"Xəyal Yeməyi"

Heç vaxt var olmamış bir şəhərdə, zamanın axmadığı bir nöqtədə, adı olmayan bir adam yaşayırdı.

O, nə yuxuda idi, nə də oyaq. Hər gün səhər oyandıqda ilk işi xatırlamaq olurdu. Amma o, heç nəyi xatırlamırdı. Çünki onun keçmişi yox idi. Hətta gələcəyi də yox idi. Yalnız indi vardı — amma "indi" də davam edən bir yanılma idi. O, özünü "Mən" adlandırırdı, halbuki əslində o heç kim deyildi.

Adamın yeganə işi, hər səhər bir masa arxasında oturub xəyallarla qidalanmaq idi. Fiziki qida yox idi — sadəcə fikir, duyğu və təsəvvür. O, ağzını açır, boşluğa uzanan bir qaşıqla "qorxu", "sevinc", "intihar düşüncəsi", "bir qadının saçından gələn qoxu", "uşaq vaxtı eşidilmiş bir gülüş" kimi dadlara malik xəyalları ağzına aparırdı. Bəzən o qədər doyardı ki, artıq nəfəs ala bilməzdi.

Bir gün o, boşqabında bir hissə rast gəldi: "yaddaş". Təsəvvür etmədiyi bir xatirə... Ona toxunduğu an bir şey baş verdi — otağın divarları titrədi, masa yoxa çıxdı və zaman, illərlə donmuş su kimi, damla-damla axmağa başladı.

O indi bir uşaq idi. Sonra yenidən böyük. Sonra yenə heç kim. Hər saniyə müxtəlif bir "öz" idi. Sanki Allah ona zarafat etmək üçün "şəxsiyyət" adlanan bir oyunu təqdim etmişdi.

Bu proses sonsuz dövrə çevrildi. O, zamanın içinə düşdü, sonra zaman onun içinə. Xatirələr içində boğuldu — ancaq heç biri ona aid deyildi. O, başqa insanların həyatını xatırlayırdı, başqa anaların qucağında ağlayırdı, başqa cəsədlərlə ölürdü. Öz varlığına aid heç nə yox idi.

Bir gün güzgüyə baxdı. Güzgüdə bir üz yox idi — yalnız bir qaranlıq boşluq. Orada baxan biri yox, baxılan bir fikirdi.

Və o anda anladı:
O, bəlkə də heç vaxt mövcud olmayıb.
Bəlkə də onu sadəcə bir yazar uydurmuşdu — kiminsə beynindəki bir səs, kağızda söz, klaviaturada toxunuş...

Amma bir sual meydana çıxır:
Əgər onu yaradan bir yazar varsa, bəs o yazarı kim uydurdu?