Diqqət. Bu hekayədə qeyri etik ifadələrdən istifadə olub. +18 olduğunu nəzərə al və söyüş xoşlamırsansa oxuma.


İsti havanın daha da artırdığı stresi nəzərə almasaq, naşir üçün bu günlər elə də fərqli keçmirdi. O, həmişəki kimi, göndərilən mətnləri ay sonuna bircə həftə qalmış oxumağa başlamışdı. Söhbət bir ovuc oxucusu ilə birtəhər fəaliyyətinə davam edən aylıq ədəbiyyat dərgisinin eyni şəkildə — birtəhər dolanmağa çalışan naşirindən gedir.

Naşir göndərilən mətnləri oxumağa başlayanda bu ayın fikirləşdiyi qədər adi olmadığını başa düşmüşdü. Oxuduğu hər yazını bir kənara vızıldadır, növbətilərə keçdikcə bir az da əsəbiləşir, bu işin daşını birdəfəlik atmaq barədə düşünürdü.


Ta ki son yazılarla qarşılaşanadək. Axrıncı kağızı heç oxumamağı, hər şeyə tüpürərək rədd olub getməyi qərarlaşdırmışdı. Qərarından daşınmağına isə konvertin üzərində heç bir qeydə rastlamamağı səbəb oldu; konvert ağappaq idi. Konvertin içərisində ümumiyyətlə, yazı var idimi? Yazıda nədən bəhs edilirdi və s. kimi suallar naşirin marağına məğlub olmağına səbəb oldu.


Əvvəlki yazıları məxsusi könülsüzlüklə oxuduğuna şübhə yoxdur, bu yazıları isə… Hətta deyərdim xüsusi bir şövqlə oxudu. 


Digərlərinə nisbətdə həddindən artıq uzun, iri mətnlərlə dolu kağızı oxumağa başlayan kimi naşirin dünya ilə olan əlaqəsi tamamilə kəsildi. Alnından ağzına axan, ordan da — axan, bəlkə də, elə ağzının suyu idi — kağızdakı hərflərin üzərinə damcılayan tər bəzi sözləri oxunmaz hala salsa da, naşirə əsla təsir etmir, o, sözləri beynində yerinə qoyaraq mətni oxumağa davam edirdi; bədəni naşirin dünyayla əlaqəsini, bütün cəhdlərinə rəğmən bərpa etməyə nail ola bilmirdi.


Kağızda yer alan, eyni şəxs tərəfindən qələmə alınmış bütün başlıqları böyük maraqla, hər birini əvvəlkinin yaratdığı təsirlə vəcdə gələrək oxumağa başlayan naşir müəllifə digərlərindən — hərçənd dərginin yeni nömrəsi üçün bunun xaricində yazı tapa bilməmişdi — ikiqat artıq qonorar verməyi qərarlaşdırmışdı. Yalnız son başlıq altındakı mətni oxumazdan öncə başını kağızdan qaldıra — dünyayla əlaqəsini bərpa edə bildi. Amma həmin müddət ərzində də nə qədər elədisə, onu ovsunlayan yazılar haqda düşünməkdən özünü saxlaya bilmədi. 


Son yazını o birilərdən də böyük həvəs və səbirsizliklə oxudu, çünki müəllifin adını görməyə tələsirdi. Gördü də. Amma görəndən sonra mətnlərlə naşir arasındakı əlaqə birdəfəlik kəsildi.


~ Göt.


Bəli, eynilə bu cür yazılmışdı kağızın sonunda — axırıncı sətrin altında. Naşirin bütün ümidlərini bir saniyənin içində puç edən üç hərfli söz bu idi. Əslində, yox, bütün ümidləri yoxa çıxmamışdı; bir müddət, uzun bir müddət sonra, axır ki, kağıza zillənən gözlərini çətinliklə də olsa, ayırıb siyirməsindən sarı bir vərəq çıxartdı. Tez-tələsik mətn barədə fikirlərini doldurduğu kağızın sonlarında dərgi çapında bu ləqəbin uyğun olmadığını yazıb, “Göt”dən öz adını, yaxud başqa hər hansı bir təxəllüsü seçməyini xahiş etdi. Hətta axıra: “Təki göt olmasın” — deyə qeyd etməyi də unutmadı. Kağızı bahalı bir konvertə — içində qonorarla — qoyub “Göt”ün ünvanına göndərdi.


***


“Göt”ün cavab məktubu çox da gecikmədi. Naşir əlindəki həddindən artıq vacib olan işi bir kənara tullayıb “Göt”ün göndərdiyi məktubu açdı. Elə həyəcanlanmışdı ki, açanda yanlışlıqla konverti dörd yerdən cırdı. Cavab isə o qədər qısa idi ki, kağızları birləşdirməyə ehtiyac olmadı — naşirin əlindəki parça bütün yazını ehtiva edirdi:


“Əziz naşir, mənim adım Götdür”.


Qonorar da konvertin içində dala, naşirə qayıtmışdı.


Naşir yeni məktubu yazıb göndərməyə tələsirdi; bihudə; bitirənə yaxın vərəqin üzərinə mürəkkəb dağıldığından hamısını yenidən, başqa kağıza köçürməli oldu. Məktub tərif, xahiş, daha doğrusu, yalvarışlarla dolu idi. Naşir bu yazıların çap olunduğu təqdirdə dünya üzərində böyük diqqət görəcəyini düşünürdü. Götə ünvanlanan konvert isə özündə məktubla birlikdə əvvəlki qonorarın beş qatını ehtiva edirdi.


***


Ayın son günü — naşirin ümidi sönməyə başlayanda Götün göndərdiyi konvert gəlib çatdı. Olduqca qalın idi, çünki naşirin göndərdiyi qonorarın ikiqatını təşkil edirdi. Məktubdakı söz sayı da həmçinin, əvvəlkinə baxanda çox idi:


“Əziz naşir, mənim adım Götdür. Belə nəşr edəcəksinizsə, edin. Adımı dəyişib nəşr etsəniz, məhkəmədə görüşəcəyik. Pullarınızı da götünüzə soxarsınız, əziz naşir; mən sizin üçün…”


Məktubun yazıldığı kağız o qədər kiçik idi ki, burda səhifədəki yer bitirdi. Ola bilsin, vərəqin o biri üzündə ardı var idi, lakin naşirin həmin vaxt yaşadığı şok bunu fikirləşməyinin qarşısını elə almışdı ki, ancaq aylar sonra ağlına gəlmiş, onda da kağızı çoxdan məhv etdiyindən mütəvəllid* baxa bilməmişdi.


Bir də ədəbiyyatla bağlı olan, ümumiyyətlə içində məktub, hətta yazı olan heç bir işə baş qoşmamağa and içən naşirin yazdığı son, ikicə kəlməlik məktub belə idi:


“Naxələf oğraş”.



*Mütəvəllid — dolayı, ötrü.