" Bəzən ən uzun səfər, ruhun sükutda addımladığı an başlayar."

Gecənin soyuq səssizliyi otağın hər guşəsinə toxunmuşdu. Ay işığının səmimi şüaları pəncərə şüşəsindən sızaraq otağın künclərində oyun oynayır, divarlarda incə kölgələr yaradırdı. Bu kölgələr yalnız məkanı deyil, illər boyu yığılan xatirələri, gizli qorxuları, dillənməmiş sözləri də özündə daşıyırdı. Saatın sakit, amma davamlı tik-takları sanki zamanın içində donmuş hər anı ritmik şəkildə vurğulayırdı.Kiçik qız, yorğun bədənini çarpayıya qoyub başını mavi, bir az da köhnəlmiş yastığa yasladı. Bu yastıq uşaqlıqdan onun ən sədaqətli sirdaşı, gizli xəzinəsi olmuşdu. Onun üstündə illərin həsrəti, sevinc və kədəri bürünmüşdü. İndi isə bu yastıqdan yayılmış istilik, sanki illərin qoruduğu bir sirrin nəfəsi kimi ruhuna toxunurdu.Gözlərini yumdu, amma yuxu onu tutmadı. İçində dolaşan düşüncələr, keçmişin xatirələri və gələcəyin bilinməzliyi onun ruhunu bir girdab kimi əhatə edirdi. Sükutun dərinliyindən səs gəldi, sanki uzun illərdən bəri gizlənmiş bir sual zehnində yanxılandı:

— Niyə qaçırsan? Özünlə danışmaqdan, özünü dinləməkdən niyə qorxursan?

Qızın səsi qırıq və zəif idi:

— Çünki danışmaq daha çox ağrı gətirir. Susmaq isə, bəlkə də, ən azı qoruyucu qaladır.

Sükut ona cavab verdi:

— Susmaq bəzən ən kəskin kəllə zərbəsidir. Amma unutma, səssizlik həqiqəti gizlətmir, onu daha da dərindən yaralayır.

Divarlarda rəqs edən kölgələr onun içindəki qorxu ilə ümid arasında bir körpü yaradırdı. İndi qaçmaq artıq mümkün deyildi. O, özünə baxmalı, ruhundakı qaranlıqla üzləşməli idi.

— Mən kiməm? Mən nə üçün buradayam? — dedi özü-özünə, titrək səslə 

— Bu yolun sonu yoxdur. Bu, yalnız başlanğıcdır, — cavab verdi sükut. — Keçmişin kölgələri ilə barışmaq, gələcəyin işığını qəbul etməkdir.

O, ürəyində toxunmamış, bağlanmamış yaralarını axtarırdı. Hər bir yara ona yeni bir dərs verirdi, ruhunu gücləndirirdi. O, artıq keçmişin ağır yükünü atmağa hazır idi.Qarşısında sonsuzluğa açılan çoxlu qapılar vardı — hər biri fərqli həyat, seçim, sevgi və qorxu demək idi. Qız ən kiçik amma ən cəsarətli addımı atıb birini seçdi.Qapını açanda qarşısında güzgü dururdu. Güzgüyə baxanda qorxu yox, azadlıq və sevgi vardı. O, güzgüyə söylədi:

— Mən kiməm? Bu yolun sonu haradır?

Sükut cavab verdi:

— Bu yolun sonu yoxdur. Bu, özünü tapmaq, yenidən doğmaq və daim yenilənmək səfəridir.

Güzgü birdən sarsıldı, qırılan parçalar otağa yayılmağa başladı və hər parça sanki onun özünün başqa bir versiyasını əks etdirirdi. O an qız anladı ki, ruhun səfəri heç vaxt yekunlaşmır; o, daim çoxlu qapılar, çoxlu versiyalar arasında səyahət edir.Səhərin ilk işığı otağa doldu. Qızın gözləri açıldı. Yastıq yox idi, amma ruhu artıq olduğundan daha azad və güclü idi.

Susqunluğun içindən son bir sual gəldi:

“Əgər ruhun səfəri özünü tanımaqdırsa, sən o parçalanan güzgüdə özünün hansı üzünü seçməyə cəsarət edərsən?”

O gündən sonra, qız heç bir güzgüyə eyni baxmadı — çünki hər güzgünün , insanın içində gizlənmiş bir sirrin qapısı olduğunu anladı.