldu, səhifələr saraldı.

Qadın isə güzgüyə baxanda tanımadığı biri ilə qarşılaşdı.O qadın yox idi artıq.

Yalnız qırıq bir kölgə var idi — səsi kəsilmiş, baxışı sarsılmış.

İçindəki sükut ona fısıldayırdı:

“İndi sən itmisən, amma bu, itki deyil.

Bu, yenidən yaranışın ilk addımıdır.”

Bir səhər yuxudan oyananda, dərindən nəfəs aldı.

Özünü  tükənmiş, amma azad hiss etdi. 

Gözlərini güzgüyə dikdi, özü ilə üz-üzə gəldi.

Bu, vidalaşmanın və ruhun yenilənməsinin əsas göstəricisiydi.

İllərlə yazdığı məktubları tapdı.

Onlar indi yad olsa da, hələ də ruhunun aynası idi.

Məktubların arasında gizlənmiş vəsiyyət oxundu:

“Əziz mən, bu sənə yox, gələcəkdəki sənədir.

Özünü tapmaq üçün əvvəl özünü itirməlisən.

Qorxma dəyişimin ağrısından, qorx ki, heç sükutdan çıxmayasan.”

Məktubu oxuyub yavaşca gülümsədi.

Qəlbində yanan işıqla susqunluğunu qırdı.

Sükut səsə çevrildi, kölgə işığa qovuşdu.

Birdən gözlərini yumdu və dərindən nəfəs aldı.

Qaranlıq içində bir işıq parladı.

Bu işıq onu tamamilə yenidən yaradı.

Gözlərini açanda artıq başqa biri idi.

Yaralı, amma azad.Susqun, amma öz səsini tapmış.

Orada, həmin güzgüdə artıq yenidən doğan bir ruh dayanırdı.

İndi isə gələcəyin onu hansı sınaqlara aparacağını bilmirdi. Amma ,hər itki, hər susqunluq, hər sınağın yeni bir başlanğıc olduğundam xəbərdar idi. O, öz səsini tapmışdı.Susqunluq bitmişdi.

Yolu açıq idi — hər nəfəs, hər addım özündə yeni bir hekayə daşıyırdı.

Və o, addım-addım öz hekayəsini yazmağa başladı.