Əslində hər insan həyatında bir dəfə ölür...

Ölüm — görünən son deyil,

bəzən hər gün içində bir şeylərin bitməsidir.

İnsan bir dəfə yox, hər xatirədə,

hər peşmanlıqda, hər susmada bir az da ölür...


Deyirlər ki, ölənlər üçün yaşayanların bir mənası yoxdur.

Bəlkə də bu doğrudur.

Amma bəlkə də ölən bir insanın ruhu,

bir küncdə unudulmuş bir cümlədə yaşayır,

bir dəftərin kənarına yazılmış bir fikirdə nəfəs alır.


—Və eyni ilə yaşayanlar üçündə ölənlərin bir mənası qalmır.

—Unudulmuş bir xatirə kimi,bitmiş bir fikirtək nöktə qoyulur,vəfat etmişin,qəbirə qoyulduğu kimi…



Məsəl üçün...

Mən bu yazıları niyə yazıram?

Həqiqətən də bilmirəm.

Sadəcə qələm mənim əlimdə deyil,

elə bil ruhumun içində gizlənmiş bir kimsə

məni bu sözlərə məcbur edir...


Bəlkə də bu sözlər yazılmamalıydı.

Bəlkə də çoxlarının oxumaması daha yaxşıydı.

Amma...

oxuyan bir nəfər düşünürsə,

hətta bir nəfər bu sözlərdə özünü tapırsa,

onda bəlkə də bu yazılar boşuna deyil.

Bəlkə də bunu oxuyan düşünməməliydi,bəlkə də düşünüləsi bir yazı deyil…

Və beləcə bəlkələr,

Bəlkələr yenədə bəlkələr…


Və mən yazdıqca, içimdəki o dilsiz səssizlik

bir az da sönür...


“bəlkə də hər cümlədə öz ölümümdən sağ qalıram”