Əmrah arvadı Bahar və qızı Afətlə birlikdə Bakının Qala qəsəbəsində yaşayırdı. Naxçıvan Muxtar Respublikasının Babək rayonunda dünyaya gələn Əmrah anadangəlmə tam görmə məhdudiyyətli idi.

Vəziyyətinə görə körpə ikən doğma ailəsi onu soyuq bir qış günündə karton qutuya qoyaraq məscidin qarşısına atmışdılar. Həmin vaxt məsciddən namaz qılıb qayıdan Məhəmməd adlı bir kişi Əmrahın ağlama səsini eşidir. Körpənin səsi gələn tərəfə baxan Məhəmməd, karton qutunun içərisində əsgi­yə bükülmüş vəziyyətdə olan yeni doğulmuş bir körpəni görür. Bir neçə dəqiqə ətrafına baxan, lakin heç kimi görməyən Məhəmməd nəhayət körpəni götürüb o illərdə yaşadığı Cəhri kəndindəki evlərinə gətirir və arvadı Zəhra ilə birgə gözləri görməyən, buna görə də ailəsi tərəfindən istənilməyib atılan bu körpəni övladlığa götürüb adını Əmrah qoyurlar. Hər ikisi də ona doğma balaları kimi yanaşır, heç bir zaman qızları Həcər və Aynurdan ayırmırlar.Bahar da Əmraha onlar tərəfindən seçilmişdi. Bahar qaraçı tayfasına mənsub bir qız idi. Altı uşağın ən böyüyü olan Bahar atasını kiçik yaşda itirmiş, ögey ata əlində böyümüşdü. Onlar ailəlikcə mövsümi işlərdə işləyirdilər. Ancaq Bahar bu həyatdan razı deyildi. O, bir an əvvəl bu həyatdan canını qurtarmaq, ögey atasının ona zülmündən qurtulmaq istəyirdi. Buna görə də Əmrahla evlənməyi özü üçün yeganə çıxış yolu seçmişdi

Yaz günü idi. Yeni-yeni yaşıllaşmağa başlayan təbiət və çiçək açan ağacların xoş ətri yazın gəlişindən xəbər verirdi. Səhər saatları idi. Əmrah yuxudan təzəcə durmuş, kreslosunda oturub məlahətli səsi ilə “Gedək üzü küləyə” mahnısını oxuyurdu. Bahar isə mətbəxdə deyinə-deyinə səhər yeməyini hazırlayırdı:

— Səhərdən axşama kimi yu-yığışdır, sil-süpür... Sanki bu dünyaya çətinlik çəkməyə gəlmişəm! Evdə eşşək kimi işlədiyim bəs deyil, hələ üstəlik dərzi sexində də işləyirəm. Of, Allahım, of... Axı bu nə vaxta kimi belə davam edəcək? Yağışdan qaçdım, yağmura düşdüm...

Bu vaxt dərsə hazırlaşan Afət atasının yanına gəldi və mehriban səslə dedi:

— Mənim yaraşıqlı atam bu gün necə hiss edir özünü?

— Ooo, mənim ağıllı balam. Nə erkəndən qalxmısan? — deyə Əmrah gülümsəyərək dilləndi. — De görüm, dərsinin vaxtına nə qədər var?

— Bir saat.

— Onda gəl, yazdığın inşanı bir də nəzərdən keçirək.

— Yazdığımız, yoxsa? Axı birlikdə yazmışıq! — Afət gülümsədi.

— Yaxşı, mənim ağıllı balam, elə olsun, — deyə Əmrah razılıq əlaməti olaraq gülümsədi.

Bu vaxt Bahar əlində çay fincanı ilə otağa girdi. Çayından bir qurtum alıb qaşlarını çataraq soruşdu:

— Nə inşası?

— Ana, ümumrespublika üzrə inşa müsabiqəsi keçirilir. Bizim məktəb də bu inşa müsabiqəsinə qoşulub, — deyə Afət cavab verdi. — Əgər məktəbimiz birinci yeri tutsa, onda məktəbimizə yeni texnoloji avadanlıqlar veriləcək.

— Sənə nəsə verəcəklər? — Bahar baxışlarını Afətin üzündən çəkmədən növbəti sualını verdi.

— Yooox... — Afət başını tərpətdi.

— Onda bunun sənə nə xeyri var?

Bahar qızının məktəb üçün bu qədər canfəşanlıq göstərməsinə təəccübləndi. Afət susdu. Əmrah qızının çətin vəziyyətə düşdüyünü anlayıb sözə qarışdı:

— Bahar, niyə belə deyib qızı ruhdan salırsan? Məktəbə verilən o avadanlıqlardan Afət də istifadə edəcək. Axı o da həmin məktəbin şagirdidir. Bir də ki, məktəb insanın ikinci evi kimidir.

Bahar Əmraha tərəf çevrilib istehza ilə dilləndi:

— Sən də elə danışırsan ki, elə bil məktəb-zad oxumusan.

Əmrah təhsil almamışdı. Bakıda gözdən əlil uşaqlar üçün xüsusi internat məktəbi olsa da, Məhəmmədlə Zəhra onsuz da öz ailəsinin körpəykən tərk etdiyi bu uşağı “bizdən də uzaq qalmasın” deyə ora göndərməyə qıymamışdılar. Ancaq sonradan bunun peşmançılığını çəkmiş, Əmrahın iti zəkasının və gözəl səsinin olduğunu görüb bunları dəyərləndirməsinə imkan vermədikləri üçün ölənədək vicdan əzabı duymuşdular.

— Ana, bəsdir! — deyə Afət etiraz etdi.

— Yaxşı-yaxşı, özünüz bilərsiniz. Mən işə getməliyəm. Mənim sizin kimi boş-boş işlərə sərf edəcək vaxtım yoxdur, — deyib Bahar tez mətbəxə keçdi, əlindəki fincanı dəzgahın üstünə qoyduqdan sonra yataq otağına keçib üzünü dəyişdi və evdən çıxdı.

Atasının qanının qaraldığını görən Afət sakitcə onun başını sığallayıb dedi:

— Ata, sən anama fikir vermə. O, nə dediyini bilmir.

— Gəl, inşanı birlikdə nəzərdən keçirək.

Onlar birgə yazdıqları inşanı nəzərdən keçirdikdən sonra mətbəxdə yemək masasının arxasında əyləşdilər. Afət atasının doğum günündə hədiyyə etdiyi, üzərinə “Yaraşıqlı atama biricik qızından” sözləri yazılmış fincana çay süzdü. Əmrah əlinə uzadan kimi fincanı dərhal tanıdı və üzündə xoş bir təbəssüm yarandı. Sağ əlini yanında oturan qızının boynuna keçirib dedi:

— Mənim görən gözüm... Yaxşı ki, varsan. Mənim qaranlıq dünyama günəş kimi işıq saçırsan.

— Sən də yaxşı ki, varsan, mənim ağıllı, yaraşıqlı, mehriban atam, — deyib Afət də eyni səmimiyyətlə qollarını atasının boynuna doladı. — Sənin kimi atam olduğu üçün xoşbəxtəm.


Birlikdə səhər yeməyini yedikdən sonra Afət ayağa qalxdı:

— Mən buraları yığışdırıb dərsə gedirəm, ata.

— Get, qızım, get, — Əmrah başını tərpətdi.

— Elə həyəcanlıyam ki, ata... Bilirsən də, müsabiqə bu gün başlayır!

— Həyəcanlanma, qızım, — deyə Əmrah qızına ürək-dirək verdi. — İnşallah hər şey yaxşı olacaq. Bilirəm ki, qalib gələn sən olacaqsan.

— Mən yox, biz qalib olacağıq! — Afət səmimiyyətlə dilləndi. — Axı hər dərsimdə və inşalarımda olduğu kimi bu inşamda da sənin əməyin var.

Əmrah gülümsədi. Afət tələsik qabları yuyub yerinə yığdı.

— Afət, Həcər bibin necədir? — deyə Əmrah birdən soruşdu.

— Yaxşıdır, — Afət mülayim səslə cavab verdi.

Həcər Afətin bibisi, həm də müəlliməsi idi.

— Məndən ona salam deyərsən və bir də deyərsən ki, onun üçün çox darıxmışam, — deyə Əmrah əlavə etdi.

— Baş üstə, cənab yaraşıqlı! — deyib Afət mətbəxi səliqəyə saldıqdan sonra atası ilə sağollaşdı və evdən çıxdı

Baharın iş yeri evindən yarım saatlıq piyada məsafəsində idi. Qapının açıq olduğunu görüb tələsik içəri girən Bahar müdiri və rəfiqəsi Dilbəri gördü.

— Sabahın xeyir, Dilbər.

— Sabahın xeyir, — Dilbər də onu salamladı. — Deyəsən, səndən başqa hələ heç kim gəlməyib?

— Bəli, hələ gəlməyiblər, — Bahar ətrafına göz gəzdirib dedi.

— Xadimə indilərdə gələcək. O, bu gün bir az gecikəcəyini demişdi. Buyur, əyləş, nəfəsini dər. Evdə nə var, nə yox?

— Eh, evdir də... — Bahar yorğun səslə dilləndi. — Yaxşıdırlar. Ancaq mən özümü elə yorğun hiss edirəm ki, gəl burada işlə, get evdə işlə... Lap çaşıb qalmışam. Bilmirəm, neyniyim. Hansı işin arxasınca gedim? Bütün evin yükü mənim çiyinlərimdədir. Məndən başqa evə pul gətirən yoxdur. Əmrahın vəziyyətini də özün bilirsən.

— Hə, səni başa düşürəm, — deyə Dilbər başını tərpətdi. Bir az susduqdan sonra əlavə etdi: — Qulaq as, nə deyəcəyəm sənə! Ərimin iş yerinin yaxınlığındakı klinikaya bir həftəyə xaricdən bir göz həkimi — nə deyirdilər ona... hə, professor gələcəkmiş. Bəlkə Əmrahı onun yanına aparasan? Ən azından bir ümid... Bəlkə bir əlac edər?

Baharın gözləri parıldadı:

— Eh bacı, elə yaxşı olar ki, mənim də yüküm azalar.

— Amma əvvəlcə həkimin qəbuluna yazılmaq lazımdır. Mən sənə klinikanın telefon nömrəsini ərimdən alıb verərəm.

— Hə, çox sağ ol, bacı, — Bahar müşkül bir işdən qurtulmuş adam kimi rahat nəfəs alıb sözünə davam etdi. — Düzdür, Əmrah buna yanaşmayacaq. Özü bilər. Ya müalicə olunub sağalacaq, ya da...

— Ya da nə? — Dilbər duruxdu.

— Eh, heç nə... — Bahar başını yırğaladı.

İçəri xadimənin girməsi ilə söhbət yarımçıq qaldı və hər kəs öz işi ilə məşğul oldu.

Məktəbin uzun dəhlizinin başındakı böyük pəncərədən düşən işıq dəhlizi qismən də olsa işıqlandırırdı. Hər iki tərəfdə sonuna qədər açıq olan qapılar da elə bil bu işığa köməklik edirdi. Dərsə zəng vurulmadan öncə böyük və kiçik siniflərin uşaqları bir-birinə qarışmışdı. Kimiləri səs-küy salaraq qaçışır, kimiləri sinif qapısının önündə toplaşıb nəyisə müzakirə edirdi.

Bu vaxt tələsik addımlarla məktəbə gələn Afət qapının ağzında bu gün növbətçi müəllimə olan bibisi ilə qarşılaşdı.

— Sabahın xeyir, qızım!

— Sabahın xeyir, bibi. Gecikməmişəm ki?

— Yox, həmişəki kimi tam vaxtında gəlmisən, — deyə Həcərin mehriban səsinə gülümsəmə də əlavə olundu.

— Budur, yazdığımız inşamızı gətirmişəm, — deyib Afət əlindəki A4 vərəqini göstərdi.

— Necə yəni “yazdığımız”? — deyə Həcər ciddiləşdi.

— Ah, bibi, mən bu inşanı atamla birgə yazmışam axı, — Afət gülümsədi.

— Hə, indi başa düşdüm. Bu arada, de görüm, qardaşım necədir?

— Yaxşıdır, bibican. Sənin üçün darıxıb. Vaxt elə gəl, gör onu. Dərslərim çox olduğundan atamı sizə gətirə bilmirəm.

— Yaxşı, qızım, gələrəm. İndi de görək, inşan nə haqqındadır?

— Qırx dörd günlük Zəfər müharibəmiz haqqında!

— Nə gözəl! İnşanı ver, baxım... — bu vaxt Həcərin mobil telefonuna zəng gəldi. Zəng edən Əmrah idi. Əmrah düyməli mobil telefondan istifadə edirdi. Ona telefondan istifadə etməyi vaxtilə elə Həcərin özü öyrətmişdi.

3-cü çağırışdan sonra Həcər telefonu açdı:

– Alyo!

– Alyo! Salam, bacı. Necəsən?

– Çox sağ ol, qardaşım. Sən necəsən?

– Şükürlər olsun, yaxşıyam. Məktəbdəsən?

– Hə, məktəbdəyəm. Afət də yanımdadır.

– Bacı, Afətin bu gün inşa müsabiqəsi var. Hər zamanki kimi bu gün də ona köməklik edərsən.

– Əlbəttə, qardaşım, deməyinə belə ehtiyac yoxdur. Narahat olma. Müsabiqə bir azdan başlanılacaq. Məktəbimizdə bu inşa müsabiqəsinə qatılanların hər biri səhnəyə çıxıb yazdıqları inşanı bir-bir oxuyacaqlar. Sonra həmin inşalar arasından bir inşa seçiləcək və ümum-Azərbaycan üzrə inşa müsabiqəsinə göndəriləcək.

– Hər məktəbdən ancaq bir inşa seçiləcək? – Əmrah dəqiqləşdirmək istədi.

– Hə, – Həcər davam etdi. – Müsabiqənin qalibi də həftəyə açıqlanacaq.

– Afət necədir? – Əmrah indi də qızını xəbər aldı.

– Buyur, özündən soruş, – deyib Həcər telefonu qıza uzatdı.

– Alyo! Ata... – Afət mehribanlıqla dilləndi.

– Necəsən, qızım? – deyə Əmrah mülayim səslə soruşdu.

– Çox həyəcanlıyam, ata, – Afət titrək səslə dedi. – Əlim-ayağım bir-birinə dolaşır. Ürəyimin döyüntüsü qulağıma gəlir. Bir azdan inşaların təqdimatı başlanacaq. Səhnəyə çıxıb hər kəsin gözü qarşısında inşanı necə oxuyacam? Bilmirəm.

– Oxuyacaqsan, ağıllı balam, narahat olma, – deyə Əmrah qızını arxayın etdi. – Sadəcə çalış, həyəcanlanma, yaxşı?

– Dəstəyin üçün çox sağ ol, ata. Mənim üçün dua elə, – Afət dedi.

– Yaxşı, qızım. Hər şey ürəyincə olsun. Sənə uğurlar, – deyib Əmrah qızı ilə sağollaşdı.

Atası ilə telefon danışığından ruh yüksəkliyi yaşayan Afət bibisi Həcər ilə birlikdə inşaların təqdimatları olacaq zala tərəf yollandılar

Qızı ilə telefon danışığından sonra xəyallara dalan Əmrah sakitcə öz sevimli kreslosunda oturmuşdu. Qapının döyülməsi səsindən daldığı xəyallardan ayılan Əmrah yavaş addımlarla qapıya yaxınlaşıb gələnin kim olduğunu soruşdu.

– Aç, oğlum, mənəm!

Əmrah səsi tanıyıb qapını açdı. Gələn Baharın anası Zeynəb idi.

– Salam, oğlum, xoş gördük, – deyib Zeynəb əlini uzatdı.

– Salam, Zeynəb xala. Xoş gəlmisən, – Əmrah qaynanasını mehribanlıqla qarşıladı.

– Təksən?

– Hə. Bahar işdə, Afət də məktəbdədir. Buyur, gəl keç içəri. Çoxdandır ki, gəlmirsiniz. Oturaq, bir az söhbət edək.

– Yaxşı, oğlum. Sizə ətli qutab gətirmişəm. Tezə bişirmişdim, sizsiz boğazımdan keçmədi.

– Sağ ol, xala.

– Gəl, əyləş, qutab isti ikən ye.

– Yaxşı.

– Qutabı ye, sonra çayını da süzərəm.

– Sənə zəhmət olmasın, Zeynəb xala.

– Ah, oğlum, nə zəhməti? Ananın övladına qulluq etməyi nə vaxtdan zəhmət olub? – Zeynəb səmimiyyətlə dedi və əlavə etdi: – Özün bilirsən ki, mən səni övladlarımdan ayırmıram. Mənim üçün Bahar, Əzizə, Şahin, Aydın, Habil, Qabil nədirsə, sən də o san. Elə bilirəm ki, altı yox, yeddi övladım var.

– Mən də nə yaxşı ki, sizi tanıdım, Zeynəb xala, – Əmrah da eyni səmimiyyətlə dilləndi. – Atam ilə anam öləndən sonra, sən mənə ana, Əsgər əmi də ata əvəzi oldunuz.

– Sağ ol, oğlum, Əsgər də sənin xətrini çox istəyir.

– Zeynəb xala, Əsgər əmi ilə necə tanış olmuşdunuz?

– Ah, oğlum... – Zeynəb ağır-ağır danışmağa başladı. – Üzr istəyirəm, mən Bahara hamilə olduğumda onun atası avtoqəzada öldü. Tək qalmışdım. Lap başımı itirmişdim. Hara gedəcəyimi, neynəyəcəyimi, kimdən yardım istəyəcəyimi, doğulacaq körpəmi necə böyüdəcəyimi heç özüm də bilmirdim. Əsgər qonşumuzun oğlu idi. Mənə evlənmə təklif elədi. Onda Bahar tezəcə anadan olmuşdu. Əslində mən özümdən çox Baharı düşünürdüm. Axı bu körpənin nə günahı vardı? Niyə o atasız böyüməli idi? Ona görə də onun təklifini qəbul elədim. Əsgər də sağ olsun, Baharı öz övladlarından heç ayırmadı.

– Bəs nə üçün uşaqları oxutmamısınız?

– Oğlum, bilirsən, bizlərdə oxumağa o qədər də fikir verən yoxdu. Böyüklərimiz oxumağı görməyiblər, bizə də göstərmədilər, biz də uşaqlarımıza. Amma indi bilirəm ki, çox səhv eləmişik. Sən çox sağ ol ki, Bahar sənə ərə gələndən sonra təkidlə onu oxutdun. Valideynlərin də onu işə düzəltdilər. İndi də Afəti oxudursan.

– Bəs burda nə vaxtdan yaşayırsınız? – deyə Əmrah azacıq fasilədən sonra növbəti sualını ünvanladı.

Zeynəbin kürəkəninin bu sualına da cavabı belə oldu:

– Ah, oğlum, bax onu bilmirəm. Çünki mən burda doğulmuşam. Bilirsən də, biz qaraçılar dünyanın hər yerində varıq. Yaxşı, sən qutabını ye, mən də gedib çayını gətirim.Zeynəb Əmraha çay gətirmək üçün mətbəxə keçdi.

Məktəbdə inşanın təqdimatı qurtarmışdı. Hamı təqdimatı keçirilmiş zaldan ayrılmaqda idilər. Afət də inşanı digər iştirakçılar kimi təqdim etdikdən sonra, böyük bir həyəcanla bibisi Həcərlə birlikdə təqdimatın olduğu zaldan çıxdılar.

Necə idi? – deyə o, hələ də səsində açıq-aşkar hiss olunan həyəcanla bibisindən soruşdu.

– Yaxşı idi, qızım, – deyə Həcər qətiyyətlə dedi və əlavə etdi: – Heç kim ordumuzun hünərini, qırx dörd günlük müharibənin gedişatını və qazanılan zəfəri bu qədər gözəl izah edə bilməzdi.

– Doğrudan? – Afət sevindi.

– Nədi, mənə inanmırsan? – Həcər suala sualla cavab verdi.

– İnanıram, bibican, – Afət başını tərpətdi. – Atamın da əməyinin olduğu bir inşa başqa necə alına bilərdi ki?

Bu vaxt Həcərin qızı, eyni zamanda Afətin sinif yoldaşı olan Gülzar, onlara tərəf gəldi və üzündə xoş bir təbəssümlə:

– Ooo, məktəbimizin ulduzu Afət xanım! – dedi.

– Bəsdir, ay qız! – Afətin utandığından yanaqları qızardı.

– Nədir, düz deyirəm dəə, – Gülzar davam etdi. – İnanıram ki, nəinki məktəbimizdə, ümum-Azərbaycan üzrə birinci yer tutacaqsan.

– İnşallah, bacı, – Afət dilləndi. – Belə olmasını ən çox da atama görə istəyərdim. Çünki bu inşamda onun da zəhməti var.

– Yaxşı, qızlar, gəlin nəticəni gözləyək. İnşallah, nəticələr həftəyə açıqlanacaq, – deyə Həcər hər ikisinin qoluna girib siniflərinə doğru getdilər

Zeynəb Əmrahın yanından çıxıb üzü evlərinə tərəf gedirdi. Bu vaxt işdən evə qayıdan qızı Baharla qarşılaşdı.

– Salam, Bahar! Necəsən, qızım?

– Salam, – deyə Bahar soyuq bir tərzdə anasının salamını aldı və: – Tələsirəm, evə getməliyəm, – deyib iti addımlarla yoluna davam etdi.

Bahar nədənsə bu gün özünü yaxşı hiss etməmiş, buna görə də icazə alıb işindən tez çıxmışdı. Qızının belə soyuq münasibətinə bir məna verə bilməyən Zeynəb isə yolun ortasında onun arxasınca baxa-baxa qaldı.

Əslində Bahar həyatının belə uğursuz olmasından anasını günahlandırırdı. Düşünürdü ki, əgər anası Əsgərə ərə gedib yanına ögey ata gətirməsəydi, o da Əmraha ərə getməz, özünə layiq bilmədiyi bu həyatı yaşamaq məcburiyyətində qalmazdı. O, Əmrahı heç sevmir, əksinə qəlbində ona heç bir zərəri olmayan bu adama qarşı bitib-tükənmək bilməyən bir nifrət bəsləyirdi. Gözləri görməyən birisi ilə yaşamaq onun üçün sözün əsl mənasında dözülməz olmuşdu. Hər zaman gözü yüksəklərdə olan Bahara bu həyat istədiklərini heç vaxt verməyəcəkdi. Lakin o, indi yaşadığı həyatın yaşamaq istədiyi həyatdan daha gözəl olduğunun fərqində belə deyildi.

Əmrah qaynanası Zeynəbin gətirdiyi qutabı yeyib çayını içdikdən sonra, qutabın qalanını və çay fincanının olduğu sinini mətbəxə apardı. Bayaqdan fikri qızının yanında idi.

Görəsən, “görən gözüm” dediyi bircə balası indi məktəbdə nə edirdi?

O, bircə anlıq “Eh, kaş ki indi yanında olsaydım” deyə könlündən keçirdi. Sonra, “nə də olsa bacım yanındadır” deyə özünü təskinlədi və geri qayıdıb yenidən öz sevimli yerinə oturdu. Elə bu vaxt kimsə evin qapısını açarla açdı.

Səsi eşidən Əmrah:

– Kimdir? – deyə soruşdu.

İçəri girən Bahar idi.

– Mənəm, – deyərək Bahar əlindəki açarı hirslə stolun üstünə çırpdı.

– Bahar, gəlmisən? – deyə Əmrah yumşaq səslə dilləndi.

– Səsimi eşidirsənsə, deməli gəlmişəm, – Bahar açıq səs tonuyla dedi. Sonra isə ərinin üzünə baxmadan: – Afət hələ gəlməyib? – deyə soruşdu.

– Yox, gəlməyib, – Əmrah arvadının əsəbi olduğunu bilsə də, yenə bayaqkı tövrlə cavab verdi. – Anan bizə gəlmişdi. Bizim üçün ət qutabı gətirmişdi. Sənlə Afətin payı mətbəxdədir, – deyə danışmağa davam etdi.

– Hə, yolda gördüm, – Bahar divanda ərindən xeyli aralıda oturdu.

– Anangilə bir pambıq təsərrüfatından iş təklifi gəlib.

– Başa düşmədim, indi nə pambığı? – Bahar təəccübləndi.

– Yox, onlar indi pambığın alağını təmizləməyə gedəsidirlər.

– Nə vaxt gedəcəklər?

– Beş-on günə.

– Hamısı?

– Hə, hamısı.

– Hə, onlar onsuz da səfalət içində yaşamağa adət ediblər, – Bahar kinayə ilə dedi.

– Belə danışma, Bahar. Onlar sənin ailəndi, – deyə Əmrah sakit səslə arvadına xəbərdarlıq etdi. – Bir də ki, nə eləsinlər axı? Halal zəhmətləri ilə çörək qazanırlar. Bilirsən, dünyada insana qalan nədir? Onun təmiz adı.

– Təmiz ad qarın doyuzdurmur, – Bahar dediyindən dönmədi.

– Of, Bahar, of... – Əmrah narazı halda dilləndi.

– Nədir, düz demirəm? – Bahar səsini qaldırdı. – Əgər cib boş, qarın acdırsa, təmiz adın nə mənası var?

– Yaxşı, Bahar, yaxşı... – Əmrah get-gedə mənasızlaşan söhbəti dəyişmək istədi. – Deyəsən, həm işdə bir az yorulmusan, həm də əsəbisən. İstəyirsənsə, get bir hovur dincəl.

– Hə, işləyib yorulmuşam! Mənim yorğunluğum evdə oturmaqdan deyil, – deyə Bahar istehza ilə Əmraha baxdı.

Bunu Əmrah hiss etsə də, cavab vermədi. Bu vaxt qapı açıldı və Afət gülərüz halda içəri girdi. O, çantasını otağına qoyduqdan sonra tez atasının yanına gəldi və sevincək halda:

– Yaraşıqlım! Sənə şad xəbərim var! – dedi.

– Bilirəm, sənin inşan məktəbdə birinci yeri tutub, – Əmrah arxayınlıqla qızını qabaqladı.

– Həcər bibi dedi?

– Yox. Bunu təxmin etməyə nə var ki? Sən inşa yazasan və birinci yer tutmayasan, – deyə Əmrah gülümsədi.

– O inşanı birlikdə yazmışıq, ata, – deyə Afət minnətdarlıq ifadə edən bir səslə dilləndi. – Sənin köməyin olmasaydı, mən o yeri çətin ki qazanardım.

Bahar bu vaxt sözə qarışdı:

– Afət, bəs sən deməmişdin ki, məktəbinə nə isə verəcəklər?

– Ana, ona hələ bir həftə var. İlk etap olaraq hər məktəbdən bir inşa seçilir. İkinci etapda da bütün Azərbaycan üzrə seçilmiş inşaların içərisindən bir inşanı seçəcəklər.

– Ehh, nə isə... Mənə maraqlı deyil, – deyib Bahar mətbəxə keçdi.

Bir həftə keçdi...

Əmrah ilə Afət neçə gün idi ki, inşa yarışmasından xəbər gözləyirdilər.