Çox zaman olub qələm almıram əlimə, düşüncələrim tüğyan edir, səssiz üsyanın bir parçasıdır sanki. Mənsə görməzlikdən gəlirəm, bəlkə də qorxuram.

Ağlım qarışır dumanlı beynimdə, hara qaçır düşüncələrim, mat qalmışam.
Nigaranam, nigaranam qəlbimdən..
İçimdə qarmaşa var, özümə belə yadam, tanıya bilmirəm. Danışmağı hər şeydən çox istəyirəm, amma nə deyim, nə deməliyəm bilmirəm.
Danışmağa çalışıram sözlərsə boşluğa düşür, havada itir-batır.
Daha yazmağa da yadam, əlimə qələm aldıqca utanıram daha..
Bir vaxtlar cümlə-cümlə var idim, indi isə mənə nəfəs verən sətirlər boğurlar məni. Sözlərə sığınan bədən qaçır onlardan.
“Yazmaq yaşamaqdır” deyib yola çıxmış insan idim axı.
Yaşamırmışam sən demə, yaşaya bilmədiyim həyatın nəyini yazım..
Bax, yazmaq istəyirəm, amma eyni sualla üz-üzəyəm; “nəyi yazım,əzizim? Mənki daha yaşamıram.”
Yazmayan insan susur deyirlər, mən səsimi belə tanımıram.
Əvvəl şəfa olan sətirlər daha baxmaqdan çəkindiyim güzgüdür mənə..



Aytən Kərimova✍🏻