"İnsanın ən ağır yükü, daşıya bilmədiyi deyil… daşımağa məcbur qaldığı yetərsizlikdir."

Sanki dünya nəfəsini tutmuşdu. Zaman ipini buraxmış, hər şey havada asılı qalmışdı. Bütün səslər bir anda susdu. Qulaqlarımda yalnız ürəyimin nizamsız, amma amansız döyüntüsü vardı. Nəfəsim sinəmə sığmır, boğazımda bərkimiş bir düyün var idi. Hava heç bu qədər ağır olmamışdı. O an anladım ki, insanı boğan oksigenin yoxluğu deyil — içində illərlə üst-üstə yığılıb susmuş sözlərdir.Qarşımda duran qapı sadəcə taxta deyildi. Onun hər lifində illərin yorğunluğu, gecələrin dərin sükutu, gizli saxlanmış etirafların yükü vardı. Bu qapı mənim bütün tərəddüdlərimin, bütün “bəlkə”lərimin və bütün “bacarmazsan”ların bədən tapmış halı idi.Otağın havası ağır idi. Divarların solğun rəngi, üzərindəki incə çatlar, köhnə xalçanın altına hopmuş tozun boğucu qoxusu… hər şey bir yandan xatirə, bir yandan yük kimi üstümə çökürdü. Pəncərədən süzülən zəif işıq havada üzən toz zərrəciklərini sanki rəqsə dəvət etmişdi. Onlar mənim tərəddüdlərim kimiydi — nə yerə enir, nə də yox olurdu.Bir xatirə gözümün önünə gəldi… Uşaq vaxtı məktəbdə şeir müsabiqəsində çıxış etməyə hazırlaşırdım. Hər kəs səhnəyə çıxır, şeirlərini qürurla oxuyurdu. Mənim növbəm çatanda əllərim buz kəsmişdi, səsim titrəyirdi. Uşaqların baxışları, müəllimin qaşlarını çatması… o an içimdə bir səs dedi: “Sən bunu bacarmırsan.” O səs illərlə məndən ayrılmadı, böyüdü, dəyişdi, amma susmadı.Sonra başqa xatirələr gəldi. Dostlarla söhbətdə bir fikrimi yarımçıq qoyduğum an… iş görüşməsində gözlərimə baxmadan qərar verən adam… sevdiyim birinin susaraq uzaqlaşması. Hamısında eyni hiss vardı: görünməz, amma ağır bir “yetərsizsən” hökmü.İndi isə buradayam — həmin hökmün mənbəyi ilə üz-üzə. Bu qapının o üzündə tənqidçi var idi. Onun dedikləri illərlə içimdə böyümüşdü. Qapını açsam, bütün o illərin yığılmış yükü ya dağılacaq, ya da məni əzəcəkdi.Əlim dəstəyə uzandı… Dayandım. Barmaqlarımın titrəyişi dəstəyə yayıldı. Bir anlıq nəfəsimi tutdum. Həmin an içimdə bir savaş başladı: “Qapını açma. Bəlkə də belə rahatdır. Bəlkə də üzləşmək lazım deyil…” Amma başqa bir səs dedi: “Səbrin çat yerindəsən. Buradan dönsən, daha heç vaxt qayıda bilməzsən.”Dəstəyi yavaşca çevirdim. Qapı cırıltı ilə aralandı. İşıq otağa doldu. Qarşımda duran adam illərin dəyişdirdiyi sima ilə, amma eyni baxışlarla mənə baxırdı. Nə kin vardı gözlərində, nə də təəssüf — sadəcə soyuq bir maraq.Heç nə demədim. O da susdu. Amma o sükutun içində illərlə eşitdiyim “bacarmazsan” pıçıltıları əriyib yox oldu. Çünki o an anladım — bu qapının o üzündə məni məhv edə biləcək heç nə yox imiş. Mən öz-özümü illərlə əsir saxlamışdım.Bir addım geri çəkildim. İşıqla toz zərrəcikləri otaqda son dəfə rəqs edib yavaşca qaranlığa qarışdı.

Bəs sən heç fikirləşmisənmi… bəlkə də sənin çatışmayan tərəfin yoxdur, sadəcə parıltın bəzilərini kor edir?