Oyanırdım amma bu oyanış adi deyildi. Zamanın qaranlıq qatlarında, unudulmuş anların kənarında ilişib qalmışdım. Qarşımdakı mənzərə yad idi, amma ürəyimdə tanış bir boşluq vardı. Sükan arxasında oturmuşdum, amma nəyi idarə etdiyimi bilmirdim. Təyyarə səmanın qaranlığında süzürdü, bədənim hərəkətdəydi, ruhum isə keçmişin dərin kölgələrində ilişib qalmışdı. Nəfəsim ağır, bədənim incə bir ip kimi boşluqda asılmışdı, qırılmağa hazır, amma davam edən bir varlıq kimi. Sükut bir anda qırıldı, ürəyimə kəskin və unudulmaz bir səda doldu — illər boyu boğulmuş, səsini itirmiş xatirələrim birdən canlandı. Onlar məni yönləndirmək istəyirdi, amma məcburən dinləməliydim. İçimdə gizlənmiş, sözə çevrilməmiş qırıq parçalar gözlərimin önündə canlandı, ruhumun ən dərin qaranlığından fəryad edirdi.

Ətrafda nə baş verdiyini bilmirdim, ya da bilmək istəmirdim. Suallar ağır, cavabsız qalmışdı, bir dəfə onların dərinliyində boğulduğumu xatırlayırdım. Artıq susmağın mənası yox idi — davam etməliydim. Təyyarə səssizcə qaranlığa qarışırdı, mən isə sərsəm bir yuxunun içində səssizcə səsimi itirirdim. Heç kim məni eşitmirdi, yalnız təkliyimdə boğulurdum. Göy üzündə ulduzlar uzaq, soyuq və mənasız idi. Uşaqlıqda onlara baxıb qurduğum arzular indi məni tərk etmişdi. Əlimdə soyuq metal qolbaq vardı. O mənim üçün uşaqlıqdan yadigar, sükutda titrəyən tək xatirə idi. O qolbaqda yazılmış adlar unudulmuş dostlarımın sükutla dolu xatirələrini daşıyırdı, indi isə yalnız soyuq bir metal kimi getdikcə ağırlaşırdı.

Bir zamanlar arzulayırdım ki, bir ulduz mənim adımı daşısın. İndi isə yalnız bir dəfə belə kiminsə məni xatırlamasını istəyirəm. İnsan bəzən tanınmaq istəmir, sadəcə varlığını hiss etdirilməsini arzulayır. Qumun altında nəfəs almayan, amma qəribə şəkildə diri görünən üz vardı. O, ola bilmədiyim bütün tamamlanmamış hekayəmin simvolu idi. Gözləri bağlı, səsi susmuş, adı silinmişdi. O üzə baxdıqca öz susqun tərəfimlə qarşılaşırdım. O danışmaqdan yorulub, mən isə dinləməkdən. Kompas şimalı göstərmirdi, mən də yolumu itirmişdim. Təyyarə uçur, amma  hara getdiyimi bilmirdim. Bəlkə də ən məqəsədəuyğunu uçmaq deyil, yerə düşməkdir. İnsan bəzən yerə çırpılmaz, sadəcə yox olub hüzura qovuşar. 

İçimdə iki səs var idi: biri “Bu, yuxudur,” deyirdi, digəri “Bu yuxu gerçəklikdən canlıdır.” Hansını seçəcəyimi bilmirdim. Oyanmaq istəyirdim, amma bəzən qalmaq  diri-diri unudulmaqdır. Təyyarə sabit hündürlükdə ilişib qalmışdı. Mən nə yaşayıb, nə ölürdüm, zamanda donub qalmışdım. Ulduzlara baxırdım, istədim ki, ən azından bir dəfə məni görsünlər. Çünki ən böyük yoxluq görünməməkdə gizlənir. 

Dərk etdim: Mən o üz idim, təyyarədə unudulmuş səslə var olmağa davam edəcəkdim.Bu sükut heç kim tərəfindən pozulmayacaq, çünki heç kim burda olduğumu bilməyəcəkdi. Təyyarə parçalanmağa başladı, sükutun içinə büründü. Təkcə nəfəsim qaldı. Birdən səssizliyin içindən yoxluğa qarşı son çağırış kimi görünən soyuq bir nəfəs gəldi.Amma o nəfəs mənim deyildi. Başımı çevirəndə qarşımda görünməz  baxışları ilə ruhumu titrədən bir siluet vardı. O, zamanın sərhədlərini darmadağın edən, yoxluğun özündən gələn varlıq idi — mənim itkin parçam, amma daha qorxuncdu. Gözlərində sonsuz boşluq vardı.O mənə baxdı və dedi: “Sən artıq itmisən. Amma mən hələ burdayam.” O sözlər məni boğdu, qəlbimdən qatı dumanlar qalxdı. Sükut pozuldu, təyyarə görünməz qüvvənin əlinə keçdi, parçalanırdı. Uçuş yox, düşüş idi. Mən düşürdüm, hər şey dəyişirdi. Dünyanın kəskin və əzablı qışqırığı eşidilirdi.Və birdən hər şey susdu. Susqunluğun içində yalnız sən qaldın.

Bəs sən... yaddaşlarda necə yaşayacaqsan, əgər sükut səni unudarsa?