Həmişə qorxduğum bir hiss var idi, hansıki gözlə görünməyən və məni istəməsəm belə tapan hiss..
Sevgi..
İlk dəfə qarşıma çıxdıqda daxilimdə qəribə və bir o qədər yad titrəyiş hiss etdim, sanki artıq nələrisə itirəcəyimi ya da qazanacağımı demək istəyirdi mənə. Yəqinki anlamaq istəməmişdim həmin an, itirilənin məhz insanın özü olacağını..
Acizlikdən qaçan birinə görə bir duyğu qarşısında bu qədər gücsüz olmaq ağlasığmaz idi, qarşındakı elə bir güc idi ki, adicə toxunmaqla ona qalib gəlmək qeyri-mümkün idi.
  Düşünün, gözlər adicə bir parıltını anlamağa, mənalandırmağa başlayır, qəlbimsə sadəcə olaraq susur.
  Hər şeyi sükuta bürümüşdü sızan bu duyğu.
Keçilməz divarlarla əhatəli qəlbimin kilidini inadkarlıq edərək açmağı bacardı, qərarlar mənim əlimdə olmamışdı daha, mən ruhumu özgə ruha həbs etməyi gözə almışdım, bir dəliliyə bax sən..
Halbuki qəlbimi açdığım idi qəlbimi daimi olaraq bağlamağa vadar edən..
  Necə də xoşbəxtdir qəlbində olandan razı insanlar..
Sonra düşünməyə məcbur olur insan “axı qəlbim layiq olana hər şeyi etməyə hazırkən niyə bir cismə görə bağlansınki?”duyğularımın qəsdinə durulması..
və əgər bu imişsə, həqiqətən, heyif olub saf hissimə..
Heyif olub günahı olmayan ümidimə..
İndi isə açarın yerini özüm belə tapa bilmirəm, özümə də yad olmuşam daha..

Və,deyəsən, mən itirdiklərim arasında ən çox özümdən ötrü darıxıram..

Aytən Kərimova✍🏻


*Aytən Kərimova*