Bir vücud gördüm... Parçalanmışdı, bir gəncin qolu qopmuşdu, digərininsə başı. Ətraf qan içindəydi, havadan qan, nifrət, kədər, nisgil iyi gəlirdi. Ölüm ayağında olanlar xoşbəxt görsənirdilər, sağ qalanlarsa narahat. Qandan, qorxudan çox nigaranlıq, darıxımaq hissi yayılmışdı, artıq çoxu öz doğmalarını unutmuşdu belə. Onları sevən dostları, yaxınları, nəyinki onun yolunu gözləyən qadını hətta özü həsrtəin çəkdiyi qadını belə unutmuşdu. Göydən yağan həzin yağış damlaları içlərindəki alova təsir edə bilmirdi artıq. 

Bitdi... Nəhayət bitdi.

Bu vəhşətdənsə sadəcə geriyə qopub parçalanmış bədənlər qaldı, amma daha dəhşətlisi bilirsən nə idi?

Diri bədənlərdən çıxmış ölü ruhlar. Sahibləri sağ idi, amma yaşamırdılar. Həyatın nə olduğunu unutmuşdular. Onları sadəcə ağrı sağ tuturdu. Yaşam onlara zövq vermirdi...

O qədər tükənmişdilər ki, hətta çökməyə belə taqətləri qalmamışdı, buz bağlamış cəsəd kimi donub qalmışdılar. Üzlərində heç bir ifadə yox idi, amma gözlərinə baxan anda başa düşmək olardıki, içləri qan ağlayır. Hətta nifrət edirdilər, qazandıqları qələbədən nifrət edirdilər, o qələbə uğurunda dosdları, ailələri, sevdikləri və onları sevənlər itirilmişdi. Sükut o qədər güclü idi ki, səs-küydən daha tükürpədici, daha vahiməli idi. Sanki bir sükutdan daha artığı, bir üsyan idi, amma kimə qarşı, nəyə qarşı?

Bilinmir.

Bəlkə də, bu "qələbə" və itgilər yeni gələcəyin açarı, bəlkədə, bir kitabın son təmiz səhifəsi idi...