Uşaq ikən həyətin kənarındakı daşların arxasında bir “qala” qurmuşdum. Üzərində əzilmiş yarpaqlar, solğun oyuncaq parçaları və nənəmin qırıq bir güzgüsü vardı. Mənə görə, o, dünyanın ən möhkəm, ən sehirli yeri idi. Orda qorxular yox idi. Sadəcə oyunlar, təsəvvür və sükut vardı.

Səssiz danışan bir xəyaldım o vaxt. Hər daş danışırdı mənimlə. Hər yarpaq yuxuma nağıl kimi girirdi. Gündüzlər oyun qururdum, gecələr isə elə bil o oyunlar yuxularımda yaşayırdı. O vaxtlar dünya bir cümlə qədər sadə, bir baxış qədər təmizdi.  İllər sonra o həyətə qayıtdım. Qalanın yeri boş idi. Daşlar orda deyildi, güzgü artıq çoxdan sınmışdı. Amma nədənsə, ayağımın altından keçmişin səsi gəlirdi. O səs — uşaq bir qəlbin inadı idi, itirmək istəmədiyi bir dünyanın əks-sədası...

– Nə axtarırsan? – bir səs eşitdim arxamdan.

Qoca bir kişi idi. Məni tanımadı, amma gözləri tanış idi.

– Heç nə... Sadəcə baxıram. – dedim.

Əslində isə “özümü axtarıram” demək istəyirdim. Uşaqlığımı, xəyal qurmağı, hər şeyin mümkünsüz görünmədiyi o yaşsız duyğunu.

Qala yox idi, amma onun dağıntıları ayaqlarımın altındaydı. İçimdə qəribə bir hiss baş qaldırmışdı — sanki özüm-özümə yadlaşmışdım. Həmin yerdə bir vaxtlar gülüşüm əks-səda verirdi, indi isə səssizlik nəfəsimi kəsirdi.Mənə deyirdilər ki, vaxt keçir, insan dəyişir. Amma heç kim deməmişdi ki, içindəki uşaq da susa bilər.Susar və bir də heç danışmaz.İndi, hər gecə yatağa girəndə, gözlərimi qapayıb o “qala”nı axtarıram. İllər əvvəl gizlətdiyim bir parça özümü... Tapmaq istəyirəm. Amma hər dəfə bir az daha dərinə batıram. Çünki insan böyüdükcə içindəki səsi eşitmək daha da çətinləşir.Bəzən düşündüyüm budur:

O uşaq mənə hələ də baxır. O öz kiçik əlləriylə nəyisə göstərmək istəyir. Bəlkə də o güzgünü... o qırıq güzgünü...

İçimdəki parça-parça olmuş xatirələri göstərir – “Bu sən idin,” – deyir.

“Bu gülüş, bu səssiz oyun, bu təmiz ürək… sən idin.” Amma böyümək — bəzən özü-özünü tanımamaq deməkdir.Və mən o güzgüdə özümü axtardıqca, sanki duman içində addımlayan bir kölgəyə çevrilirəm.O gündən bəri başa düşmüşəm:  Uşaqlıq getmir. Sadəcə sakitləşir. Biz onu səsləmədikcə, danışmır. Amma hər gecə, hər sükutun içində o nəfəsini duymaq olur.Kimsə bizə “böyümüsən” dedikcə, içimizdəki o uşaq bir az daha geri çəkilir. Və bir gün, tam sükut çökür... amma içdən gələn o yavaş səs — “oyunumuz yarımçıq qaldı...” — deyə pıçıldayır.

Sonda sadəcə bir sual qalır: Həqiqətənmi böyüdük, yoxsa sadəcə içimizdəki uşağı itirib, üstünü gündəlik həyatlamı örtdük? Bəzən bu suallar beynimizdə fırlanır.