Düşündüklərim və yaşadıqlarım bir-birinə qarışmışdı. Beynimdə isə həmişə bir sual var idi:

Niyə məhz insan bu qədər əziyyətə qatlaşmalıdır? Buna səbəb olan nədir?



"Bəlkə də insanı yavaş-yavaş öldürən, düşündüyü şey deyil, düşündüyü şeyi çox düşünməsidir."



Adicə bir metroya, maşına və ya avtobusa minirsən. Görmək istəməyəcəyin şeylərin şahidi olursan. Təbii ki, bunları da hər kəs görə bilmir.

Bəzi insanlar var ki, sadəcə baxır. Bəzi insanlar isə baxmaqla kifayətlənmir, baxmaqla birlikdə görür.


"Sən demə əvvəllər sadəcə baxırmışam. Görmək isə tamam başqa bir şey imiş..."


Belə hadisələrlə dəfələrlə rastlaşmışam.

Məsələn, üç gün əvvəl avtobusda təxminən 16-17 yaşlarında bir qızın ağladığını gördüm. Səbəbini soruşduqda sevgi məsələsi olduğunu dedi.

Bir qədər düşündüm. Amma axırıncı dəfə nə vaxt ağladığımı xatırlaya bilmədim.

Sevgi sizcə də bu qədər əzab verici bir şeydirmi?


Əslində, bəli, elədir. Ancaq əzab verdiyi qədər də xoşbəxt edir...


Ağlamaq, sadəcə insanın üzərindəki yükü bir az azaltmağa kömək edən bir vasitədir.



Təxminən saat 23:30 idi. Gecə yarısına bir az qalmışdı. Həmişəki kimi işdə idim. Hər şey adi görünürdü.

Mənə ayrılmış ərazinin bir hissəsini təmizlədikdən sonra çay içmək üçün mətbəxə endim. Bu qısa fasilə mənə yaxşı təsir etmişdi.

Düşüncələr isə həmişəki kimi qarışıq idi. Hətta nə düşündüyümü belə özüm də dəqiq bilə bilmirdim.


Çayımı tez bitirib uşaqların yanına getdim ki, bir az fikrim dağılsın. Amma qarşılaşdığım mənzərə həm çox tanış, həm də çox yad idi.

Mənə yaxın bir dostumun ağladığını gördüm. Amma məni görən kimi tez gözlərini sildi, sanki heç ağlamırmış kimi.


Mən də sakitcə bir stul çəkib oturdum. Bir siqaret yandırdım və ona baxaraq fikrə getdim. Düşündüklərim heç də xoşagələn şeylər deyildi.

Beynimdə suallar fırlanmağa başladı. O suallar ki, heç bir zaman cavabını tapa bilmədim...


O qədər problemlər yaşadım. O qədər hisslər, depressiyalar, əziyyətlər gördüm.

Amma ağlaya bilmədim...


İkinci siqareti yandırdım. Amma yenə nəticə dəyişmədi.


Siqaretimi çəkib ayağa qalxdım.

Düşüncəm artıq stabilləşmişdi və mən həqiqəti qəbul etmişdim...


Dostumun çiyninə əlimi qoyub, sakitcə mızıldandım:



"Bəlkə də insan ağlaya bilirsə, hələ də xoşbəxtdir.

Elə insanlar da var ki, ağlaya bilməyəcək qədər yorğundur..."