Bunu davam edəcəyik amma indi isə kiçik düzəltmələrə ehtiyacımız var.....


Şəhərin küçələri bomboş idi, amma addımlarımın səsi elə gəlirdi ki, sanki kimsə məni izləyirdi. Kapşonumun altında gizlənən gözlərim şəhərin küçələrində canlı ruh axtarırdı.

Burada sual verə bilərsiniz ki "Niyə Canlı ruh?" Ya da ki "İnsan yox Niyə ruh?". Belə cavab verim — bu şəhərdə yaşayan insanlar ölü ruhlar kimidi. Sanki onlar yaşamırlar. Hərkəs bir neçə kağız üçün qul kimi yaşayır. Sanki bu insanlar əkinçilik ilə həyatını davam edən və xoşbəxt yaşayan o insanların nəvələri deyildi.....


Birdən Kapşonun altından şəhərə baxan gözlərimə bir kölgə göründü və ani bir sürətlə ara bir küçəyə getdi. Arxasıyca qaçmağa başladım və ara küçəyə girdim. Bura dar və düz bir çığra idi və sonunda bir qapı vardı. Qapının önündə isə gördüyüm kölgə durmuşdu. Lakin bu səfər daha aydın görünürdü. Bu qırmızı Uzun bir geyimli və kapşonlu adam idi. Qapıdan içəri girdi, məndə arxasınca səssizcə getməyə başladım....


Qapını açanda dar və zəif ışığla aydınlana uzun bir yol göründü. Bura eynən qorxu filimlərindəki kimi idi amma bura qorxudan çox sirlə dolu idi. Biraz irəli getdikdən sonra həmin qırmızı kapşonlu adamı gördüm. Lakin o tək deyildi. 3 nəfər idilər iki qırmızı geyimli kapşonlu digər qırmızı geyimli isə Yahudilərin taxdığı papaqdan taxmışdı. Bu məni biraz düşündürdü. Görən bu yahudilər Bakıda nə edirdilər? Bəlkə onlar Yahudilər kimi geyinib şəhərdə fəsadlar törədir və günahları yerli Yahudi ailəsinə atırlar.


Mən bu düşüncələrin içində itən zaman həmin 3 nəfərdə söhbətini bitirib irərləməyə başladı. Arxaları ilə yavaş-yavaş getməyə başladım amma divarlarda gördüyüm bir şəkil fikrimi çox çəkdi. Göz şəkli və üzərində çəkilmiş "×" işarəsi. Bu işarə mənə bir şeyi xatırlatmaq istəyirdi amma xatırlaya bilmirdim.


Biraz irəli getdim və həmin üç nəfərin eyni qırmızı geyimlili bir neçə nəfərin yanına getdiyini gördüm. Onlar təxminən 11 nəfər idilər. İçlərindən biri isə bir anda məni gördü və üstümə gəlməyə başladı. Həmin an bir qəribəlik oldu və huşumu itirdim.


Gözümü açanda bir stula bağlı şəkildə idim və on bir qırmızı geyimli məni əhatəyə almışdı. İçlərindən biri qalın və sakin bir səslə dedi:


– Sən kimsən? Buraya niyə gizlincə girmisən?

– Mən sadə biriyəm. İçinizdən birini gördüm və arxasıyca gəldim.

– Bura nə məqsədlə gəldin?

– Gördüyüm adam mənə çox sirli və mənalı gəldi və arxasıyca gəldim.


Onlar başlarını qaldırıb bir-birilərinə baxmağa başladı. Lakin kapşonun altında gizlənən üzləri görünmürdü. İçlərindən biri asta səslə — biz onu öldürməliyik yoxsa masson olduğumuzu hərkəsə yayacaq - dedi.


Masson? Bu söz mənə tanış gəlirdi. Onlar dünyanı iddia edir deyilən insanlar idi və mən onların arasında idim. Lakin onlar məni öldürmək istəyirdi. Heç düşünmədən onıara həyəcanlı bir baxışla dedim:


– Sizlər Dünyanı idarə edən həmin massonlarsınız?


İçlərindən biri qəh-qəhə atmağa başladı. Mənasız bir gülüş şəkli idi. Sanki onlar mənimlə əylənirdilər.


– Yox Bir Dünyanın Gizli İdarəçiləri. Səndə Adımıza yaxılan həmin şayələrə inanırsan demək. Lakin biz elə deyilik.


Hamısı birdən qırmızı geyimlərini çıxarmağa başladı. Onların boynunda Yahudilərin "🔯", Xristianların "✝️" və İslamçıların "☪️" simvollarını daşıyan boyunbağı sallanırdı.

İçlərindən biri mənə bir addım yaxınlaşdı və dedi:

– Biz nə dünyanı idarə edirik nə də kimlərəsə başçılıq. Bu gördüyün insanlar və digər Masson üzvləri hamısı Yahudi, Xristian və Müsəlmanlardı. Biz Tanrının unudulmaması və dinlərin daha çox yayılması üçün çabalayan qruplaşmalarıq. Doğrudur adımıza çox şayələr yayılıb və bizi insanlara pis tanıdıblar. Lakin biz Din xadimləriyik.


Bu sözlər beynimin içində çoxlu suallar yaradır və çox sualada cavab verirdi. Lakin beynimin içində fırlanan bir sual vardı. Bura gələndə gördüyüm simvol.


– Bəs girişdə gördüyüm simvolu necə izzah edəcəksiniz?

– Hansı simvol?

– Göz Simvolunu deyirəm.

– O simvolun mənasını gəl açıqlayım. Göz görmək üçündür və hərkəs gözlə görür. Üzərinə çəkilmiş işarə isə gözün üzərini bağlayır. Buda o deməkdir ki biz gözdən uzaq oluruq. Yəni Biz din xadimlərinin gözə görünməyən tərəfiyik....


Bu sözlər beynimdə çoxlu suallar yaradırdı. Cavablar açılırdı, amma yeni suallar da doğulurdu. Qaranlıq sükutun içində nəfəsim sanki daha ağır gəlirdi.


Mən onların boyunlarından sallanan simvollara baxırdım – 🔯 ✝️ ☪️. Üç fərqli dinin simvolu, amma bir mərkəzdə birləşmişdi. Onlardan biri gözlərimin içinə diqqətlə baxaraq dedi:


– Bəlkə də sən indi düşünürsən ki, biz adi din xadimləriyik. Amma yox. Biz dinlərin kölgəsiyik. İnsanların gördüyü işıqlı tərəf var, bir də görmədiyi. Biz o görünməyən tərəfik.


Mən titrək səslə soruşdum:

– Bəs niyə gizlənirsiniz? Niyə insanlara açıq-aşkar xidmət etmirsiniz?


O, dərin bir nəfəs aldı və ətrafa baxaraq davam etdi:

– Çünki insanlar artıq qulaqlarını itiriblər. Onlara həqiqəti desən də, inanmazlar. Əksinə, səni düşmən elan edərlər. Bizim məqsədimiz – həqiqəti gizlətmək deyil, qorumaqdır. İnsan həqiqətə hazır olmadan onu görsə, məhv olar.


Sözlər məni çaşdırırdı. Sanki beynim parçalanırdı. Birdən divarda asılmış göz simvolu yenidən diqqətimi çəkdi. Onlardan birinə tərəf dönüb soruşdum:

– Bəs göz simvolunun üzərindəki "×" yalnız “görünməmək”dirmi? Mənə elə gəlir ki, başqa bir sirr də gizlənib orda...


Onlar bir-birilərinə baxıb susdular. Sonra ən yaşlısı, qalın səsli olan cavab verdi:

– Düz sezdin. Göz – Tanrının hər şeyi görən simvoludur. “×” isə o gözün bağlanmasını deyil, insan gözünün korluğunu bildirir. Biz bilirik ki, bəşəriyyət öz gözlərini özü bağlayıb. Onlar Tanrını unudub. Biz isə bu “korluğu” açmaq üçün buradayıq.


Birdən əllərimi açdılar. Mən stuldan azad oldum. Bədənim titrəyirdi, amma qorxu yox idi artıq, əksinə, qəribə bir arxayınlıq vardı.


Onlardan biri yaxınlaşıb çiynimə əlini qoydu və sakit səslə dedi:

– İndi isə seçim anıdır. Ya bu gecə buradan heç nə olmamış kimi çıxıb gedəcəksən, və gördüklərini ömrün boyu unudacaqsan... ya da bizimlə qalacaqsan. Əgər qalasan, artıq əvvəlki həyatına dönə bilməyəcəksən.


Qarşımda iki yol vardı. Küçələrin bomboş, ölü ruhlarla dolu həyatına qayıtmaq… ya da sirli və qaranlıq bir yola qədəm qoymaq.


Daxilimdə nəsə deyirdi ki, bu sadəcə bir təsadüf deyil. Mən bura təsadüfən gətirilməmişəm.


Bir anlıq gözlərimi yumdum, dərin nəfəs aldım və dedim:

– Mən qalacağam.


Sükut çökdü. Onların hamısı başlarını yavaş-yavaş endirdilər. Sanki illərdir gözlədikləri cavabı eşitmişdilər.


Və o an – divarlardakı zəif işıqlar bir-bir sönməyə başladı. Yalnız ortada yanıb-sönən bir məşəl qaldı.


Qalın səsli olan üzünü mənə tərəf tutub pıçıldadı:

– Onda hazır ol… Çünki indi sənə həqiqətin ilk qapısı açılacaq.Qalın səsli adamın sözlərindən sonra ətraf tam qaranlığa qərq oldu. Təkcə ortada yanıb-sönən məşəl vardı. Alov divarlarda qəribə kölgələr yaradırdı. O kölgələr bəzən insan formasına bənzəyirdi, bəzən heyvana, bəzən isə tamamilə anlaşılmaz fiqurlara.


Onlardan biri əllərində qədim görkəmli bir kitab gətirdi. Qapağı köhnəlmiş dəri ilə örtülmüşdü və üzərində eyni o göz simvolu, amma bu dəfə “×” işarəsi olmadan cızılmışdı. Kitabı ortadakı daş masanın üstünə qoydular.


Qalın səsli olan kitabı açaraq dedi:

– Bu, bizim əsrlərlə gizlədilən kitabımızdır. Burada Tanrının insanlara çatdırmaq istədiyi, amma zamanla unudulan həqiqətlər var. Biz bu həqiqətləri qoruyuruq. İndi isə sənə ilk sınaq veriləcək.


Mən susaraq baxırdım. Sanki nəfəsim kəsilmişdi.


Birdən arxadan iki nəfər uzun bir qab gətirdi. İçində qara rəngli, parıldayan bir maye vardı. Onlardan biri qabı mənim qarşıma qoydu və dedi:

– İç bunu. Qorxma, bu zəhər deyil. Bu sənin gözlərini açacaq. Gördüklərin və görmədiklərin bir olacaq.


Əllərim əsə-əsə qaba uzandı. İçimdən bir səs “içmə!” deyirdi, amma başqa bir səs isə “sən artıq yol seçmisən, geriyə yol yoxdur” pıçıldayırdı. Qabı dodaqlarıma yaxınlaşdırıb bir qurtum içdim.


O an boğazımdan aşağı od kimi yayıldı. Gözlərim qaraldı. Sanki dünyadan qopub başqa bir yerə düşdüm.


Qarşımda saysız-hesabsız insanlar göründü. Onların hamısı şəhərdə rast gəldiyim o “ölü ruh”lara bənzəyirdi. Lakin indi onların gözlərindən qaranlıq axırdı. Onlar gəzirdilər, işləyirdilər, gülürdülər, amma hamısının içi boş idi.


Mən çarəsiz halda əllərimi uzadıb qışqırdım:

– Niyə belədirlər?! Niyə bu qədər boşdular?!


Arxamda qalın səsli adamın səsi gəldi:

– Bu, həqiqətdir. Onlar öz ruhlarını satıblar. Pul, şöhrət, ehtiras… hər biri bir gözə görünməz zəncirlə bağlıdır. Sənin vəzifən isə… bu zəncirləri qırmaqdır.


Birdən bütün o qaranlıq gözlü insanlar üzlərini mənə çevirdilər. Hamısı eyni anda qışqırmağa başladı. Sanki məni udmaq istəyirdilər. Qorxudan yerimdə donub qaldım.


Sonra birdən onların hamısı yox oldu. Mən yenidən qaranlıq otaqda, məşəlin işığında idim. Dizlərim əsirdi.


Qalın səsli adam yaxınlaşıb çiynimə əlini qoydu:

– İlk qapıdan keçdin. İndi sən artıq yalnız görmürsən, həm də anlayırsan. Ancaq unutma… bundan sonra həyatın əvvəlki kimi olmayacaq. İkinci qapını isə yalnız hazır olanda aça biləcəksən.


Onların hamısı başlarını endirib sanki dua etməyə başladılar. Məşəlin alovu göyə qalxdı, sonra birdən sönüb qaranlıq içində itdi.


Mən gözlərimi açanda isə özümü yenidən şəhərin küçəsində tapdım. Kapşonum başımda idi, addımlarım yenə bomboş küçədə səslənirdi. Amma artıq hər kəsə başqa gözlə baxırdım – mən onların gözlərindəki qaranlığı görürdüm...