Bakı küləyi əsirdi. Hər küləkdə sanki hansısa bir qaranlıq səs, hansısa bir düşüncənin pıçıltısı eşidilirdi. O səs bəzən üsyan idi, bəzən də dərd. Şəhərin kənarında, vaxtilə susqun bir gənc yaşayıb yazırdı – onu “Qaraqan” adı ilə tanıyacaqdılar.

Əsl adı Elxan Zeynallı olan bu gənc, 1987-ci ilin aprel ayında anadan olmuşdu. Ətrafındakılar onu əvvəlcə fərqli biri kimi görmürdülər – o, sadəcə düşüncəli, səssiz, kənardan baxan, müşahidə edən bir uşaq idi. Amma onun içində bir dünya var idi – suallar, cavabsızlıqlar, hirs və həqiqət. O dünya yalnız sözlərlə ifadə olunmalı idi. Və o, bu sözlərə musiqi və ədəbiyyat vasitəsilə can verəcəkdi.

2000-ci illərin əvvəllərində Qaraqan hip-hop mədəniyyəti ilə tanış oldu. O zaman Azərbaycanda bu janr hələ formalaşmaqda idi. Amma Elxan mikrofon qarşısına keçəndə, sanki Bakı susurdu. Çünki o danışırdı – cəmiyyətin gizli tərəflərindən, ikiüzlülükdən, dinlə maskalanan zülmdən, sistemin susdurduğu səslərdən...

Qaraqan təkcə bir rap ifaçısı deyildi, o həm də bir inqilab idi. “Qaraqan” adı ilə tanınmağa başlayandan sonra onun repləri bir-bir səs saldı:
"Mənim Mübarizəm", "Lay-Lay Azərbaycanım", "SMS"lər dünyanı xilas edəcək", "Bayraq" – bu mahnılar bir çox gənc üçün sadəcə musiqi deyil, bir növ düşüncə fəlsəfəsi idi.

Onun mahnılarında qafiyələr təkcə səslə oynamaq deyildi – onlar sosial mesajlar, fəlsəfi sorğular, vətəndaş mövqeyi idi. Bir dəfə özü belə demişdi:
“Söz mənim silahımdır. Mən vurmaq istəmirəm, oyatmaq istəyirəm.”

Qaraqanın hekayəsi yalnız ritmlə bitmirdi. O, ədəbiyyat dünyasına da daxil oldu. Onun ilk kitabı “Kassandranın Kağızları” idi – bu, sadəcə bir roman deyil, bir axtarış idi: insan kimdir, azadlıq nədir, qadın və kişi münasibətləri nəyə əsaslanır? O, bir filosofun, bir psixoloqun, bəzən də bir ruhani şairin dili ilə yazırdı.

Sonralar "A", "Bir Milyon Dollarım Olsaydı", "Evaukasiya", "Mələk" kimi əsərləri çap olundu. Onun əsərlərində qadınlar incə, güclü və düşünən varlıq kimi təsvir olunurdu. Qaraqan, xüsusən qadınların aborta məcbur edilməsi, mentalitetin zəncirləri, məhəbbətin mexanikası kimi ağır mövzuları qaldırırdı.

Onun ən təsirli cümlələrindən biri belə idi:
"Cəmiyyətin düzəlməsi üçün bir insanın ürəyindəki zülmü tanımaq lazımdır."

Qaraqan həm öz musiqisində, həm də ədəbiyyatında paralel bir xətt tuturdu – iç dünyaların təhlili. Onun personajları təkcə küçədən gələn gənclər deyil, həm də ömrü boyunca susmuş qadınlar, riyakarlıqdan bezmiş insanlar, Allahı qəlbində axtaran şübhəkar ruhlar idi.

O, nə mükəmməl olmağa çalışırdı, nə də bəyənilməyə. Onun əsas məqsədi – göstərmək, düşündürmək və ifşa etmək idi.
Əsərlərindəki gənclər çox zaman Qaraqanın özüdür – bir az qəzəbli, bir az ümidsiz, amma həmişə dürüst.

Zamanla onun əleyhdarları da oldu, pərəstişkarları da. Amma bir şeyi heç kim inkar edə bilmədi – Qaraqan bir dövrün ruhunu ifadə etdi. Onun sayəsində minlərlə gənc susmadı. Onlar özlərini ifadə etməyi, düşünməyi, sual verməyi öyrəndi.

Bəzən küçədə addımlayan biri, qulağında Qaraqanın səsini eşidəndə gözləri dolurdu. Çünki o səs, onun içində gizlətdiyi bütün sözləri deyirdi.

Bir gün bir gənc, köhnə dəftərləri qarışdıraraq bu sözləri yazdı:

“Mən Qaraqanı ilk dəfə dinləyəndə ağladım. Çünki elə bil mənim həyatımı kim isə artıq yaşamışdı. Onun cümlələri ilə böyüdüm. İndi yazıram. Bəlkə bir gün mən də kiminsə içindəki səssizliyi səsləndirərəm...”

Və beləcə, Qaraqanın hekayəsi davam etdi — hər yeni qəlbdə, hər yeni şübhədə, hər yeni cümlədə.