✨ "Bəzən sadəcə gedilən yol deyil, buraxdığın iz danışar səndən...”

Bu şəhərin küçələri səssiz fısıltılarla dolu ,insanları əhatə edən hava elə ağır və donuq idi ki, hər nəfəs sanki uzun sürən susqunluğun içindən keçirdi. İnsanlar sürətlə irəliləyir və tələsirdilər.Addımları qarışıq, ruhları isə itkin düşmüşdü. Onlar olduqları yerdən uzaqlaşdıqlarını düşünürdülər, amma əslində görünməz zəncirlərlə bağlanmış, dəyişməz bir labirintdə dolaşırdılar. Heç kim haraya getdiyini bilmirdi, sadəcə öz varlığını isbat etmək üçün ayaqlarını sürüyüb addımlamağa davam edirdi. Bu tələsik ayaq izlərinin içində boğulan səs-küy insanları ruhən yorur, daxildən zəiflədirdi.Qəlblərində görünməz, amma dərin boşluq yaranırdı. Hər kəs özünü böyük bir meydanın ortasında tək başına qalmış kimi hiss edirdi.Sanki görünməz divarlar arasındakı səssiz qışqırıq kimiydi, ancaq səsini heç kəs eşitmirdi.Səssiz, soyuq və səthi həyatların hökm sürdüyü bu şəhərdə heç kim arxaya baxmaz, heç kim iz buraxmaz, heç kim soruşmazdı: “Mən hara gedirəm və nə üçün?” – çünki insanlar artıq bu yolda yerimirdilər ,sadəcə ayaqlarını sürüyür, həyat dedikləri səhnəni sonsuz bir təkrarla dolandırırdılar. Əslində, onlar əllərindən tutan bir möcüzəni görməzdən gəlir, ruhlarını boşluğa buraxırdılar. Sözlər artıq mənasını itirmiş, duyğular donmuşdu. İnsanlar arasında ünsiyyətin, içdən gələn təmasların yoxluğu böyük bir uçurum yaradırdı.Hər kəs sanki öz içindəki tələyə düşmüşdü, qaranlıqda əks-səda ilə danışırdı.

Hər səhər eyni küçə, eyni simalar, eyni mimikalar, eyni suallar, amma heç bir cavabla qarşılaşmırdıq.Həyat özünü təkrar edən səssiz bir filmin içində ilişib qalmışdı, və bu filmə baxanlar artıq izlədiklərini belə hiss etmirdilər. Hər kəs özünü kənara çəkmiş, ürəyində sönmüş, dondurulmuş bir səhnədə rəqs edirdi. Bu səhnənin səssizliyi, həyatın içində yaşayan hər kəsin qəlbini dərin bir boşluqla doldururdu. Sözlər artıq mənasızlaşmış, baxışlar yalnız vərdişlərin kölgəsi olmuşdu. Həyatın əsl mənası yavaş-yavaş unudulmuş, varlığın dəyəri yoxa çıxmağa başlamışdı. İnsanlar ətrafında baş verən hadisələri yaşamaqdan uzaqlaşır, soyuq və donmuş dünyalarının içində əriyirdilər. O, isə bu dünyanın içindəki çoxunluğuna rəğmən istisnalara qatılmağı bacarmışdı.Addımları səssizdi, amma sükutu yarırdı. Sanki ayaqlarının altından doğan bir sirr vardı və hər kəs fərqində olmadan o sirrin içinə çəkilirdi. Varlığı ilə şəhərin ritmini dəyişdirir, zamanın ağır axarını kəsir, qaranlığın içində bir işıq kimi parlayırdı. Hər addımında gizli bir nağıl toxuyur, baxışlardan uzaq, ruhlara toxunan sirli tellərlə şəhəri bəzəyirdi. Sanki gələcəyin rəsmini çəkirdi, hər izdə isə həyatın yenidən başladığına dair dərin bir söz vardı. İnsanlara susqunluğun içində belə bir ümidin yaşaya biləcəyini göstərirdi. Ayaqqabılarının altı köhnəlmişdi, amma bu köhnəlik yaşanmışlıqdan doğurdu, yırtıqlar səssiz savaşların izlərini daşıyırdı, tozlar yıxılmaların yadigarı idi.  Asfalt yolda iz buraxmaq mümkün deyil deyərlər, amma o hər addımında asfaltı yarır, yerin altındakı yazı səthə çıxarırdı. Yeridikcə torpaq oyanır, sükut danışır, rənglər doğulurdu.  Eyniylə həyatın özü kimi, keçmişin yükü bəzən insanı əzər, amma doğru addımla  üstündən yeni yollara çıxmaq mümkündür. Oda bu həqiqətləri göstərməyə çalışırdı.İlk dəfə gözlər bunu qavrayanda inanmadılar. “Sadəcə təsadüfdür,” – deyə düşündülər.Düşüncələrinin əksinə bu təsadüf deyildi. Hər addımın altında yeni həyat, hər izdə yeni ümid vardı. Hər kəsin qəlbinə toxunan, onu silkələyən görünməz bir möcüzə. Sükutun içində gizlənmiş  həyəcan  cansız küçələri çiçəkləndirirdi. İnsanların gözlərində əvvəlcə çaşqınlıq, sonra  özlərinə qarşı gizli bir inam doğurdu bu izlər. Elə bir sirli enerji idi ki, onu gizlətmək mümkün deyildi. Hər addım yeni bir səhifə açır, hər iz isə qədim bir nağılı yenidən dirildirdi.

Əvvəlcə heç kim yeniliklərin fərqinə varmadı. İnsanlar sadəcə onun keçdiyi yerdə qəribə bir qoxu hiss etdilər – torpaq, yağış və çiçək qoxusunun qarışığı təravətli bir qoxu. Sonra bir uşaq əyilib onun izi boyunca əlini yerə uzatdı və barmaqlarının ucunda bir çoban yastığı toxumu tapdı. Sanki ayaqqabısının altı təkcə iz yox, həm də yeni bir dirçəliş buraxırdı. Bu toxum sanki şəhərin donmuş ruhuna həyat gətirən bir işarə idi. Gələcəyin kilidini açan qapısı, unudulmuş həyatın yenidən toxunan qanadı idi. İnsanlar o an anladılar ki, əsl güc təkcə addımlarda deyil, onların arxasında qalan izlərdədir.Bu toxum təkcə torpağa deyil, insanların ruhuna da səpildi. Kimsə dayanıb o yola baxdı, düşündü: “Bəlkə də mənim də ayaqqabılarımda belə izi buraxmalıdır”.O izlər yalnız torpağa deyil, insanın qəlbinə də yazılırdı. Hər kəs zamanla öz izini axtarmağa başladı. Axtardıqları müddətdə baş verənlər uzun müddət susqun qalmış ruhlarına  yeni bir nəbz oldu. O isə son addımlarını atmağa getdikcə yaxınlaşır, arxasında asfalt üzərində gül-çiçəkli bir cığır açılırdı. Əvvəlcə bu nağıl kimi göründü insanlara. Sonra bu nağıl gözlərinin önündə gerçəyə çevriləndə qorxdular. Çünki qəlbləri gözəlliyə alışmayan insanlarda ilk olaraq şübhə duyğusu baş qaldırır. Bu səbəb onu danışmadan, izah vermədən davam etməsinə mane ola bilmədi. Yolunu dəyişmək yerinə zamanın ritmini dəyişdirərək,  şəhərin ortasında yaşamağın başqa bir üslubunu yazdı. Onun hər addımı şübhələrə meydan oxuyur, ruhlara ümid əkirdi. Getdikcə arxasında buraxdığı cığır dərinləşib gözəlləşirdi Sarı çoban yastıqları, qırmızı qərənfillər, mavi bənövşələr, bənzərsiz naxışlarla bəzənmiş çiçəkli bir yol... Bu yol göründüyü qədər sadə deyildi.O, hər addımda insanlara izah edirdi ki, gerçək həyat yalnız tələsik addımlardan, sayıq baxışlardan və səthi görünüşlərdən ibarət deyil. Daha dərin, daha həssas və daha insanidir. O yol, sükutun içində danışan bir nağıl, ruhların qayıdışı idi. Hər addımda yenidən doğan bir sevgi, hər izdə təzələnən bir ümid var idi.Buna baxmayaraq yolun sonu görünmürdü. O, hələ də yol getməyə davam edirdi. İnsanlar isə dayanıb baxdılar və düşündülər:

“Bu izlər niyə mənə aid deyil? Niyə mənim ayaqqabılarım altında da belə bahar olmur?”


Bəs sən ayaqqabılarının altında bahar yaratmaq üçün nə etməlisən?