Atəşin səsi gecənin səssizliyi ilə danışırdı sanki.Eşidilməyən səslər , boğulmuş hisslər, bitmiş ümidlər, hamısı birlikdə yanırdı. Günahsız yerə sanki havaya qalxan tüstü edam edirdi onları. 

-Bir od idim ...yanacağımı bilə bilə yanmağı gözə alırdım ilk dəfə.

+ Küllərin nəyə lazım olacaq ? Heç düşündünmü? 

-Mən soruşmadan yanıram sevərək istəyərək şübhə etmədən tək bir qığılcımdan alışaraq...

+ Dəyərmi səncə bu cür yanmağa? 

-Dəyər ...o sevginin uğruna yanmağa dəyər.

+ Sən səssiz dərin və aramsız yanırsan. Hər şeydən uzaq durursan. Yandığca heç kimə zərər verməmək üçün. Bilirdin yanacağın yerdə sonda kül olacağını...bilə bilə etdin.

-Bəlkə də yenidən var ola bilməyim üçün bütövlüklə yox olmağım gərəkdi. 

Od sonunun gəldiyini hiss edirdi. Lakin hər son yeni bir başlanğıc deyilmi? Bəlkə də od yenidən var olmaq üçün bütün gücü ilə yanırdı. Səncə o küllərin üstünə biraz odun yığıb yenidən yandırmaq olmazmı? Bəlkə də həyat oda yeniden can verəcəkdi.Ama bu biraz zaman alacaqdı. Bəlkə...bəlkə biri bir gün gələcək və o odu yeniden alışdırmağı bacaracaqdı. Ama bu səfər tək yandırmaq deyil qızınmaqda istəyəcəkdir.İstiliyi hərarəti o odda hiss etmək istəyəcəkdir. Bilmək istəyəcək bu odu kim belə yandırıb? Bu qədər içdən və dərin iz buraxıb burda...? O orada qalacaq sadəcə qızınmaq üçün deyil,biraz da anlamaq və dərk etmək üçün. Bu mənalı bir yanmaq idi. Kimin üçün yandığını sadəcə özü bilirdi. Odun istiliyinə çox adam yığışsada heç kim nə üçün yandığını bilmirdi. Çünki hər kəs qızınmaq üçün orda idi...Od isə yanmaq sanki yandığca ətrafındakılara istiliyini,sevgisini , işığını ,ümidini hiss etdirmek istəyirdi.Od dəfələrlə alışdırılmasına baxmayaraq ilk dəfə idi yanırdı. Od həm ilk həm də son olduğunu düşünürdü. Ama od orada yanmalı idi. İçində sönməyən məşəl olduğundan xəbərdar olması üçün. Yanmalı idi , yeniden ve daha gözəl yana bilməsi üçün. 

"SİRİUS"