✨ “Bəzən bir qadın qaçanda, arxasında bir dövr, bir ömür, bir qandallanmış nəsil çökür.”

Atın möhkəm, əzəmətli belində, dəniz kənarının soyuq, nəmli qumu üzərində ağır, lakin sarsılmaz qərarlılıqla irəliləyən at, hər addımının torpağa dəyən zərbəsiylə yalnız səslənən addımlar atmırdı. O, bütün yığılıb qalmış susqunluqların, donmuş arzuların qəzəb dolu nidası idi. Hər izində dünya sanki titrəyirdi, o qadının varlığı yer üzündə çoxdan unudulmuş sirlər və qaranlıq həqiqətlərin üzə çıxmasına səbəb olurdu. Qadının küləkdə dalğalanan saçları, min illərin unudulmuş hekayələrini, susmuş arzularını daşıyır, zamanın və məkanın sərhədlərini dağıdırdı. Dünya onun ətrafında həyəcanla və möhtəşəmliklə fırlanır, hər an qələbənin ritmiylə çırpınırdı. Baxışları dənizin ən qaranlıq, ən dərin sularında parlayan ulduzlar kimi yanırdı. Qəlbində min illərin qəzəbi, mübarizəsi ilə qarışmış sarsılmaz iradə vardı. Bu onu həm atın qüdrətiylə, həm də dənizin sərt nəfəsiylə tamamlamışdı.

Qadın atın belində dəniz kənarında uçur kimi qaçırdı.Bəlkə də, arxada qoyduğu təkcə sükut deyildi – illərlə dinmədən daşıdığı qırıntılar da onunla vidalaşırdı."Mən qaçmıram… mən azad oluram" – deyə pıçıldadı, külək saçlarını deyil, illərin yükünü daşıyırmış kimi.Atın yumşaq qum üzərində qoyduğu izlər unudulmaz, sildirilə bilməzdi. Bu izlər, əsrlər boyu unudulmuş döyüşlərin və sağalmamış yaraların şahidi kimi, heç bir dalğa və külək tərəfindən yox edilməyə məhkum deyildi. Qadının bədəni atın hərəkəti ilə mükəmməl bir harmoniya içində irəliləyir, hər əzələsi qətiyyət, güc və inadkarlığın canlı heykəli kimi titrəyirdi. Soyuq külək üzünü oxşayarkən, onun qəlbində alışan alov daha da parlaq və işıqlı yanırdı. Qorxu artıq köhnə xəyaldan başqa bir şey deyildi. Susqunluq isə keçmişin qaranlıq kölgəsi kimi arxada qalmışdı. İçində oyanan qəzəb, uzun müddət boğulmuş səs-küy hər addımda özünü güclü bir səs ilə duyururdu. Arxasında dənizin sakitliyi, qumun yumşaqlığı və kölgələrin yavaş-yavaş yox olması vardı. O artıq orada deyildi. Arxada qalmış keçmiş, sındırılmış ümidlər və bağlanmış qapılar toz buludları kimi uzaqlaşırdı. İndi onun önünə açılan yeni yollar var idi. Hər addımda ürəyində atın döyüş ritmi ilə döyüşən bir nağıl yaşayırdı.Dalğalar çırpınır, sanki onunla birgə azadlığa can atır.Dənizin qopan səsi onun içində susdurduğu çığırışları xatırladırdı – hər dalğa bir səssiz qışqırıq kimi üzərinə gəlirdi.

Bu qaçış göründüyü qədər bəsid deyildi. Ruhun ən dərin qatlarındakı ağır zəncirləri qırmaq, köhnə yaraları sağaltmaq, ruhundakı qalib ruhu yenidən dünyaya gətirmək idi. Atla birlikdə irəliləyən qadının addımları sarsılmaz qərarların ifadəsi idi. Hər nəfəsi səhranın və dənizin səssizliyini pozan canlı bir qələbə kimi səslənirdi. O keçmişin yükünü geridə qoymaq arzusunu ürəyində daşıyırdı. Bu qaçış susqunluqları dağıtmaq, zülmətin içini işıqlandırmaq, özünü həm dünyaya, həm də özünə isbat etmək idi. Bu qaçış yalnızca sürətlə olduğu yeri tərk etmək deyildi. O, qəlbin ən dərin qatlarından doğan, hər an güclənən, sönməz bir zəfər və dönüş idi. İndi sən öz həyatının ən ağır bağlarını qırmağa, atın belində dəniz kənarında belə bir qaçışa başlamağa hazır olmalısan.Nə vaxt içində gizlədilən qorxularla, qaranlıqlarla, keçmişin boğucu sükutuyla vidalaşıb, öz qalib ruhunun izi ilə dünyanı sarsıdacaqsan?Qalib ruhun qaçışı düşünülməmiş bir addım deyil o, səssizliyi qırmaq, içində yanan gücü oyatmaq, özünü yenidən kəşf etmək və dünyaya varlığının qürurunu göstərməkdir.Öz içindəki səsə qulaq verib, həqiqətən də qaçmağa cəsarətin varmı?

Bəs sən, ruhunun qaçdığı səssizliyi heç axtarmısan?