Həyat gəl mən sənə arzularımı sən də mənə yaşatdıqlarını danış. Mən hər şeyi əldə etməyə bu qədər yaxınkən sənin hər şeyi məndən uzaqlaşdırmağın düzgün deyil. Mənə acı çəkdirməklə nəyi sübut etmək istəyirsən? Varlığını?

-Sənə öyrədirəm hər şeyi ... doğulduğun günden bəri. Sənə anladıram əslində dünyanın balaca bir  yer olduğunu. İnsanların qəribə və vəfasız olduğunu. Başa salamağa çalışıram sənə . 

-Sadəcə acılarla?

-Niyə məhz acılar tərəfdən baxırsan? Bəlkə də çəkdiyin acılar sənə çox şeyi öyrədir? Sənə yeni bir sən yaradır? Fikir verirsən çox dəyişmisən?

-Hər ən çoxda acılar dəyişir insanı... Həyat sən imtahan edib sonra dərs verirsen bizə. Ama məktəbdə müəllim belə deyil. O ən azından dərsi keçir sonra imtahan edir. 

- Mən sənə həyat dərsi keçirem. Bu yol çox qarışıqdır . Eniş yoxuşlarla doludur.  Bəzən acısı bəzən şirini bəzən isə qarmaqarışıq yollardan keçirsən. 

-Ama yolda qoymursan...nə olur olsun sürüyürsən aparırsan özünlə məni də...

-Səni aparan mən deyiləm . İçindeki ümidin işigidir. O işig ki səni qaranlıqdan çıxarır.

-Niyə danışmırsan? 

-Çünki bəzi cavablar səssizlikdə gizlidir. Sənin anlamağini gözləyirəm. 

-Sən sadəcə suallarıma cavab verirsən . Bu danışmaq deyil. Danişmaq iki tərəfində anlaşa bildiyi bir nöqtəyə gəlməsidir. Ama biz səninlə anlaşa bilmirik.

-Sən çox sual verirsən. 

-Mənə yaşatdığın hər şeyi bilmək istəyirəm .  Niyə məni bu qədər sıxırsan? 

-Bunları sənə yaşadıram ki anlayasan nəticə çıxarasan  və güclü olasan . Ama gəlib dərsdə məni sorğu suala tutursan. Otur  iki.

Arzular yerində oturdu... Sanki içindəki suallar ona ağırlıq edirdi. Həyat ona hər şeyi reallaşdıra bilməyəcəyini açıq aydın başa salırdı. Ama arzular hər dəfə cəhd edirdi. Reallaşmağa həyata keçməyə. Bu səfər də səssizliyə məhkum olmuşdu arzular...bir küncdə sıxışıb qalmışdı...

"SİRİUS"