Çox səhv elədim indiyə kimi...
Bunu inkar etmirəm.
Bəzən elə səhvlər elədim ki, nəticəsini illərlə çəkdim.
Bəzən də sadəcə susdum, heç nə demədim... və susqunluğum da səhvə çevrildi.
Dərs aldıqlarım oldu — bəzilərini həyat öyrətdi, bəzilərini insanlar...
Amma elələri də var idi ki, o dərsləri almağa zamanım olmadı, ya da gözüm bağlı idi...
Öyrənməyə hazır deyildim sadəcə."Yaxşı ki, eləmişəm" dediyim xatirələr var — ürəyimdə bir gülüş kimi qalırlar.
Bir də "kaş ki"lər var... gecənin bir vaxtı gəlib dodaqlarıma toxunan,
Həyatımın səssiz künclərində pıçıldayan o bitməyən təəssüflər...
İndi isə tamam başqa bir həyatın içindəyəm.
Yeni şəhərlər, fərqli küçələr, tanımadığım simalar və… daha sakit bir "mən".
Köhnə dostlar, köhnə alışqanlıqlar... hələ də hardasa var,
Amma əksəriyyəti, elə keçmişdəki kimi — uzaqda və toxunulmaz.
Geri qaytarmaq istədiyim zamanlar var.
O anlarda bir nəfəslik durub, hər şeyi dəyişmək istərdim.Əngəlləmək istədiyim başlanğıclar var —
Çünki onların sonunda dağılmış xəyallar yatır.
Beynimdən silmək istədiyim görüntülər var...
Bəziləri yuxuma girir, bəziləri gündüzümə.
Ala bilmədiyim sözlər var...
Ən çox da içimdə ilişib qalan və heç vaxt deyilməyənlər.
Eşitməmək istədiyim, amma eşitdiyim cümlələr var...
Və görməmək istədiyim, amma gözümün içində dayanan gerçəklər...
Təəssüf ki, bu yazını yazdığım zamana belə geri dönə bilmirəm.Əllərim klaviaturada, gözlərimdə sükut.
Həyatımdan nələrisə aparan insanlar oldu...
Bəzisi sevgimi, bəzisi inamımı, bəzisi içimdəki uşaqlığı apardı.
Amma indi düşünürəm — bəlkə də yaxşı ki, aparıblar.
Çünki itirdiklərimizlə formalaşırıq...
İnsanı insan edən də məhz budur:
Qırıldığı yerlərdən yenidən doğa bilmək.
Bəzən itirdiyin şeylər, qazandığın güc olur.
Və hər şeyə rəğmən, hələ də buradayam.
Həmişəki kimi — az danışan, çox hiss edən biri kimi...
Sadəcə bir az daha böyümüş, bir az daha səssiz, bir az daha mən.