Bölüm İyirmi Beş
Satışda işlədiyim dövrlərdə dükanımızın qarşısında sol tərəfə bir qədər meyllənmiş böyük bir güzgü vardı. Elə bu güzgüdən baxanda, sol tərəfdə yerləşən digər dükanın kassa hissəsi görünürdü.
Kassada zaman-zaman bir qız dayanırdı — sakit, fərqli və qəribə bir gözəlliyə sahib idi. Onun duruşunda bir hüzn vardı, baxışlarında isə bir şey demək istəyib susmaq vardı. Karantin dövrü tam bitmədiyindən üzündə hələ də tibbi maska gəzdirirdi. O maskanın arxasındakı simanı görmək istəmirdim — daha çox maraqlandıran, içində gizlədiyi kədərin nəyə məxsus olduğuydu.
---
Xeyr, ona qarrşı hiss etdiklərim sevgi deyildi. O qıza vurulmamışdım. Sadəcə, onu təsvir etməyə ehtiyac hiss edirdim. Anladım ki, biz yazıçılar üçün yazmaq — eşqdən çox enerji məsələsidir. Sən sevib-seviləndə yazmırsan. Sən darıxanda, itirəndə, sualların cavabsız qaldığında yazırsan. Sən xoşbəxt olduğun yerdə oturub roman yazmazsan. Əgər yazırsansa, deməli içində gizlətdiyin bir ağrı var. O ağrının adı bəzən itki, bəzən ayrılıq, bəzənsə sadəcə maraqdır.
Sözün açığı o qızın hekayəsi yarımçıq qaldı. Mən onun həyatını yaza bilmədim. Çünki onun həyatına daxil ola bilmədim. O mənə bir cümləlik göründü, amma roman olmadı. Və onda başa düşdüm ki, kitab həsr etməyin formulunu hələ də tam tapa bilməmişəm.
Bu, sanki iki çaxmaq daşını bir-birinə sürtməyə bənzəyir:
Nə zaman qığılcım çıxacağını bilə bilmirsən.
Nə zaman alova dönəcəyini təxmin edə bilmirsən.
Və heç zaman əvvəlcədən deyə bilmirsən ki, o alov səni necə, harada və nə qədər yandıracaq...
Yazmaq qəribə bir şeydir. Elə bil cümlələrin arasında günlər, aylar keçir. Özüm yazarkən düşünürəm ki, bir paraqrafa azı bir həftəlik ömür qoyuram. Halbuki real həyatda bu sadəcə bir neçə dəqiqəlik proses imiş. Yazı bəzən elə bir lüsid yuxuya çevrilir ki, orada zamanı idarə etməyi öyrənirsən: bəzən bir hissəni çox tez yaşayırsan, bəzən isə bir səhnəni dondurub sonsuzluğa qədər uzadırsan.
Elə anlar olur ki, yazdığın kitabın baş obrazına çevrilirsən. Bəzən isə sadəcə müşahidəçisən — kənardan izləyir, yazdığın dünyaya hekayəçi kimi daxil olursan.
Bəzən deyirlər: "Tələsmisən. Yazmaq üçün gərək 40-50 yaşını gözləyərdin ki, həyat təcrübən yığılsın." Bəlkə də haqlıdırlar. Amma yaşadığımız bu interaktiv və sürətli dünyada kimin 50 yaşa qədər gözləməyə vaxtı var?
Əvvəllər eşqi qazanmaq üçün bir qızın arxasınca illərlə sürünmək lazım idi. İndi isə küçənin ortasında bir neçə cümləylə qərar verilir: ya maraqlısan, ya da yoxsan.
---
Satış sahəsində işləmək məni çox dəyişdirdi. O qədər insanla ünsiyyət qururdum ki, içimdə qəribə bir arxayınlıq, özümə qarşı daha güclü bir inam yaranmağa başladı. Danışanda insanları inandıra, maraqlandıra bilirdim. Bu bacarığın gücünü hiss etdikcə beynimdə yeni bir fikir formalaşdı:
Əgər sən sadəcə dükanda dayanıb müştəri gözləyirsənsə, qismətin ancaq sənə tərəf gələnlər olur. Amma sən qismətin dalınca getsən — bax onda bütün dünyanın diqqətini cəlb edə bilərsən.
Beləcə başladım küçədə tanımadığım insanlarla söhbət etməyə. Tanımadığım qızlara yaxınlaşır, özümü təqdim edir, söhbət qurmağa çalışırdım. Əvvəllər çox çətin idi. Bədənim əsirdi, səsim titrəyirdi. Düşünürdüm ki, birdən qarşımdakı insan məni yanlış anlayar, qorxar, ya da təhqir edər. Amma zamanla anladım: qorxu yavaş-yavaş azalır. Hər dəfə cəhd etdikcə daha çox azadlaşırsan.
Təkcə qızlarla yox — yaşlı qadın, kitab oxuyan kişi, parkda oturan qoca və ya uşaq... kim olur olsun, yaxınlaşırdım. Söhbət edirdim, özümü tanıdırdım. Çox vaxt nömrə almaq və ya hansısa əlaqə yaratmaq məqsədim olmurdu. Sadəcə danışmaq, paylaşmaq, fikir bölüşmək istəyirdim. Bəzən kitablarımı hədiyyə edib sakitcə uzaqlaşırdım.
O günlərdə heç ağlıma gəlməzdi ki, bu sadə vərdiş bir gün kitablarımın satışında ən böyük üstünlüyümə çevriləcək.
Şərhlər (0)