Şəhərin isti yay günlərindən biri idi. Günəş elə yandırırdı ki, sanki hər daş, hər asfalt parçası nəfəs alan canlıya çevrilmişdi. Hava ağır, küləksiz və boğucu idi. Hər addımda istinin basqısı hiss olunurdu.Küçələrdən gələn maşın səsləri, uzaqdan siqnallar və insanların yorğun addımları qəribə bir səs-küy fonu yaradırdı.Ana ilə qız bütün bu gərginliyin içində mağazadan evə qayıdırdılar. Əllərində yüngül paketlər olsa da, sanki həmin an o ağırlıq bütün varlıqlarına çökmüşdü. Qız yolboyu içində narahatlıq hiss edirdi. Havanın ağırlığı, günün gərginliyi və içindəki narahatlıq onu sakit buraxmırdı. Hər nəfəsdə ürəyinin ritmi sürətlənir, boynundakı və sinəsindəki gərginliyi hiss edirdi.Nəhayət, yaşadıqları binanın qarşısına çatdılar. Qız hələ də içindəki sıxıntını duyur, ürəyi elə bil səbəbsiz sürətlə döyünürdü. Liftin köhnə qapısı cırıldayaraq açıldı. Ana içəri addımladı, qız isə tərəddüd etdi. Çox vaxt belə anlarda liftdən çəkinirdi – sanki içində bir güvən çatışmazlığı vardı. Həmin an instinktiv olaraq içəri girmədi.Qapılar qapanar-qapanmaz birdən lift titrədi, zəif bir səs çıxdı və hər şey dayandı. Dəmir qapıların arasından gələn boğucu səssizlik binaya yayıldı. Ana içəridə qaldı. İşıqlar sönmüş, dar bir qaranlıq içi bürümüşdü. Havasızlıq dərhal hiss olunurdu. Divarlar sanki üstünə yıxılır, nəfəsi sıxırdı. O, instinktiv olaraq əllərini dəmir divarlara söykədi, dərin nəfəs almağa çalışdı, amma havanın içindəki ağırlıq boğazına düyünlənirdi.

— Ana? – Qızın səsi titrədi. – Ana, eşidirsən məni?

— Mən… buradayam, – ananın səsi zəif gəldi, nəfəsi sürətlənmişdi. – Çıxmaq istəyirəm… çox darısqaldı…

Qızın ürəyi sinəsindən çıxacaq kimi çırpınırdı. Dodaqları titrəyir, göz yaşları özündən asılı olmadan yanaqlarına süzülürdü. Səsini zorla düzəldib dedi:

— Ana, qorxma… mən buradayam… kömək çağıracağam…

Ana isə qızını sakitləşdirmək üçün pıçıldadı:

— Özünü ələ al… sən də qorxma…

Tam bu anda binanın dəhlizindən qonşu göründü. Əlində açarlarını oynada-oynada evinə qalxmaq istəyirdi ki, qızın həyəcanlı baxışlarını gördü.

— Nə olub? – soruşdu təəccüblə. – Lift işləmir?

Qızın səsi ağlamaqla qarışıq titrədi:

— Ana liftdə qalıb… xahiş edirəm, kömək edin!

Qonşu dərhal həyəcana düşdü, səsini qaldırıb başqa qonşuları da çağırdı. Az sonra binadan daha iki nəfər çıxdı. Bir qədər sonra isə ustaya da xəbər verdilər. Lift ustası, əlində alətlər qutusu ilə tələsik gəldi. Qızın titrək baxışları hamının üzündə dolaşırdı – sanki hər kəs onun anasını xilas etməyə çalışan qəhrəman idi.Usta qapının yanına əyilib mexanizmi yoxlamağa başladı. Qonşular isə onun göstərişlərinə əməl edirdi. Metal alətlərin səsi dəhlizdə cingildəyir, hər cızıltı, hər burulma qızın ürəyini daha da sıxırdı. O isə dayanıb göz yaşları içində yalvarırdı:

— Ana, səbir elə… tezliklə çıxacaqsan…

Liftin içində ana qaranlıqda divara söykənmişdi. Nəfəsi ağırlaşmışdı, sanki hər saniyə boğucu hava bir az da üstünə çökürdü. Qulaqlarına yalnız dəmirin cırıltısı, qızının ağlayan səsi gəlirdi. O isə təkrar-təkrar pıçıldayırdı:

— Mən buradayam… qorxma…

Qızın bədəni titrəyirdi. Həyəcan onun bütün sinirlərini tarıma çəkmişdi. Boynunda birdən-birə sərt bir şişlik hiss etdi. Əllərini boynuna qoydu, titrək barmaqları ilə toxunub geri çəkildi. Hiss edirdi ki, qorxunun və gərginliyin təsiri ilə orqanizmi belə reaksiya verir. Dodaqları qurumuşdu, nəfəsi qısalırdı, amma geri çəkilmək istəmirdi. Sadəcə pıçıldayırdı:

— Ana, dayan… sən çıxacaqsan…

Bir neçə dəqiqəlik səylərdən sonra ustanın və qonşuların cəhdləri nəticə verdi. Qapılar zəifcə aralandı. Dəmirin sürtünmə səsi qulaqda bərk bir iz buraxdı. Ana ağır addımlarla qaranlıqdan çıxdı. Üzü solğun idi, nəfəsi hələ də nizamsız gəlirdi.Qız yerində dayanmadı. Qaçaraq anasının üstünə atıldı, onu qucaqlayıb titrək səslə pıçıldadı:

— İndi hər şey yaxşıdır… sən artıq buradasan…

Ana isə başını qızının çiyninə söykədi, dərin nəfəs aldı. Hələ də bədəni titrəyirdi, amma gözlərində qəribə bir minnətdarlıq vardı. Yavaşca dedi:

— Mən səni incitmişəm… amma indi anlayıram ki, sənin qorxun mənimkindən daha ağır olub…

Qız göz yaşları içində cavab verə bilmədi. Sadəcə anasının əlini sıxdı. Onların ikisinin də qəlbində bu hadisə silinməz iz qoydu.Həmin gecə qız yata bilmədi. Boynundakı şiş hələ də onu narahat edirdi. Hər dəfə nəfəsi daralanda, sanki liftin havasız qaranlığı geri qayıdırdı. O düşündü: “Əgər o an qapılar açılmasaydı, əgər kömək geciksəydi, nələr baş verərdi?”Bu sual bütün gecə beynində dolaşdı. İnsan bəzən həyatın necə nazik bir ip üzərində olduğunu o anlarda anlayır. Bəzən bir dəmir qapının arxasında, bəzən bir nəfəsin çatışmazlığında, bəzən də sadəcə təsadüfün gətirdiyi bir dəqiqədə.Gecənin sükutu içində qız özünü daha dərindən tanıdı. Anladı ki, qorxu yalnız anın içində deyil, düşüncələrin labirintində gizlənir. Hər nəfəsdə keçmişin yükü, gələcəyin qorxusu, hətta sadə bir gündəlik gərginlik insanı boğur.

O öz-özünə soruşdu:

"İnsanı darısqal liftlərdə qalmaq yox, darısqal düşüncələrdə qalmaq daha çox boğur. Bəs sən öz içindəki hansı liftdən çıxa bilmirsən?"

Həmin an anladı: bəzən qapılar açılmasa da, bəzən hava çatışmasa da, əsl azadlıq içimizdəki qorxuları tanımaq və onlarla üzləşməkdən keçir...