Zamanın girdabında itənlər, əslində heç vaxt yaşamamış olanlardır.

Hər şey bir baxışla başladı. O baxış təkcə gözlərin işi deyildi, içimə işləyən bir toxunuşun məharəti idi. Sanki səssizcə “hazırsan?” deyən, amma cavab gözləməyən bir sualdan ibarət idi. İçində zamanın paslı qapılarını aça biləcək qədər köhnə, amma bu günü silkələyəcək qədər yeni bir çağırış vardı.Elə bil çoxdan tanıdığım bir yad göz mənə baxırdı. Bu hissin təsiri ilə titrədim... amma tərpənmədim.Ekranda dönən spiral sakit görünsə də, içimdə tufan qopurdu. Beynimdə qəribə bir ağrı, qırışların dərinliyində yayılırdı. Sanki hər baxışımda spiral məni oxuyur, beynimin içində məndən belə gizlədilən xatirələri çəkib çıxarırdı. Gözüm ona tərəf baxsa da, ruhum fərqli yönə doğru çəkilirdi. Spiral mənim haqqımda məndən çox bilirdi.Girdab sadəcə bir şəkil deyildi — o, canlanmışdı. Mənə baxır, düşüncələrimə toxunurdu. Özünü mənim içimdə açırdı.Bir qapı açıldı. Amma bu qapı real deyildi, hisslərimin içində idi. Otağa dolan hava daha ağır, daha yad, daha sıxıcı oldu. Bu tanış səhnəni saysız dəfə yuxularımda görmüşdüm. Amma bu dəfə fərqli idi. Çünki bu dəfə mən yuxunun içində deyildim, onu kənardan izləyirdim. Eyni zamanda yuxunun içində izlənilən idim. Varlığım iki yerə bölünmüşdü. Biri baxırdı. Digəri... baxılan idi.

— “Bura haradır?” – deyə pıçıldadım. Amma səsim özümə yad gəldi. Elə bil bu söz mənim deyildi.Cavab verən olmadı. Səssizlik titrədici dərəcədə güclü idi. Və sonra... içimdən gələn, amma mənim olmayan bir səs eşidildi:

— “Bura sənin zehnindir. Amma artıq sənə aid deyil.”

Ətrafımdakı hər şey dönməyə başladı. Tavan yerə çevrilir, döşəmə yox olurdu. Zaman geriyə axır, məkan əriyirdi, məna isə öz-özünü udurdu. Uşaqlıqdan itirdiyim o qırmızı saat qarşıma çıxdı. Əqrəbləri geriyə doğru çevrilirdi. Hər saniyə keçmişi silir, xatirələrim tək-tək ölərkən onların yasını belə saxlamaq imkanım yoxa çıxırdı.Silinirdim… unudulmurdum, yox olurdum.Küncdə dayanan siluet səsini yüksəltdi. Səsi nə qadın idi, nə kişi. Nə tanış, nə də yad. Elə bil sonsuzluğun özü dillənmişdi:

— “Keçmişini unut. Yoxsa gələcəyin sənə xəyanət edəcək.”

Qaçmağa cəhd etdim. Lakin bədənim uyuşmuşdu, getmək imkanımı əlimdən oğurlamışdı. Hərəkətim mənasız idi. Bu girdab fiziki deyildi. Bu, mənəvi çöküş idi. Ruhum bir kağız kimi bükülür, düşüncələrim sırayla özünü söndürürdü. Hər bir fikir yox olduqca, kimliyimi də itirirdim.Beynimin dərinliyində, qaranlığın içində tək bir sual dövr etməyə başladı:

“Əgər bütün xatirələrin silinsə, sən kim olarsan?”

İrəlidə bir güzgü parlayırdı. Zəif bir işıq, bulanıq bir əksə doğru addımlayıb yaxınlaşmağa başladım. Gözlərimə baxmaq istədim, üzümü görmək istədim... amma güzgüdə mən yox idim.Sadəcə bir cümlə vardı:

“Bu hekayəni sən yazmadın. Bu hekayə səni yazdı.”

O an başa düşdüm: mən özümün müəllifi deyiləm. Mən bir fraqmentəm. Ssenarini yazan yox, o ssenaridəki qeyri-müəyyən personajam. Gördüyüm spiral məni düşündürmək üçün yaradılmamışdı. Nə də mən onu düşünmək üçün seçilməmişdim. O, məni yaratmışdı.Bu qarmaşıqlıqdan geri dönmək istədim. Amma bunu etmək üçün artıq çox gec idi.Mən keçmişlə gələcəyin arasında sıxılmış bir ehtimal idim. Bəlkə də heç kim idim. Və o zaman spiralın içindən bir səs gəldi:

— “Oyanmaq istədiyindən əminsənmi?..”

— “Bəli...” – dedim.

Bu cavab çarəsiz bir yalvarışdan başqa bir şey deyildi. Azadlığa qovuşacağını gözləyən, özlüyünü geri istəyən bir varlığın son səsi idi.Gözlərimi açdım. Gördüklərim məni təəccüblə baş-başa buraxdı. Ətrafımda nə tavan vardı, nə otaq. Sadəcə gözlər... Onlar mənə yox, içimdəki sükuta baxırdı.Əlimdə sıxılmış bir kağız vardı. Onu açdım. Üzərində bir cümlə yazılmışdı:

“Bu hekayənin sonu yoxdur. Çünki sən hələ başlanğıcda ilişib qalmısan."

Bəs sizcə... əgər bu girdabda hər addım bir başlanğıc, hər nəfəs bir sonsuzluqdırsa, öz həqiqətinizi tapmaq üçün nə qədər dərinliyə hazır ola bilərsiniz?