Qaranlığın içində, sözün əsl mənasında səssizliyin tam ortasında, hər şey anidən dayandı.Sanki zaman dondu, hər bir anın ağırlığı ruhuma çökmüşdü. Bu səssizlikdən doğulan  bəsid bir sükut deyildi, o, varlığımı silkələyən, adını verə bilmədiyim bir titrəyiş idi. Bədənimin ən dərin qatlarından, sümüklərimin ən qaranlıq guşələrindən qalxan bu hiss, heç bir lüğətdə təsvir edilə bilməyəcək qədər dərin və qorxuducu idi. O, həm azad, həm yad, həm də doğma idi — məni məhv etmədən əvvəl sarsıdan bir varlıqdı sanki. 

İçimdə nəsə yox olurdu. Ancaq yox olmaqdan daha mürəkkəb, daha acı bir prosesdi bu. Sanki qəlbim uzaqlaşan bir qaranlıq deyil də,  yerini donmuş və soyumuş bir boşluğa buraxırdı. Varlığımın bir hissəsi tədricən ayrılırdı.Elə bil görünməz əl ilə zehnimin bir parçası aram-aram ələnirdi. Onun arxasında qara və sonsuz bir boşluq qalmışdı — sadəcə məkan yox, zamanın belə durduğu, ruhun belə nəfəs almadığı bir boşluq. Hər şeyin başladığı o andan fərqli idi. İndi orda həyat yox, yalnız yoxluğun sərt soyuqluğu vardı. Bu boşluqda sevgiyə oxşayan yad bir hiss yer almışdı. İllərlə nəfəs aldırdığımı sandığım, amma əslində məni boğan yadlıq məni əsir almışdı.O gəldi və işığı yandırıb getdi, amma özü ilə qəlbimi aparmadı, çünki artıq yox idi. Mənim bədənimdə sümüklərin arasında yalnız səssiz, quru bir boşluq yaranmışdı tərk edilmiş bir ev kimi; içində heç kim yox, yalnız keçmişin küskün xatirələri, yarımçıq qalmış hekayələr dolaşırdı. Bu evdə hər künc donub, sükutla nəfəs alırdı, amma kimsə bunu eşitmir,hiss etmirdi.

Bir gün, o donmuş evdə zəif bir hərəkət hiss etdim.Əvvəlcə donuq bir kölgə idi, sonra inadkar, hər an böyüyən, özünü göstərmək istəyən varlığa çevrildi. İllərlə gizlənmiş, susmuş, unudulmuş və artıq azadlıq istəyən bir varlıq. İçimdə qanad çırpan bir quş var idi. Uçmaqdan qorxan, amma yenədə səmada süzülmək istəyən bir quş. Mən onu qorumaq adı ilə sükutla saxlamışdım,zərif bədəni sınmasın deyə. Amma o artıq dayana bilmirdi. Ağ qanadlarını sümük qəfəsimdən çıxarmağa çalışırdı. Hər çırpınışda bədənim parçalanırdı, amma bu parçalanma mənim susqunluğumun tək cavabı idi. İlk dəfə bu ağrı ilə birlikdə özümü canlı hiss etdim. Bu ağrı, boğduğum bütün sözlərin, gizlətdiyim duyğuların qapısını açırdı.

Həyat tərsinə dönmüşdü; əvvəllər nəfəs almaq üçün sevgiyə möhtac idim, indi isə sevgidən xilas olmaq üçün nəfəs axtarırdım. Bu nəfəs artıq mənim deyildi. Öz bədənimdə yad biri kimi hiss edirdim. Toxunduğum yerlər mənə aid deyildi. Mən orda yox idim. Ruhum qəfəsdəki quş kimi tələsirdi, amma qəfəs göründüyündən daha möhkəm idi.O qayıtdı, sanki heç nə olmamış kimi, sanki illərlə içimi sındırmamış kimi. Gözlərində peşmanlıq yox, yalnız bir sual vardı: "Hələ də mənimləsən?" Cavab vermədim. Mən artıq o deyildim. İndi isə yalnız içində çarəsizlik və çırpınış daşıyan boşluqdan ibarət olmağı seçmişdim.

O quş məni sağaltmışdı və sonra uçmuşdu. Mən onu qoruduğumu düşünsəm də, əslində o məni qoruyurdu. İndi yox idi. Tək qalmışdım. Azad, amma tənha. O an özümə bir sual verdim — tək bir sual. O sual bütün həyatımı alt-üst etdi. Bütün cavablar, o sualın yanında mənasız qaldı. Mən qəfəsdə olarkən gözləməyin nə olduğunu unutmuşdum. İndi isə, qəfəsdən sonra, başqa bir hiss çökmüşdü içimə. Sonsuz azadlıq içində donmuş tənha bir ruhun qalıqlarıyla birlikdəydim.Çünki azadlıq bəzən içindən parçalanaraq çıxan tək bir quşun uçuşu deməkdir. O uçuşdan sonra nə qalır? Qanad səslərinin xatirəsi, sükutun içində eşidilən çırpınış, heç kimin görməyəcəyi bir göy üzü və səssiz  fısıltı kimi qalan bir sual...

Əgər içimizdəki quş bizi xilas etmək üçün varsa, niyə onun azadlığı bizim məhkumluğumuz olur?..