Yaxşı, bəsniyə bunu ailəndən yox məndən istəyirsən? 

Dilbər maraqla soruşdu: 

- Çünki, ailəmdən heç kimlə əlaqəm yoxdur. 

- bahar məyus halda cavab verdi. 

- Düzü, Bakıya gəldiyim ilk günlərdə onlardan zəng edənlər oldu. Ancaq mən açmadım. 

- Hə, bir dəfə qardaşın Aydın bizə gəlib səni soruşdu. Mən də, Bakıda olduğunu, amma harada yaşadığını bilmədiyimi dedim. 

Dilbər dedi: 

- Hə, amma sonralar zəng edən olmadı. 

- bahar davam etdi. 

- - Həm də mobil nömrəm də dəyişdiyi üçün istəsələrdə zəng edə bilməzdilər. Mən də onların mobil nömrələrini əzbərə bilmədiyim üçün onlarla əlaqə saxlaya bilmədim. Yaxşıki sən zəng vurdun. 

Yaxşı Bahar. 

Dilbər razılaşdı. 

- Mən bir gün sizə gedib mövzunu Əmrahgilə açaram. Görək nə deyirlər. 

- Çox sağ ol, Dilbər bacı, Allah səndən razı olsun. 

Bahar sevincək dedi:

-Amin hamımızdan. Hər ikisi də sağollaşıb telefonu söndürdülər.

* * *Həcər bu gün məktəbdə yaşadığı stresi və qorxunu daha əvvəl heç bir yerdə yaşamamışdı. Afəti gözləri qarşısında Uşaq Hüquqlarının Müdafiəsi Komitəsi aparmış,dı. Həcər isə işlərin daha da çətinləşəcəyini bildiyi üçün buna etiraz edə bilməmişdi. Afəti də sakitləşdirib özü yola salmışdı.

İndi bu xəbəri qardaşına o, çatdırmalı idi. Yazıq qadın bayaqdan özünün belə çaşıb qaldığı bu hadisəni Əmraha necə deyəcəyinin stresini yaşayırdı. Elə bu fikirlərlə də Həcər gəlibö Əmrahgilin həyət qapısının önündə dayandı. Oradabir az toxdadıqdan sonra yavaşca qapını araladı. 

- Kimdi? Afət sənsən, qızım? 

 Həyətdə gəzinməkdə olan Əmrah qapının cırıltısını eşidib dayandı. 

- Əmrah, mənəm, qardaşım. 

Həcərin siması yenidən bulud təki tutuldu. 

- Oo! Bacıcan! 

Əmracərin səsini eşidib sevincək haldaqapıya tərəf yeridi. 

Xəzər içəri keçdi və bacı qardaş illər ayrısı kimi bir-birlərini qucaqladılar. 

- Salam qardaşım. Necəsən? İki aydırki səni görmürdüm. Sizin çox darıxmışdım. Həcər səmimiyyətlə dedi:

Xoş gəlmisən bacı. Yaxşıyam sağol, sən necəsən? Hə neçə gündürki gəlişinizi gözləyirdim. Çünki, mən də, sizin üçün darıxmışdım. Yox, darıxmamışdım. Lap acmışdım.

Əmrah bunu deyib ucadan güldü. 

- Hə qardaşm, bu axşam hamımız sizə gələsi idik. 

Bu anlarda ürəyindən qarakan axan Həcər yalnız cavab vermək xatirinə dilləndi 

Gəl bacı, gəl keçək içəri. Afət də indilərdə gələcək. 

Əmrah bacısını evə dəvət etdi. 

Qardaşının bu sözündən Həcərin ağarmış rəngi daha da ağardı. Yazıq qadın özündən aslı olmayaraq həyəcanlanmağa,ürəyi bərkdən də bərk çırpınmağa, Əlləri əsməyə başladı. Qardaşının his edə biləcəyindən qorxaraq üzünü yana çevirib Gözündən süzülən yaşları sildi. Boğazındakı qəhəri birtəhər udqunup geri qaytardı 

Əmrah öndə o, arxada qonaq otağına keçdilər. Əmrah öz kreslosunda, Həcər isə stul çəkib onun yanındaoturdu və həyəcanını səsini aydınca eşitdiyi ürəyində boğaraqsözə başladı:

-Əmrah, səndən bir şey soruşacağam. Amma xayış edirəmMənə düzünü de. 

-Buyur bacıcan soruş. Əmrah dedi.

İki aydırki sizi görmürdüm. Bu vaxt ərzində Afətlə aranda nə isə narazılıq olub?

Yox bacı – Əmrah bu sualdan özünü bir təhər hiss etdi – niyə sorüşursan? Nə isə olub?

 -Sən Afətə heç əl qaldırmısan?

Həcər növbəti sualını verdi. 

- Bacı, nə demək istəiyirsən? 

   Afətə nə olub? 

Əmrah səbirsizləşməyə başladı: 

- Sən mənim sualıma cavab ver. 

Həcər təkid etdi.

Sən Nə danışırsan bacı? Mən? Heç Afətimi vuraram? Niyə belə mənasız suallar verirsən? 

Əmrah dözə bilməyib səsini qaldırdı. 

BəsAfətin qolları niyə bu gündədir? 

Xəzər yenə sual verdi. 

- Bacı, mənim başa deşəcəyim dildə danışasan bəlkə? Afəti bu gün görmüsən? Nə olub ona? Qollarına nə olub? 

Artıq əsəbləri tarma çəkilən əmrahın sualına suala cavab verdi: 

- Bağışla, qardaşım. Bağışla məni. 

 Qardaşının ciddiləşmiş üzündən verdiyi sualların yersiz olduğunu, Əmrahın Afətdəki göyərmələrdən ümumiyyətcə xəbərinin olmadığını anlayan Həcər həm verdiyi suallardan, həm də ona etdiyi şübhədən peşman oldu. 

- Həcər nə məsələdir? Nə olub axı? Xayış edirəm, danış artıq. 

- Həcər bu gün sabah olanların bir qismini Əmraha danışdı. Əmrahın həyacandan ağzı qurudu. 

 -Bacı mənə su gətirərsən? 

Həcər cəld gedib mətbəxdən su gətirdi. Əmrah suyu içib bir az özünü toxdayıb soruşdu:

- Bəs indi Afət hanı? Niyə səninlə gəlməyib.

- Əmrah özünü ələ al. Ortada bir anlaşılmamazlıq var. Uşaq Hüquqlarının Müdafiyəsi Komitəsi bu məsələni araşdırana qədər Afəti bir sığınacağa yerləşdirəcəklər. 

Həcər dedi:

Bəs sən buna necə yol verə bildin, bacı?

Əmrah ağlamsındı. 

- Neyləyə bilərdim axı, Əmrah? 

- həcər də kövrəldi. 

Komitənin əməkdaşları nəyinki mənə heç Afətin dediklərinə belə qulaq asmadılar. 

-Mən qızımı görmək istəyirəm! Apar məni onun yanına!

Əmrah bunu deyib ayağa qalxdı. 

- Əmrah, xayışedirəm bir az səbirli ol. 

Həcər qardaşını sakitləşdirməyə çalışdı. 

 Gəl Mehdi və Zəhrayla bu haqda danışaq. Bilirsən ki, onlar hüquqda oxuyurlar. 

Bilirəm bacı. 

Əmrah təsdiqlədi və 

-Onda onda heç olmasa Afətə zəng edim, bir halını soruşum. Dedi: 

- məncə hələ ki bu da mümkün deyil qardaşım. İnanmıram ki, bizi Afətlə görüşdürsünlər. 

Həcər ümidsiz halda dedi və 

- Ancaq yenə də çalışaram. 

Deyə əlavə etdi: 

Əmrah bir söz deməyib başını aşağı saldı: 

- Nəysə mən gedim sənə yemək hazırlayım həcər bunu deyib yemək hazırlamaq üçün mətbəxə tərəf yönəldi. 

Bir neçə saat keçdi. Afət qaldığı otaqdapəncərə önünə qoyulmuş bir nəfərlik yataqda oturub bayır seyr edirdi. ArtıqBayırda qaranlıq çökmüşdü. Otağın işığını da yandırmamışdılar. Afət bu yalnızlıqdan qorxmağa başladı. Yaşadığı 15 il ərzində bir gün belə olsun evindən, atasından ayrılmayan qızcığazın gözləri ağlamaqdan şişib qızarmışdı. Onu maşınla məktəbindən düz bura gətirmişdilər. O, günorta və axşam yeməklərini yeməmiş, bunun üçün də lap taqətdən düşmüşdü. Özünü halsız hiss edir, tez-tez də başı hərlənirdi.

Bu vaxt qapı döyüldü. 

- Gəlin. 

Afət gözlərini pəncərədən ayrıb çətinliklə dilləndi. Qapı asdaca açıldı. Gələn xadimə idi. O, içəri girib əlindəki yemək dolu sinini stolun üstünə qoydu, sonrada otağın işığını yandırdı və dayandığı yerdən üzünü Afətə tutub danışmağa başladı: 

- Salam Afət sənin üçün yemək gətirmişəm qızım. Axşam yeməyində sığınacağımızda qalan uşaqlarla bir yerdə yeməyə gəlmədiyini gördük. Ona görə də yeməyini otağına gətirdim. 

Afət otağa daxil olmuş bu mehriban görünüşlü , məlahətli səsli xanımı görəndə biraz toxdadı və yavaş bir səs tonu ilə ona cavab verdi:

Salam... . Mən ac deyiləm.

Qızım yeməyini ye ki, bir az özünə gələsən. Rəngin-ruhun qaçıb sənin. 

Qadın canı yananlıqla de: 

- Xala mən hardayam? 

Afət kövrəldi. 

- Qızım sən Zabratdakı Əmək və Əhalinin Sosyal Müdafiəsi Nazirliyinin tabeliyindəki on səqqiz yaşadək uşaqlar üçün olan sığınacaqdasan. Mən də burda yeməkxanada işləyirəm. 

 Deyə xadimə mülayim tonda cavab verdi.

- Xala mən yemək istəmirəm. Mən burdan evimizə, atamın yanına getmək istəyirəm. – Afət bu yerdəözünü saxlaya bilmədi. Göz yaşları ixtiyarsızcayanaqlarından aşağıya süzülməyə başladı. 

Xadimə qızın ağladığını görüb yanına yaxınlaşdı qolunu bir ana mehribanlığı ilə onun çininə saldı və

- Afət ağlama qızım, sil gözlərini. Qulaq as. Özünü üzmə. Burda sənin kimi başqa qızlarda var. Onlarla tanış olanda görəcəksənki tək deyilsən. Bura sənin üçün ən eytibarlı yerdir. 

- Heç nədən qorxma. İndi sənə gətirdiyim yeməyini yeki bir az özünə gələsən. Dedi:

- Xala mən yemək istəmirəm. Ac deyiləm. Sadəcə olaraq özümü çox yorğun hiss edirəm. 

Afət yorğun səslə dedi: 

- Yaxşı qızım. Sən yat dincəl. 

Deyən xadimə özü ilə gətirdiyi yeməyi də götürüb otaqdan çıxdı. O, gedən kimi də Afət arxası üstə yatağına uzandı və o saatda atasını fikirləşməyə başladı. “görəsən atam indi nə edir? Hər-halda bibim ona hər şeyi danışmış olar. Heç olmasa Atama bir şey olmasın . Anam yanımızda olsaydı bunların heç biri olmazdı”. Yazıq qızcığaz bunları fikirləşib yenidən və səssizcə ağlamağa başladı.

* * *

3 saat əvvəl getdiyi işdən yorğun şəkildə evinə qayıdan Bahar qapını açmaq üçün açarlarını axtarıb çantasından çıxartdı. O, qapının kilidini açıb evə və iti addımlarla yemək hazırlamaq üçün mətbəxinə girdi. əvvəlcə çay üçün çaydanı doldurub qaz pilətəsinin üstünə qoydu. Sonra qızartmaq üçün tələsik halda kartof soymağa başladı. Bu vaxt evin qapısı döyüldü. “Axşam vaxdı görəsən kimdir gələn?” deyə Fikirləşən Bahar Yorğun addımlarla qapıya yaxınlaşıb gələnin kim olduğunu öyrənmək üçün “kimdir?” deyə səsləndi.

- Mənəm, Bahar xanım. Elman. 

- qapı arxasından ev sahibinin gur səsi eşidildi. Bahar könülsüz bir şəkildə qapını açdı. İki ay idi ki, evin kirayəsini gecikdirən Baharı . Ev sahibinin bu vaxt gəlməsi əməlli başlı narahat etdi: 

- Axşamınız xeyir Bahar xanım. Necəsiniz? Olar içəri keçim. 

- elman birinci dilləndi. 

- Axşamınız xeyir, Elman bəy, əlbət də, buyurun. 

Deyərək Bahar qapıdan çəkilib ev sahibinə yol verdi. Hər ikisi nəmişlik qoxuyan otağa keçdilər. Evin giriş qapısı açıq olaraq qaldı. 

- O o! Görürəm həmişə olduğu kimi bu gün də burda əməlli-başlı təmizlik işi aparımısınız. Əsil ev xanımı kimi Səliqə- -səhman yaradmısınız. Bəzi şeylərin də yerini dəyişmisiniz.Mətbəx stolunu dəhlizə gətirmisiniz. Buna görə sizə təşəkkür düşür. Otağa ani bir nəzər salan elman gözlərində heyləgər təbəssüm dilləndi.- Çox sağolun, Elman bəy. Hə bir az dəyişiklik etmək istədim. 

Bahar dedi: 

- Hə, Bahar xanım gəlişimin səbəbini yəqinki bilirsiniz? 

Deyə Elman bir neçə saniyədən sonra nəhayət mətləbə keçdi. 

- Bəli, bilirəm – deyib Bahar günahkar adamlar kimi başını aşağı saldı.

Onda deyin görək fikriniz nədir? İki aydırki kirayə pulumu vermirsiniz. 

Ev sahibi narazılıq etdi.

Elman bəy...

Bahar məyus halda dilləndi. 

- Bilirəm... Kirayə pulunuzu geciktirirəm. Məni səhv başa düşməyin. Verməmək kimi bir fikrim yoxdur. Sadəcə xahiş edirəm mənə bir az da möhlət verin. 

-Möhlət? N eçə ay? Ev sahibi məzəmmətlə soruşdu: 

- Sizdən bir ayda möhlət istəyirəm. Bahar Elmanı razı salmağa çalışdı. 

- Verdiyim təmizlik elanıma görə hələ təzə-təzə zənglər gəlməyə başlayıb. Sizə söz verirəm ki pullarımı aldıqca, Kirayə haqqınızı mütləq ödəyəcəyəm.

Bunu eşidən Elman göz ucu Baharı süzdü vəgözlərini qıyaraq bir az fikrə getdikdən sonra nəhayət danışmağa başladı: 

-Bahar xanım, deyirəm bəlkə razılaşaq? 

- Başa düşmədim, Elman bəy. 

Bahar sınayıcı nəzərlər ilə ev sahibinə baxdı. 

- Burda nə var ki başa düşülməyəcək? 

Elman şit-şit hırıldadı: 

- Gözəl xanımsınız, təksiniz. Köməyə ehtiyacınız var. İstəməzsiniz ki sizə arxa-dayaq duran olsun? Axı siz həm də, ağıllı xanımsınız hər halda başa düşürsünüz nə demək istəyirəm? 

- Elman bəy həddinizi aşmayın. Məni deyəsən kimlərnənsə səhv salırsınız? Ev sahibinin gözlənilməz təklifi qarşısında heyrətlənən Bahar əsəbi bir tonla dedi:

-Bahar xanım məni səhv başa düşməyin. 

Elman geri çəkilmək istəmədi. 

-Mənim sizdən xoşum gəlir. Bunda da bir əyib görmürəm. 

Elman bəy evimdən çıxın! 

Baharın cavabı sərt oldu. 

- evinizdən? 

- elman qəh-qəhə çəkib gülməyə başladı.

- Ev mənimdir, Bahar xanımdım. İstəsəm elə indicə sizi evimdən qova bilərəm. Ancaq bunu özümə sığışdırmıram ki, sizin kimi gözəl və şib- şirin bir xanım çöllərdə qalsın. Hə, bir də əgər istəsəniz gələcəkdə nəyinki, bu ev hətda, bundan daha gözəl neçə- neçə evlər sizin ola bilər yetər ki, siz mənə hə deyin. Yəqin nəyə hə deməli olduğunuzu başa düşdünüz? 

- – Elman bunu deyib yavaş-yavaş Bahara yaxınlaşmağa başladı. 

- Elman bəy, xahiş edirəm gedin, xahiş edirəm. Dəhlizdəki mətbəx stoluna qısılan Bahar çarəsiz halda yalvarmağa başladı. 

- Özünü naza qoyma, ay qız. 

 Elman Bahardan gözlərini çəkmədən birdən birə sizdən sənə keçdi. 

- bir azdan orada o əli ilə yataq otağını göstərdi səninlə keçirəcəyimiz möhtəşəm anları məhəbbət buludunda quş təki süzəcəyimiz səadət gölündə balıq təki üzəcəyimiz dəqiqələri düşün həə? 

Bahar sözün həqiqi mənasında çıxılmaz bir vəziyyətdə qaldı. O, Elmandan necə xilas olacağını düşünürdü ki, Elman üzündə iyrənc bir təbəssüm gəlib yanına çatdı və "Hazırsan, nazlı ceyranım? Gedək sevgi yuvamıza? Dedi: 

Bahar bir anlıq qışqırmaq istədi. Bu vaxt Elman cəld bir hərəkətlə onun ağzını əli ilə bağladı və onu sevgi yuvamız dediyi yan otaqdakı çarpayıya aparmaq isdədi. Bahar nə qədər Elmanın əlindən xilas olmaq istəsə də gücü çatmadı. Bu vaxt onun gözü bayaq mətbəx stolunun üstünə qoyduğu iri bıçağa sataşdı. Var gücü ilə özünü bıçağa yetirdi və heç düşünmədən əlini hərlədi.