Külək bu gün nədənsə başqa cür əsirdi. Sanki yaddaşın içindən keçib gələn səs kimi. Qəhrəman parkda yavaş addımlarla yeriyirdi. Əllərində kiçik bir gül buketi, gözlərində solğun bir təbəssüm vardı. Yanından ötüb keçən insanlar onun fərqli, bəlkə də qəribə olduğunu düşünə bilərdi. Amma o, artıq illərdir öz dünyasında yaşayırdı. Qırılmış bir ata dünyasında...

O, hər şənbə günü bu parka gəlirdi. Eyni skamyada oturur, eyni saatda bir az gözləyir, sonra gülləri skamyanın üstünə qoyub sakitcə gedirdi. Kimsə bilsəydi, sual verərdi: “Niyə bu qədər illərdir eyni şeyi təkrar edirsən?” Cavabı isə nə sözlərdə idi, nə də səssizlikdə. Cavab onun içində — susaraq qışqıran bir qəlbdə gizlənmişdi.

Bir zamanlar o da başqaları kimi sevinmişdi. Gənc yaşında sevdiyi qadınla evlənmişdi, sonra isə ömrünün ən gözəl payız səhərində — bir qız atası olmuşdu. Körpəsini ilk dəfə qucağına aldığında “Sən mənim işığımı gətirdin” demişdi. Amma həyat... o çox qəddardır. Səssizcə alır, səssizcə aparırdı.

Qızı böyüyürdü və böyüdükcə hər gün bir az daha uzaqlaşırdı. Qızın gözlərində uşaq məsumluğu yox olur, yerinə “sosial mediada filankəsin qızının var-dövləti” gəlirdi. Atasının ona yazdığı şeirlər, söylədiyi nağıllar, ya da birlikdə çəkilən şəkillər — bir vaxtlar “xatirə” olan hər şey, indi “keçmiş” olmuşdu. Və ən pis hissə — keçmişi istəmirdi qızı.

Bir gün, ata otağa daxil olanda, qızı telefona baxaraq tək bir cümlə qurdu:

— Ata, utanıram artıq... sən heç kimə bənzəmirsən.

O gün səssizcə otaqdan çıxmışdı. Sükutla çöküb qapının arxasında oturmuşdu. Əlləri titrəmişdi. Yox, qəzəbdən yox. İllərlə sevgi verdiyi bir ruhun, onu anlamamasından doğan bir boğulmadan.

Sonra qızı evdən köçdü. Daha zəng etmədi. Nə ad günü, nə bayram. Sanki o atanın adını silmişdi. Onu silmişdi.

Bütün bunlara baxmayaraq, atanın içində tək bir dua qalırdı: “O xoşbəxt olsun. Mən olmasam da...”

Parkdakı skamyada oturarkən, gözlərini göyə dikdi. Buludların arasından keçən işığa baxaraq, bir az təbəssüm etdi. Əllərindəki gülləri skamyaya qoydu. Sanki qızına məktub yazırdı, amma kağızsız, səssiz...

“Qızım, əgər bu sözləri bir gün haradasa oxuyursansa — bil ki, sənə incimədim. Sadəcə, səndə özümü axtardım, tapa bilmədim. Səni sevən bir ata var, səsini unutsa da, dualarını əsla unutmadı...”

O ayağa qalxıb getdi. Arxasında güllərlə dolu bir skamya, içində isə qışqırılmaq istənilib amma qışqırılmayan səssiz bir fəryad qaldı.