"Yaxşı Qız"

Küçənin o başından gələndə bütün baxışlar ona dönürdü. Yox, bu baxışlar nə şəhvət dolu idi, nə də heyranlıq. Bu, qəribə bir "nə yaxşı qızdı" baxışı idi — əxlaqla, tərbiyə ilə, sözlə deyil, baxışla deyilən.
Zəhra yaxşı qız idi. Bunu hamı deyirdi. Bunu anası da deyirdi, qonşular da, müəllimlər də, tanımadıqları belə deyirdi:
— Yaxşı qızdı, sakitdi… başıaşağıdı… üzündə gülüş, sözündə çəkincə var.

Amma heç kim bilmir ki, Zəhra evə qayıdanda ayaqqabılarını sakitcə çıxarıb qapı arxasında içini boşaldırdı. Bəzən pəncərədən baxıb ağlayırdı, bəzən isə aynanın qarşısında üzünə baxıb pıçıldayırdı:
— Axı mən kiməm?

O, başqalarının yaratdığı obrazın içində yox olurdu. Sevgisini deməmişdi. Qorxmuşdu. Axı "yaxşı qız" belə etməzdi. Gözləməzdi küçədə oğlan, yazmazdı gecə mesaj, gülməzdi açıq-aydın.
Beləcə sevdiyini belə itirdi.

Zəhra 22 yaşına qədər heç nə etməmişdi. Nə səs qaldırmışdı, nə çərçivəni pozmuşdu. Ən böyük üsyanı — gecə otağında yazdığı amma heç vaxt göndərmədiyi mesajlar idi.

"Kaş sənə 'hə' deyə biləydim… amma yaxşı qız 'hə' deməz birinci."
"Kaş məni sevdiyin kimi deyil, olduğum kimi görəydin."
"Kaş bu şəhər yaxşı olmaqla insan olmaq arasındakı fərqi başa düşəydi…"

Bir gün universitetin qarşısında yenə onu gördü — Əli. O, Zəhranı sevməmişdi, sadəcə hörmət etmişdi. “Yaxşı qızdı axı” deyib keçmişdi. Amma Zəhra sevməyə cəsarət etməmişdi.
Əli indi başqa bir qızla idi. Saçları açıq, gülüşü sərbəst, danışığı cəsur. Onun haqqında isə başqa cür danışırdılar:
— O bir az "azaddı", yəni başıaşağı deyil…

Zəhra həmin axşam ilk dəfə ağladı, amma sükutla yox, hayqıra-hayqıra. Güzgünün qarşısında göz yaşlarını silmədən baxdı özünə. Sonra saçlarını açdı, dodaqlarına azca boya çəkdi. Elə çox yox, bir az — içindəki qıza "xoş gəldin" demək üçün.

İllər keçdi. Zəhra indi yazıçı idi. Ən çox oxunan hekayələrindən biri "Yaxşı Qız" adlanırdı. O hekayədəki qəhrəman — cəmiyyətin qəliblərinə sığmayan, amma heç kimə də zərər verməyən bir qız idi. Onu hər kəs “yaxşı qız” sanırdı, amma o sadəcə öz olmaq istəyirdi.

Bir müsahibəsində ona soruşdular:
— Sizcə, yaxşı qız kimdir?
Zəhra gülümsədi, gözlərində köhnə bir kölgə titrədi və cavab verdi:
— Yaxşı qız, başqalarının gözləntilərinə yox, öz vicdanına sadiq olandır.