Sən idin qaranlıq gecəmə nur saçan, şam işığı tək,

Gedərkən iz qoydun — varlığımda şimşək kimi, iti, sərt, xatirələr tək…

Guya əvvəlimiz nə idi ki, sonumuzdan danışım?

Köhnə illərdən qalan: səsim... "Səni sevirəm" deyərdim — çox titrək…

Güllərin belə qoxusu dəyişdi, Sanki sənli illəri xatırladır...

O güllər belə xətrimə dəydi — Bir az da sənin gözəl gözlərini andırır...

“Gözəl gözlüm” də deyə bilmirdim,

Bilirdim — o gözlər artıq

Həyatımdadır…

İstəmirəm artıq keçmişə dönüm çünki hər xatirədə sən varsan

İnanki bir toxunuşuna bütün hər şeyi yenidən yaradarsan

Keçmişin səssiz sətirlənə aldanma, çox həvəslənmə o yaratdıqlarını bir cümlənlə dağıdarsan…

"Səssiz sətirlər—Ruh.Antaras"