Mənə Ən Dəyərlisini Ver

Bir zamanlar, dünyanın başlanğıcında, Adəm və Lilitin iki oğlu — Qabil və Habil — dünyaya gəldi. Onlar kiçik bağda böyüyürdülər, günəşin altında oynayır, atalarının qoyunlarına və torpağa baxırdılar.

Ataları Adəm çoban idi, anası Lilit isə uşaqlarını böyük sevgi və şəfqətlə böyüdürdü. Qabil və Habil bir-birlərini ürəkdən sevirdi; günlərin birini bir yerdə keçirir, gəncliyin şirinliyini bölüşürdülər.

Amma bir gün Tanrı onların qarşısına çıxdı və dedi:

“Mənə ən dəyərlisini verin.”

Habil sevgi ilə ən gözəl qoyununu gətirdi, ürəyi titrəyərək qurbanını təqdim etdi. Onun qurbanı göylərə yüksəldi, nurla doldu.

Qabil isə bağına baxdı. Orada onun əməyi vardı, amma ürəyi tam dolu deyildi. O, torpağın bəzi məhsullarını gətirdi, amma içində qısqanclıq və narazılıq yanırdı.

Tanrı yalnız Habilin qurbanını qəbul etdi.

Qabilin içində qaranlıq bir alov yandı.

“Necə olar ki, Tanrı mənim qurbanımı qəbul etməz, amma qardaşımınkını qəbul edər?” — deyə düşündü.

O, bu düşüncələrlə dolu bir batım vaxtı qardaşını yanına çağırdı:

“Əziz qardaşım, Tanrı Atamızdan qurban istədiyini dedi. Sən qoyununu verdin və qəbul edildi. Mən isə bağımdan bir şeylər gətirdim, amma onlar önündə zibil kimi qaldı.”

Habil sakitcə cavab verdi:

“Tanrı hər ikimizi sevir. Əgər o məni mükafatlandırsa, bil ki, onu səninlə paylaşacağam. Axı biz and içmişdik, bir-birimizdən başqa heç kəsimiz yoxdur.”

Amma Qabilin qəlbi kinlə dolmuşdu.

Habilin sözləri ona soyuq bir külək kimi toxundu.

Nəfəsini dərib, əlində böyük bir daş götürdü və qardaşına atdı.

Daş Habilin başına dəydi, həyatının işığı söndü.

Qanın torpağa qarışdığı anda, Tanrının dərgahında səs eşidildi:

“Ey Qabil, qardaşının qanı fəryadla mənə çatdı. İndi de, niyə belə etdin?”

Qabil titrəyən səsi ilə cavab verdi:

“Əziz Tanrı, sən məndən ən dəyərlisini istədin. Mən də onu sənə verdim. Çünki mənim üçün bu mənasız dünyada Habildən başqa heç bir dəyərli kimsə və ya əşya yoxdur...”

( Bu sadəcə bir hekayədir!)