📽 “Həyat, görünməz kadrların sonsuz filmidir — bəzən biz sadəcə kameranı söndürürük.”

Popcornun dadı ilk dəfə səssiz kino zalında oturduqları anı xatırladırdı. Filmin ilk səhnəsi başlayanda işıqlar sönmüş, qaranlıq otaqda popcornun xışıltısı sanki ürəklərində döyünürdü. O an heç bir söz danışılmırdı –amma hər kəsin içindəki səs-küylü xatirələr danışmağa başlamışdı.Sükutun içində qəfil bir gülüş, sonra birdən nəfəs kəsilməsi eşidildi… Hər şey görünməz bir kadr kimi donmuşdu. Zaman öz çəkisini artırmış, adi bir anı uzun ömür qədər uzatmışdı.Zalda ata və qızı arxa sırada ,yan-yana, sükut içində oturmuşdu. Qızın balaca barmaqları popcorn qabında gəzişir, atanın baxışları isə boşluqda donmuşdu. Onlar bədəncə eyni məkanda olsalar da, düşüncələri ayrı səhnələrdə dolaşırdı. Ata keçmişə – itirdiyi günlərə, əlinin çatmadığı zamanlara  qayıdırdı. Qız isə hələ gəlməmiş gələcəyin içində addımlayırdı.

Atanın hər baxışı, yaddaşın gizli rəflərindən çıxan bir uşaqlıq anını gətirirdi. Uşaqlıqda anlamadığı hissləri indi qızının susqun baxışlarında oxuyurdu. Bir ata üçün bu, həm sevinc idi, həm də kədər. İllərlə arzuladığı bir yaxınlıq indi gözündə canlanırdı,amma susaraq, səssizlikdə qurulmuş bir bağ yaranmışdı. Qız isə yaşından böyük düşüncələrlə boğulurdu. İçində danışan səsləri çoxdan susdurmuşdu. Danışmadan da bağ qura biləcəyini, baxışların da söz kimi titrəyə biləcəyini öyrənmişdi. Hər səhnədə atasına baxır, onu başa düşmək üçün gözlərini ekrandan çox, onun üzündə gəzdirdi.Popcornun dadı onların yaddaşında sadəcə bir daddan ibarət deyildi. Həm də səssiz anların, bölünməyən duyğuların simvolu idi. Onlar üçün film bir hadisə deyildi — bir xatirənin, bir hissin kadr-kadr yenidən qurulması idi. Zalın sükutu, ekrandakı səhnələrdən daha sarsıdıcı idi.Filmin hər kadrı irəlilədikcə, ətrafdakı səslər yox olurdu. Kamera görünməz anları, çırpınan gözqapaqlarını, nəfəs almayan ürəkləri çəkməyə davam edirdi. Hər şey öz axarında donurdu. Sanki bu zalda, bu qaranlıqda, bu səssizlikdə zaman yavaşlayırdı. Bəzən dayanmadan axırdı, bəzən... sadəcə dayanırdı.Qız yavaşca soruşdu:

— “Ata... sən də hiss edirsən? Niyə sanki hər şey dayanıb?”

Ata başını çevirdi. Gözlərində illərin yorğunluğu vardı. Sanki cavabı çoxdan bilirdi, amma necə deməli olduğunu bilmirdi.

— “Çünki bəzən zaman dayanmaq istəyir. Görünməz kadrlar yarananda, nəfəs almaq belə yaddan çıxır. O anlar... bizə baxır.”

Qız popcornun bir dənəsini hiss etmədən ağzına atdı. Dadı damağında xatirələrin izi kimi qalmışdı. Tək  dənə ,amma içində yüzlərlə  ləzzətlə birgə emosiyalara qapılmışdı. Bəzən bir loxma da yaddaşı silkələyirdi, bir sükut da... Film irəlilədikcə qız pıçıldadı:

— “Yenə film bitmədən biz zalı tərk edəcəyik, ata?”

Ata susdu. Cümləni tamamlamadı. Ya da bacarmadı. Bəzən cavablar hazır olur, amma səsin yolunu tapa bilmir. Sükut... hər şeyin yerini alır.Film sona çatanda, işıqlar yandı, amma zalda bircə nəfəs belə eşidilmədi. Hər kəs ekrandan yox, öz içindən qalxan görünməz kadrlara baxırdı. Səssizlik o qədər dərin idi ki, sanki hər kəsin içində bir film daha bitmişdi. Popcorn çoxdan bitmişdi, amma dadı hələ də ağızda yox, yaddaşda, ürəkdə qalırdı. Çöldə hava dəyişmişdi. Küçədəki səs-küy, kinozalın içindəki səssizliyi əvəz edə bilmirdi. Hər ikisi sakit addımlarla çıxışa doğru gedirdi. Qız birdən dayandı, başını qaldırdı və səssizcə dedi:

— “Görəsən, bizim həyatımızda da belə görünməz kadrlar var? Onları necə görə bilərik, ata?”

Ata onun çiyninə toxundu. O toxunuş sanki cavabdan daha çox şey deyirdi.

— “Onlar elə bu an yaranır. Sən soruşarkən. Mən cavab verməyə çalışarkən. Və susduğumuz o saniyədə... Bir görünməz kadr daha çəkildi.”

Popcornun son dənəsi qızın ovucunda idi,amma yemədi. Çünki bəzən dad almaq üçün dadmaq lazım olmur. Varlığı kifayətdir. Həmin anı yaşatmaq üçün yalnız mövcudluğu bəs edir.Zal artıq boşalmışdı, amma o görünməz kadr hələ də çəkilməkdə idi. Bəzən ən yadda qalan səhnələr, heç zaman ekrana gəlməyənlər olur. İnsan öz filminin aktyoru olmur — sadəcə susaraq baxır.

🎞 Səncə, həyatında hansı görünməz kadrlar çəkilib?

Bəziləri hələ də səssizcə səni izləyirmi?..