"Saçı hörüklü qız"
Kafe demək olar ki, boş idi. Axşamın solğun işığında pəncərədən süzülən günəş şüaları masaların üstünə səssiz toxunurdu. Arabir fincan səsi eşidilirdi, arxa fonda isə köhnə bir caz musiqisi boğazdan keçməyən söz kimi səslənirdi.
Qarşı-qarşıya əyləşmişdilər. O, əllərini fincanın ətrafına dolamış, başını azca yana əymişdi. Saçları səliqə ilə hörülmüşdü — sərt və intizamlı. O isə baxışlarını onun üzündə gəzdirdi, sonra asta səslə soruşdu:
— Bu gün saçlarını niyə hörmüsən?
Qız baxışlarını qaçırdı. Çiynini çəkdi.
Elə belə...
O bir qədər irəli əyildi. Səsi daha da yumşaldı:
— Saçlarda bütün duyğuların gizli olduğunu bilirsən?
Qız gözlərini pəncərədən kənara zillədi.
Ola bilər.
O, bir anlıq susdu. Sanki keçmişdən nəsə xatırladı:
— Əvvəllər saçların hər zaman yanında olardı… indi isə yığırsan, hörürsən... sanki heç kimin toxunmasını istəmirsən.
Qız dodağını dişlədi. Göz qapaqlarının altında yuxusuzluq izləri vardı.
Bu aralar dağınığam... Bir az özümü toparlamağa çalışıram.
O fincanını masaya qoydu. Barmaqları masanın üstündə oynadı, sanki hansısa ritmi tutmağa çalışırdı:
— Bir qadın əgər saçını yanına tökürsə, o dağınıqdır... Amma başqa bir baxışla baxsaq — bir qadın əgər saçını yığır və yaxud hörürsə, deməli, artıq özünü toparlayır. Çünki saçlar duyğuları gizləyir özündə. Bir qadın toparlanmağa başlayıbsa, o birinci saçlarını yığmağa başlayır...
Qız susdu. Bunu əvvəl heç kim bu qədər sakit və inandırıcı tonda deməmişdi.
— Əgər bir qadın saçlarına toxunanda aqressiv olursa… onun sevgiyə ehtiyacı var. Sevdiyi adam saçlarını oxşamayıbsa, o heç kimin toxunmasına icazə verməz.
Qız baxışlarını ona dikdi. İlk dəfə idi ki, içindəki sükutu başqası sanki bu qədər doğru oxumuşdu.
Kafenin pəncərəsindən axşam işığı çəkilib gedirdi. Qız yavaşca əlini saçına apardı. Hörüyü boşaldıb, saçlarını çiyinlərinə buraxdı.
Sükut onların arasında bir söz qədər yaxın idi.
-Sirius