-Səninlə oyunlar oynamaq istəyirəm...əllərinə toxunmaq...səninlə hər anı doya doya yaşamaq hiss etmək, gözlərində itib getmək istəyirəm...

-Ama mən çox uzaqlardayam...həmdə çox.

-Olsun məsafələr sevənləri ayrımaz.

-Ayırar...əyər danışmasaq bir birimizi yavaş yavaş unudarıq...uzaqlaşarıq.

-Gəl biz unutmayaq ,ayrılmayaq.

-İnsan ki bütün qəlbdən ruhən sevənlər hər zaman cismən ayrılır.

-Axı niyə dünya bu qədər qəddardır?

-O qəddar deyil , sadəcə sevənləri qovuşdurmur. Sanki belə edərək sevgiləri əbədiləşdirir.

-İnanmıram. Əyər sevənlər qovuşmursa əbədi olan nədir dünyada?

-Bilirsən nə qədər insanlar yaralıdır,ama ölməyib...

-Bilirəm.

-Özündən muğayat ol , xoşbəxt ol.Son sözü bu oldu oğlanın sonra o telefonu söndürdü.O günden qız yavaş yavaş yox olurdu sanki,var cismən görünür ama ruhu paramparça idi. Ən pisi tərəfi isə bunu heç kimsə görmürdü. O hər gecə gözyaşları ilə yatır,hər sabaha böyük bir yorğunluq və gözləri şişmiş halda oyanırdı.

Oğlanın səsindəki hərarətə o qədər öyrəşmişdi ki , onunla danışandan həyatında çox şey dəyişmişdi.İndi isə onun var olduğu halda yoxluğuna öyrənmək qədər çətin heç nə yox idi.

Qız ona çox bağlnamışdı. Ama oğlan heç vaxt ona "səni sevirəm" deməmişdi. 

Bəlkə də bu sevənin səssiz sevgisi idi. Yaşanan ama dilə gəlməyən.

Ama deyilməmiş hər duyğu birgün yox sayılır...bu sevgi belə olsa.

Oğlan qızı canından çox sevirdi.Nə olsun bəzən sevmək qovuşmaq deyildir. Lakin o qızı bu qədər sevməyinə rağmən azad buraxmağı seçirdi.Bu ağrılı bir seçim idi.

Bəlkə də əsl sevgi elə azad buraxa bilməkdir. Oğlan qızın onu sevməsini və ona bağlanmasını istəmirdi. Çünki hiss edirdi ki qız onu hər şeydən çox sevir ,və qızın ona bağlanmağından qorxurdu.

Qorxurdu; çünki o xəstə idi. Heç vaxt tam sağalamyan vərəm...

Hər dəfə qızı özündən uzaqlaşdırmaq üçün əlindən gələni edirdi. Özü ilə bərabər qızın da həyatını məhv etmək istəmirdi.Onunla bir dəfə belə olsun görüşməmişdi . Çünki xəstəliyinin ona keçməsini istəmirdi.O qızı özündən uzaqlaşdırmaqla onun həyatını həm məhv edir həm xilas edirdi.  Artıq elə bir hala gəlmişdilər ki ,oğlan zəng etməzdi.Bir gün zəngə gec cavab verir,bir gün telefonu açmır,birgün zəng çatmırdı.

Qız zaman keçdikcə daha yaxşı anlayırdı; Həqiqətən də məsafələr sevənləri ayırar...

Aramızda bəlkə də dünyalar yoxdur,ama kilometrlər var...

Qız bir də qayıdıb özünə baxdı. Özündən əsər əlamət qalmamışdı.  Bütün duyğuları ümidləri param parça olmuşdu.Qız günü gündən bir çiçək kimi solurdu...

Əvvələr sevgi dolu baxan o gözələr indi sadəcə dərin bir qəmlə baxırdı.  Heç kimə bəlli etmək istəməsə də daha  içdən baxanlar göre bilirdi,onun gözlərindəki kədərin ağırlığı,ruhundakı yorğunluğu, cismindəki çöküntünü. Bəlkə də hər kəs baxırdı ama hər kəs göre bilmirdi.