"Bir hekayə, bir ordudan daha güclü ola bilər."
- Terry Pratchett
Bölüm səkkiz
Qəfəsdəki Məhbuslar kitabında isə dünyanın ən təhlükəli qatillərinin saxlanıldığı, dənizin tən ortasında, xəritələrdə belə göstərilməyən, interpolun gizli həbsxanasından bəhs edirdim. Qaranlıq, soyuq və ümidin belə qorxub gizləndiyi bir məkan. Əsəri distopiya janrında yazırdım - hər cümlə bir qapını açır, hər səhnə bir labirintə aparırdı.
Bu kitabı yazdıqca, bir qəribə hal aldı məni. Sözlərim silaha çevrildi. Hekayəmdəki qatillərin hər biri, elə bil, bu dünyadan bir parçaydı. Özümüzdən, əsgərlərdən.
Beləcə, başladım yanımdakı əsgərlərimizin hərəsini bir qatilə bənzətməyə. Hərə bir az psixopat, bir az qəhrəman, bir az da itirilmiş uşaq idi.
Amma birinə xüsusi yer ayırdım. Vəziyyətə baxan əsgərə. Onun davranışları, baxışları, hətta susqunluğundakı səs belə məni yazmağa məcbur edirdi. Bütün xasiyyətləri o qədər bənzəyirdi ki, artıq vəziyyətə baxan adamı öz yazdığım kitabımla idarə etməyə başladım.
№027 - bu kod adı verdim baş obrazıma. Nə ad, nə keçmiş, yalnız çiyinlərində qan ləkəsi kimi ağır bir keçmiş və gələcək üçün naməlum bir cəza. Onun diliylə danışırdım, içimdəki fikirləri onun sözlərinə çevirirdim.
Kitab ona sirli bir dad verdi. O bu dadı hiss etdikcə dəyişdi. Elə dəyişdi ki, bir gün digər əsgərlərin hamısını, istəsələr də, istəməsələr də, zorla işin sonuna çatdırmağa vadar etdi.
Çünki o artıq bir oxucu deyildi. O, hekayənin özü olmuşdu. Eynilə gələcəkdə bu kitabı oxuyacaq bütün oxucular kimi...
Şərhlər (4)