Bəzən həyat səssiz görünür...
Amma içimizdə dərin bir uğultu var.
Söylənməmiş cümlələr, gizli hisslər, sükutun içində gizlənmiş xatirələr.
Bəzən insan özünün belə eşitmədiyi bir səslə danışır içində.
Yazmaq — o səslə ünsiyyət qurmaqdır.
Yazmaq — daxildəki pıçıltını kəlmələrə çevirməkdir.
O pıçıltı ki, bəzən bir baxışda gizlənər, bəzən gecənin səssizliyində səni oyadar.
Mən yazıram, çünki yazmaq mənim üçün sadəcə söz deyil.
Bu, içimdə daşıdığım bütün duyğulara bir pəncərə açmaqdır.
Hər sətrə nəfəs verəndə, sanki bir sirr dil açır.
O sirr bəzən sevincli, bəzən kədərli, amma həmişə doğmadır.
Yazmaq — özünü anlamaqdır.
Qəlbinlə üz-üzə dayanmaq, bəzən suallara cavab, bəzən cavablara yeni suallar tapmaqdır.
Bəzən bir xatirə, bəzən bir baxış, bəzən isə sadəcə bir sükut səbəb olur bir yazıya.
Amma yazmaq yalnız içini danışmaq deyil.
Yazmaq — ümid qurmaqdır.
Sözlər arasında körpülər salmaq:
səninlə özün arasında,
səninlə başqasının ürəyi arasında.
Bəlkə bu yazını oxuyan sən...
Heç kimə danışmadığın duyğuları içində daşıyırsan.
Bəlkə yazmaq istəyirsən, amma haradan başlayacağını bilmirsən.
Elə bu yazı da ona görə buradadır.
İçindəki sükuta söz vermək üçün.
Unutma:
Hər kəlmə bir addımdır.
Hər cümlə bir azadlıqdır.
Qəlbinlə oxuduğun hər sətir sənin içində bir qapı aça bilər.
Yazmaq da budur — səssiz, iddiasız, amma unudulmaz bir toxunuş.
Bu yazı bir ad daşımır, bir imza ilə bitmir.
Amma əgər oxuyarkən haradasa özünü gördünsə,
bəlkə bu sətirlər elə sənin içindən gələn səslə yazılıb.
Söz sənindir.
Səssizliyinlə danışmağa başla
Şərhlər (11)