Hər yelləncək yalnızca fırlanmır...

(Bəziləri ətrafında dövr edən xatirələri, buraxılmış əlləri, deyilməmiş sözləri, cavabsız sualları da özüylə aparır.Və bəzən... o yelləncək xəbərsizcə məhz sən özün olursan. Bəzən sənin içində fırlanan bir vicdandır, amma sən onun nə vaxt dayanacağını hesaba qatmırsan..) 

Gecə işıqları şəhərə yayılmış, sanki ulduzlar yerə enmişdi.Bütün parıltıların, bütün səslərin, bütün gülüşlərin içində bir susqunluq var idi.Bu susqunluq elə bir səssizlik idi ki, insanın içini oyur, yandırır, danışmadan qışqırırdı.Və heç kim fərqində deyildi.Oğlan lunaparkın ortasında dayanmışdı.

Ətrafı dövr edən qəhqəhələr, şirin qoxular, parlayan gözlər onun üçün sadəcə dekor idi.

O, heç kimə bənzəmirdi.

O, bir qərarın kölgəsində yaşayırdı – illərdir dəyişməyən, hər gecə eyni yuxuda boğulan bir qərarın...Yanında bir qız dayanmışdı. Qızın gülümsəməsi günəş işığına bənzəyirdi,amma içində gizlədiyi kölgə heç də az deyildi.Elə bil onun özü də bir sirr daşıyırdı. Həm tanış, həm yad idi...

– “Gəl, yelləncəyə minək.”

– “Yox... Mənlik deyil.”

– “Əslində... səninlikdi. Sadəcə içindəki qorxunu yelləmək istəmirsən.”

Bu sözlər... yad deyildi.O, bu cümlələri hardasa eşitmişdi.Bəlkə də... bir vaxtlar özü deyib, sonra unutmuşdu.Amma yaddaş heç nəyi unutmur. Sadəcə susur.Lazım olan anda isə qışqırmağa başlayır.

Yelləncəyə mindilər. Kəmərlər bağlandı. Barmaqları metalın soyuqluğunda titrədi.Yavaş-yavaş havaya qalxdılar. Sükut da onlarla birgə yüksəldi.Aşağıda şəhər kiçilir, insanlar ləkəyə çevrilirdi.Yuxarıda isə hər şey daha aydın, daha yaxın və daha sərt görünürdü.

– “Yüksəklikdən qorxursan?” – soruşdu qız.

– “Qərarlardan...” – dedi oğlan. – “Ən çox... öz verdiyim qərarlardan qorxuram.”

Bu cümlə onu silkələdi.

Çünki bütün həyatını verə bilmədiyi bir qərarın altında keçirmişdi.Və bu qərar bir dəfəlik deyildi ,hər gün onu təkrarlamışdı.Hava soyudu. Rüzgar saçları yelləyirdi.Fırlanma artdıqca, xatirələr də ona uyğunlaşmağa başladı.Gözünün qabağında bir səhnə canlandı :

(Uşaqlıq.Bir yelləncək.Yanında əlini sıx tutan bir dost.Qorxma deyən,inan deyən.Və o... qorxmuşdu.Əlini buraxmışdı.Sonra isə o əl bir daha geri dönməmişdi.) 

– “Səni bağışladım.” – dedi qız.

Səsi güclü, amma ilıq idi.Oğlan dondu. Qanı beyninə sıçradı. Sinəsində nəsə qırıldı.

– “Nəyə görə?”

– “O günü... o buraxdığın əli. Özünü içində neçə dəfə cəzalandırdın?”

– “Sən... sən bunu necə bilirsən?”

Qız susdu. Sonra yavaşca gülümsədi.O gülümsəmənin içində tanış bir baxış, unudulmuş bir söz, itirilmiş bir insan vardı.

– “Çünki mən  idim. Buraxdığın amma xatırlamadığın o əl mən idim.. "

Oğlan nəfəsini çəkdi. Dodaqları titrədi. Bədəni sanki yelləncəklə birgə fırlanırdı.İndi o, sadəcə hündürlükdə deyil... vicdanında fırlanırdı.

Qarşısında bir məhkəmə vardı.

Hakim özü idi.

Məhkum özü idi.

Cəza... susqunluq idi.

– “Sən... bəs indi niyə burdasan?”

– “Səni geri qaytarmaq üçün.”

– “Bəs mümkündürmü?”

– “Keçmiş geri dönməz. Amma sən dəyişə bilərsən.”

Bu cümlə onu sarsıtdı. Bəlkə də illərdir gözlədiyi bağışlanma sadəcə bu qədər sadə idi.

Heç kim deməzdi.

Amma o dedi.

Oğlan ağladı. Səsli yox, içində.

Gözlərini yumdu. Əllərini titrədərək tutdu.

Yelləncək endi.

Gözlərini açanda qız yox idi.

Sanki heç olmamışdı.

Oturacaq boş idi. Hər şey əvvəlki kimi idi, amma... o artıq heç nəyin əvvəlki kimi olmayacağını bilirdi. 

Ayağa qalxdı. Yavaşca addımladı. Sükutun içindən keçdi.

Qarşısına bir kağız gəldi. Qopub yelləncəkdən düşmüşdü.

Kağızda bir cümlə yazılmışdı:

“Hər kəs bir gün buraxdığı əlin geri dönməyəcəyini anlayar. O zaman ya yelləncəkdən düşər, ya da sonsuzadək fırlanmağa məhkum qalar.”

Səhəri gün xəbər portallarında belə bir başlıq yayıldı:

 “Lunaparkda tək yelləncəyə minən gənc huşsuz vəziyyətdə tapılıb. Yanındakı oturacaq boş olub. Kamera görüntülərinə əsasən, onunla birgə heç kim minməyib.”

Altında isə bir şahid şərhi var idi:

 “Oğlum dedi ki, ‘ana, o dayının yanında qırmızı kapüşonlu biri vardı.’ Amma mən heç kimi görmədim.”

Bəs səncə sən kiminlə yelləncəyə minmisən?

Bəlkə də çoxdan unudulmuş birinin ruhu hələ də vicdanının oturacağında oturub...

səni dinləyir.

Səni gözləyir.

Və sən hələ də fırlanırsan...