İnsan sən demə hər an həsrət çəkirmiş. Sevinəndə, güləndə, darıxanda, kədərlənəndə, ağlayanda, ağladanda – hər an.

Bir söz oxumuşdum, yazırdı ki:

Bütün xoşbəxt sonluqlar eynidir, hər kəsin dərdi isə fərqlidir.

Kimisi soldurduğu gülün, kimisi doğmalarının, kimisi arzularının, kimisi “kaş ki”lərini düşünür, kimisi sevdiyi insanın həsrətini çəkir, kimisi isə onu sevən insanın. Kimisi xoşbəxt olduğu anların həsrətindədir, başqa birisi isə ümumiyyətlə xoşbəxtliyin. Kimisi pulun, şan-şöhrətin həsrətini çəkir. Hər kəs həsrət çəkir.

Bəzən gün boyu insanın bacardığı ən böyük nailiyyət – intihar etmədən günü başa vurmaqdır.

Hər insan itirir. Xoşbəxtliyini, arzularını, gələcəyini və ya keçmişini. Sevdiklərini və onu sevənləri. Amma nə uğrunda... bilinmir.

Hərdən düşünür insan: görəsən, həyata təkrar gəlsəydim, eyni səhvləri edərdimmi? Amma gələ bilmir – hər kəsin cəmi 1 səhv etmə haqqı var, 1 yaşamaq və 1 ölmək haqqı var.

Həyat bəzən sevməkdən ibarət olurmuş. Bir sevgi bir ömürə bədəl ola bilərmiş. O, həmin sevgidir ki, yuxusuz gecələr gətirir, adına şeirlər yazdırır, musiqilər bəstələdir, hekayələr yaradır. Amma insan övladı unudur ki, o da – həyatdakı hər şey kimi – fanidir. İnsan isə hər şey əbədi belə qalacaqmış kimi zənn edir... Nə qədər də gülməlidir.

Məhz buna görə də, o sevgini itirəndən sonra, şeirlər, musiqilər, əfsanələr – hamısı bitir. Bütün ümidlər, arzular – hamısı yeni bir həsrətə çevrilir. Hansı ki, bir zamanlar daha güclü bir sevgi duyulurdu o qəlbdə, həm yaşadan həm öldürən sevgi...