“Yabanı Çiçək”

Köhnə bir kitabxananın damında bitmişdi o çiçək. Divarların arası ilə süzülən gün işığıyla böyüyürdü — kiminsə yadına düşməyən, kiminsə bağçasında olmamış, vəhşi, amma saf bir gözəllikdə.

Elə Leylanın özü kimi.

Leyla şəhərin unudulmuş bir küçəsində, uçuq bir evin ikinci mərtəbəsində tək yaşayırdı. Gözləri dərin idi, səsi sakit, amma içində fırtına vardı. Vaxtilə çox sevmişdi. Sadiq olmuşdu. Ümid etmişdi. Amma insanlar onu tikan kimi görmüş, toxunmağa cəsarət etməmiş, uzaqdan "yabanı" adlandırmışdılar.

Hər səhər eyni kafedə oturardı. Günəş sol yanağına düşəndə, köhnə dəftərini açar, içində yazılar yazardı. Amma o yazılar nə poeziya idi, nə gündəlik. Onlar bir növ içində susdurulmuş fəryadların sətirlərə çevrilmiş kölgəsi idi.

Bir dəfə bir oğlan — Kamal — gəlib masasında əyləşdi. Heç nə demədi. Sadəcə bir stəkan çay içdi, gözlərini uzaqlara dikdi. İkinci gün yenə gəldi. Üçüncü gün də. Sonda Leyla bir sual verdi:

— Niyə gəlirsən?

Kamal cavab vermədi. Amma bir səhifə yazdı onun dəftərinə:
"Bəzi çiçəklər torpaqda deyil, qəlbdə bitir. Və ən gözəl çiçəklər, heç vaxt dərilməyənlərdir."

O gündən sonra onlar danışmadan danışmağa başladılar. Səssizlikdə bir bağ yarandı. Amma bu sevgi deyildi — çünki Leyla artıq sevgiyə inanmırdı. Bu, iki yaralı insanın bir-birinin susqunluğunu başa düşməsi idi.

Bir gün Kamal gəlmədi.

Sonra bir də gəlmədi.

Leyla nə iz axtardı, nə də cavab. Sadəcə bir səhifə yazdı:

"Yabanı çiçəklər ölmür, sadəcə kimsə baxmadığı üçün solmuş kimi görünür."

İllər keçdi. Kafe bağlandı. Evinin pəncərəsi köhnəldi. Amma damda o çiçək hələ də böyüyürdü. Və bir gün bir uşaq onu tapdı. Gözlərinə heyrətlə baxdı və anasına dedi:

— Ana, bax! Bu çiçək heç yerdə yoxdu!

Ana gülümsədi:

— O, yabanı çiçəkdir, oğlum. Amma bəlkə də dünyadakı ən dəyərli çiçəkdir, çünki heç kim onu öyrədə bilməyib, amma o yenə də gözəl olub.