“Yarımçıq məktub”




“Bu dünyada bizdən bir biz olmadı amma, bəlkə, başqa dünyada”

    C.Həsənzadə


Yenə hər zamankı kimi,

Heç bir şey düşünmədən,

Bütün fikrimi qələmin mərkəzinə toplayıb,

Bir damcı mürəkkəb tək vərəqə axıdıram...


Əlvidalar bu qədər çətinmi olmalı?

Gedərkən əllərinin dərisi necə saralmışdı,

Göz qapaqların qızarmış,

Belin demək olar ki, bükülmüşdü...

Səni bu qədər yoran nə idi?

Bu sualı nə qədər özümə versəm də,

Səndən soruşmağa cürət etməmişdim...


Hər dəfə dediyin sözlərdən biri də bu idi:

"Sən onsuz da məni sevməmişdin..."

Bu cümlə bir çoxlarının həyatını,

Bəzilərinin gəncliyini,

Bəzilərinin də yaşaya biləcəyi xoşbəxtliyi əlindən almışdı...


Ahh, bircə məni başa düşsən...

Bilirəm, nə qədər danışsam da,

Yazsam da...

Məni anlamayacaqsan.


Bəs anlamaq niyə bu qədər çətin idi?


Əslində bəzi məsələlərdə mən də səni anlamırdım.

Bəlkə də... anlamaq istəmirdim.

Kişilik qüruru idi, bəlkə də...

Onu qırmaq istəmirdim, yəqin.


Az səhvlər etməmişdim,

Ancaq özün də bilirdin ki,

Sənin qədər böyük səhv etməmişdim.

Və bağışlanması bu qədər çətin olan... heç bir səhv etməmişdim.


Bəlkə də, bir müddət daha birlikdə olsaydıq,

O səhvlərdən mən də edərdim...

Kim bilə bilərdi ki, bu qədər tez solsun sevgimizin ləçəkləri?


Yox, yox, əslində səni də qınamıram...

"Qınadıqlarımızla aramızda bağ yaradırıq..."

O bağı yenidən qurmaq istəmirəm.

Mən səninlə deyil — xəyalınla yaşamağı daha çox sevdim.

Əslində bir şeyi də etiraf edim:

Xəyalımdakı sən, məni səninkindən daha çox sevdi...

Bəlkə də elə deyildi...

Biz bilmərik, Allah bilər.


Sənsiz keçən günlər...

Məni namaza gətirdi,

Allah qarşısında diz çökdürdü,

Amma bir mükafat olaraq səni geri qaytarmadı...


Bir damla göz yaşına görə içdiyim

Dəryalar qədər şərab — boşuna mı getdi?!

Yaradan necə qıydı axı?


Yazdıqlarımı oxuyacaqsan...

Bəlkə də xəcalət çəkəcəksən...

Deyəcəksən ki:

"Nə qədər səhv etmişəm, İlahi..."

Görən, bağışlayarmı? — deyə soruşacaqsan.


Narahat olma...

Cavab verəcəyəm yuxularında:

"Bəlkə də səni tərk edən mən idim,

Ancaq bu qədər böyük sevgimə ellər heyran oldu.

Elə sevgimin böyüklüyü qədər də...

Sənin səhvlərin qaldı.

Mən bağışladım,

Əffini Allahdan istə..."**


Bəlkə də bu məktubumu çox insan oxuyacaq.

Başa düşən az olacaq...

Başa düşən — ağlayacaq.

Mənim çəkdiklərimi çəkən isə...

Ağlamadan, oxuduqdan sonra özünə gələ bilməyəcək.


Amma sənə olan acı etiraflarım, yazdıqlarımın heç biri deyil.


Sənsiz yarım olsam da,

Bir bütün olmağa çalışdım...

Amma inan ki,

Bütün olduğum zaman yaşadığım xoşbəxtlik —

Səninlə yaşadığım anlardan

Daha dəyərli ola bilmədi…