Hər bir insan doğulur, zamanla yaşa dolur.

Lakin böyümək üçün təkcə yaş kifayət etmir.

İnsanı, əsasən, yaşadıqları böyüdür.


Bəzən boş qalan cib,

bəzən bir ölünün yoxluğu,

bəzən diriykən içimizdə öldürdüyümüz biri,

bəzən isə arxadan vurulan Xəyanət adlı zərbə...


O zərbə ki,

heç gözləmədiyin anda,

heç gözləmədiyin biri tərəfindən gəlir.

Eynilə ölüm kimi.


İnsan düşünür:

"Bu necə oldu axı? Mən axı ona inanmışdım..."


Bu zərbə bizə – ya sevdiyimiz insan, ya dost,

ya bir ailə üzvü, ya da güvəndiyimiz hər hansı biri tərəfindən gəlir.

Amma qəribədi ki, yad birindən bu acını heç vaxt görmür insan.

Xəyanət həmişə güvəndiklərimizdən gəlir.


Sən demə, bizi böyüdən də elə bu xəyanətlər olurmuş...


İndi – ya da keçmişdə –

daşürəkli kimi tanınan,

qəddar adlandırılan neçə insan var ki,

bəlkə də sadəcə xəyanətin qurbanı olublar.

Və ona görə qəddarlaşıblar.


Çünki xəyanət insanı bərkidir.

İnsanın ruhunu sındırır,

qəlbini buza çevirir,

ən pisi isə – Güvənini parçalayır. 


Sonra yenə kimsə çıxır...

İnsan yenidən güvənir...

Yenə baş verir...

Yenə...

Yenə...

Dəfələrlə baş versə belə,

insan eyni səhvi – bilərəkdən belə olsa – yenə edir.

Çünki güvənsiz həyat olmaz axı...


Bəlkə də, o xəyanətləri hiss etməliyik ki,

o ağrı bizi sarsıtsın,

və xatırlayaq ki, hələ sağıq, yaşayırıq...


Bəlkə də, bu xəyanətlər –

öz səhvlərimizin,

öz içimizdə etdiyimiz xəyanətlərin cəzasıdır?

Bəlkə özümüzə, xəyallarımıza, arzularımıza, məqsədlərimizə xəyanət etdiyimiz üçün bu qədər yanırıq?


Yox... Məncə, bunların bədəli bu qədər ucuz olmamalıdır.

Bu sadəcə həyatın bizə etdiyi kiçik sürprizlərdir...