Hər səhər eyni saatda eyni səhnə yaşanırdı. Qatar dayanacağa çatır, sərnişinlər axınla içəri dolurdu. Ayaqlar tələsir, başlar aşağı, gözlər yuxusuzdu. Qollar eyni ritmdə sallanır, əllərdə telefon, qulaqlarda musiqi, qəlblərdə susmuş xatirələr vardı. Sanki hər kəs  kimdənsə, nədənsə, bəlkə də özündən qaçırdı. Platforma o qədər dolu idi ki, çoxluq təşkil edən insanların bu qədər boşluğa necə sığışdığını anlamırdın. Heç kim bir-birinə baxmırdı. Baxsa belə görmürdü. Görsə belə, içində nə olduğunu soruşacaq cəsarəti yox idi. Çünki hamı bilirdi: cavab versələr, qarşı tərəfə öz içini də açmalı olacaqdı.

O gün qapının ağzında bir adam dayanmışdı. Geyimi köhnə deyildi, amma yad görünürdü. Sanki buraya aid deyildi. O, tam keçid nöqtəsində durmuşdu – nə qatara minirdi, nə də uzaqlaşırdı. Sadəcə dayanırdı. Əllərində bükülmüş bir tablo vardı. “Ulduzlu Gecə”  adlı əsəri bərk-bərk qucaqlayırdı. Elə bil orada nəfəs alırdı. Tablo onun sözsüz səsi, rənglərlə boğulmuş qışqırığıydı. O sadəcə tablonu tutmurdu ,əslində öz ruhunu parçalanmasın deyə saxlayırdı .Bədəni oradaydı, daxili isə illərlə tanınmadan keçmiş dar küçələrdə gizlənmişdi.

Yanından keçənlər üçün o sadəcə bir gölgəydi. Sanki orada belə deyildi. Bəziləri gözlərini qaçırır, bəziləri üzünə baxmadan yanından ötürdü. Heç kimin ağlına gəlmirdi ki, o adam hər səhər eyni vaxtda buraya gəlir. Hər səhər bu platformada dayanır, gözləyir. Qatara minməyə yox, bəlkə də görülməyə, fərq edilməyə. İçində susan bir sual dolaşırdı: “Bu qədər susduğum halda, nə vaxtsa kimsə məni eşidəcəkmi?” Gözlərini sıxır, amma içindəki bu cavabsızlıqla barışmağa çalışırdı. O qədər uzun zaman keçmişdi ki, artıq adının çəkilməməsinə öyrəşmişdi. Amma yenə də gözləyirdi – bəlkə bu dəfə fərqli olar deyə. 

Qarşısında bir adam dayanmışdı. Qəzet oxuyurdu. Qəzetdə qalın hərflərlə bir başlıq yazılmışdı: “Van Gogh sərgisi bu gün açılır.” Hər kəs o başlığa baxa bilərdi, amma heç kim başlığın qarşısında dayanmış adamı görmürdü. İnsanlar rəsmlərə bilet alırdı, amma o rəsmin arxasında gizlənmiş ağrını almağa cəsarət etmirdilər. Əsərlər maraqlıydı, sənətkar isə ağır. Varlığı həzm olunmurdu. Onlar hər zaman sevilən sonluğu istəyirdilər, yarı yolda qırılanları yox.

Qapılar hələ açıq idi. Qatar tərpənmək üzrəydi. Heç kim ona yol vermirdi. Amma o da yol istəmirdi. Sadəcə dayanırdı. Bəzən bir addım atmaq üçün səbəb gərəkmir.Dayanmaq, içində qırılan min cümlənin səssizliyinə qulaq asmaq daha çətin, daha cəsarətliydi.

Və qəfil bir hadisə baş verdi. Qəzet oxuyan adam başını qaldırdı. Gözləri onun gözlərinə dəyincə dünya susdu. Sanki bu iki baxışdan başqa heç nə yox idi. Nə səs, nə qatar, nə də ətraf. Sadəcə baxışlar danışdı. “Səni görürəm” dedi gözləri. “Bu tablonun arxasında kim olduğunu bilirəm.” O an heç nə demədilər, amma baxışları ilə hər şeyi aydınlığa qovuşdurdular. Gözlərdəki tanışlıq keçmişin içindən bir parça kimi gəldi. Elə bil bu iki nəfər heç vaxt görüşməmişdi, amma illərlə bir-birini gözləmişdi.Qapılar bağlandı. Qatar yavaşca hərəkətə keçdi. O içəri girmədi. Platformada qaldı. Amma ilk dəfə olaraq təkliyi boğmadı onu. Çünki bu dəfə biri onu görmüşdü. Həqiqətən görmüşdü. Nə tablosuna görə, nə geyiminə. Sadəcə özü olduğu üçün.

Uzaqdan bir uşaq yaxınlaşdı. Əlində köhnə bir dəftər. Söz demədən qarşısında dayandı. Sonra pıçıltıyla soruşdu: “Bu rəsmdəki sənin qəlbindi?” O güldü. Yumşaq, az qala eşidilməyəcək qədər bir tonda :“Bu rəsmi mən çəkməmişəm,” dedi. “Mən bu rəsmi yaşamışam.” Uşaq başını yellədi, sanki artıq cavabı bilirmiş kimi. Dəftərdən bir vərəq cırdı və ona uzatdı. Kağızda sadə bir cümlə yazılmışdı: “Bəzən qatara minməmək – öz yerində qalmaqdır.” O kağıza baxdı. Gözləri doldu. Sanki bu cümlə, illərlə qurulmamış cümlələrinin cəmi idi. Nə qədər səssiz, nə qədər doğru.

Qatar arxasında tozlu bir yel buraxıb uzaqlaşırdı. Tablosunu yenidən qucaqladı. Amma bu dəfə qorxudan yox. Sadəcə içindəki rənglərin sağ olduğunu hiss etdiyindən.O günü heç kim fərq etmədi. Amma o adam bir qatara minməməklə tanındı. Çünki bəzən getməmək, qalmaqla iz qoymaqdır. Sən özünü sübut etmədikdə belə səni kimsə səni görür. Bu kifayət edir.

Çünki sən o qatara minmədin deyə yox olmadın.O qatara minmədin deyə  sən yadda qaldın.

Bəs sizin hər an fərq edilmək üçün getdiyiniz bir qatar dayanacağı olsa hara olardı?