Kəpənəyin nağılı

Hamı heyrətlə gözünü ona zilləmişdi. Üzlərində donuq ifadələrlə,

baxsa da gördüyünə inanmayan gözlərlə, daş heykəllər kimi

tərpənmədən, sükut içində izləyirdilər onu. Gərilib açılmış əlvan rəngli,

par-par alışıb yanan, minbir rəngə çalan qanadları sanki hamını

sehirləmişdi. Bəzilərinin hətta ürəyi gedib yıxılmışdı da. Hamının açıq

ağızla baxdığı bu ilahi gözəlliyə malik kəpənək o kəpənək idi ki, bir neçə

gün öncə, o hələ yaşıl bir tırtıl ikən hamı onu lağa qoyur, ona gülür, kinayə,

məzhəkə dolu atmacalar atırdılar. Bütün ətrafdakı böcəklərdən, oların

tənəsindən bezən zavallı tırtıl hər gün alma ağacına dırmanar, ordakı

yaşıl yarpaqları xırt-xırtla yeyər, ağacın yanından keçən həşəratlar da ona

baxıb qəhqəhə ilə gülər, keçib gedərdilər. Tırtıl bilirdi, bilirdi ki, gün gələcək ona gülən, onu ələ salan bütün böcəklər onun qarşısında diz

çökəcək. Ona yalvaracaq, ona aşiq olacaqlar. Amma o heç birinə üz

göstərmədən öz sevdiyinə, hər gün həsrətlə baxıb, qovuşacağı anı

gözlədiyi masmavi səmasına uçacaqdı. Tırtıl ağ pambıq kimi topa-topa

buludların süzüldüyü səmaya vurulmuşdu, özü də gözünü açıb səmanı

gördüyü ilk gündən. Məhz onun sevgisi ilə də hər dərdə əzaba dözür,

səmaya qovuşacağı günü gözləyirdi. Və o gün artıq gəlmişdi. Son dəfə

əzəmətli qanadlarını gərib "getmə! getməəə!" yalvarışlarına qulaq belə

vermədən həm sərt, həm də xəfif bir incəliklə havalandı. Düz yuxarı.

Səmaya doğru. Uçdu. Uçdu. Uçdu. Hələ təzəcə öyrəşdiyi, zəif qanadları

yorulsa da, dayanmadı. Uçdu. Səmaya olan sevgisi kəpənəyə elə bir güc,

elə bir qüvvə verirdi ki, o, indiyə qədər heç bir kəpənəyin uçmadığı

yüksəkliyə qalxdı. Səmaya yaxınlaşdıqca yaşama gücü tükənir, amma

sevgisinə qovuşma həyəcanı, qovuşma sevinci daha da artırdı. Və ən

sonda elə bir məqama çatdı ki, artıq qanadlarını çırpa bilmədi. O zərif,

incə qanadlar buz tutmuşdu. Kəpənək donmuşdu. Amma hələ ölməmişdi.

Son nəfəsdə, can üstə idi. Və xəyal qırıqlığına uğramışdı. Sən demə onun

ta yaranışdan sevdiyi mavi səma heç də onun gördüyü kimi deyilmiş.

Səmanın içində o, milyardlarla parlayan, alışan, yanan ulduzları, nəhəng

günəşi, nur saçan ayı gördü. Dönüb geriyə, gəldiyi mavi planetə baxdı.

Anladı ki, o səmaya, səmanın daxilində gizlənən gözəlliklərə vurulubmuş.

Hələ heç o gözəllikləri görmədən. Donmuş, tərpənə bilməyən, amma

sevincdən "göylərə uçan" kəpənək kainatın nəhayətsiz dərinliklərinə

doğru sonsuz səyahətinə başladı...

11.03.2018. Gəncə