Günəş batırdı yavaş yavaş havaya qaranlıq çökürdü.Qız otağına daxil olub hər zaman baxdığı güzgüsünə yaxınlaşdı.

Güzgünün qarşısına keçəndə sanki orda biri şikayət edirdi: 
-Nə baxırsan yetmədi bu qədər acı çəkdiyim? Boğuluram səssizlikdən.. eşitmirsən? Sənə deyirəm.

+Çox mu oldu yaşadığım acılar? 

-Bəsdi bu qədər suaduğum artıq danışmaq istəyirəm...Mən xoşbəxt olmaq ən gözəl hisslərlə sevilmək istəyirəm... acıları qəbul et azad burax gedənlərə üzülmə təşəkkür et.

+ Hər kəs məni tərk etdi...çox yalnızam .

-Mən hər şeyi görürdüm və sənin yanında idim.

+Sən yox idin,heç nədən xəbərin yoxdur. Çox şeyi bilmirsən...

-Mən var idim Yaşadığın hər şeyi bilirəm...

+ Hər şeyi?

- Hə 

+ Deyə bilərsən indi niyə bu haldayam? Niyə bu qədər dağınıq və pərişanam? 

-Çünki sən hər kəsi xoşbəxt etməyə çalışırsan,hər kəs üçün ən gözəlinin olmasını istəyirsən. Dəyməyəcək çox şeyin uğrunda mübarizə aparırsan. Hər kəsə tələsərkən ən çox da özünə gec qalırsan.

+ Sən əvvəlcədən məni niyə oyatmadın bəs? Bəlkə də bu qədər acı çəkməzdim...

-Mən sənə səsləndim ,səni axtardım hər yerdə,sən yox idin, getmişdin unutmuşdun özünü də məni də ...sonsuz bir qaranlığa həbs etmişdin.

+ Bəs sən necə gəldin?

-Səni son nəfəsində tapdım.Bəlkədə yetişməsəydim sən o qayalardan düşəcəkdin. Düşsəydin səni bir daha tapa bilməzdim. Sənin düşdüyünü görsəm mən də ardınca gələrdim.Bir an belə düşünmədən.

+ Səni niyə məni bu qədər düşünürsən? 

-Çünki mən sənin içindəyəm,sadəcə səninəm.Hər zaman səninləyəm.  Sadəcə bəzən sən ətrafındakıların səsindən məni eşitmirsen.

+ Azad buraxıram səni get...mən sənə çox acı çəkdirirəm.

-Getmirəm ,gedə bilmərəm.Mən sənin ruhunda doğulmuşam. Sən mənim evimsən .İnsan evində çıxıb gedərmi heç? 

+ Getməz ....nə olur olsun getməz.

-Mən sənin içində hər zaman susdurduğun həmin o səsəm.İndi isə hər şeyi danışmaq istəyirəm.

+ Sən məni niyə bu qədər danlayırsan? Axı hər şeyi bilirsən.

-Mən sənə öyrətməyə çalışıram.

Qız güzgüyə baxdıqca baxır öz içindəki o qışqırqları eşidirdi.Səssizliyə həbs olmuş içindeki o balaca uşağı ,gözlərindəki ümid parıltısının yavaş yavaş söndüyünü görürdü.Sanki o güzgüyə deyil öz içində çəkdiyi acılara, yaşadıqlarına,yarım qalmışlığına ,param parça olmuş qəlbinə , tükənmiş ümidlərinə şikayətlənirdi.Sanki içində illərdir susdurduğu o səs danışır ,qışqırır ,var olduğunu sübut etmək istəyirdi.Qız güzgüdən uzaqlaşdı ama beynindəki səslər kəsilmirdi.Və o pəncərəyə tərəf yaxşınlaşdı.Hava tamam qaranlıq olmuşdu. Ay da yox idi. Balaca ulduzlara dolu bir göy üzü vardı.Qız sual dolu baxışlarla gözlərini ən böyük ulduza zilləmişdi. Sanki orada bir cavab axtarırdı.Qız beynindəki sualların bütün cavablarlarının özündə olduğunu bilmirdi.

"SİRİUS"