Sənətlə niyə maraqlandığınızı özünüzdən soruşun.
Nəyi düşünmək üçün nəyi zəruri hesab etdiniz?
Sizdə bu hiss nə qədər güclüdür? Bəs qadağalar olsaydı?
Marağınız qanunsuz hesab olunsaydı və
bu marağa görə cəzalandırılsaydınız nə edərdiniz?
Ernst Haas
Bölüm İki
Qadağan olunmuş və basdırılmış arzuların bir yol tapıb gün üzünə çıxmaq kimi qəribə bir adəti var. İbtidai sinifi bitirdikdən sonra, 5-ci sinifdə yenidən bədii ədəbiyyata marağım artmağa başladı. Artıq əvvəlki sinif rəhbərim yox idi ki, mənə qadağa qoysun. Bunun əvəzinə sinifimizə çox gözəl bir ədəbiyyat müəllimi gəlmişdi. Deyə bilmərəm, müəllimin gözəlliyinə heyran olmuşdum, yoxsa intellektinə. Amma bir şey dəqiq idi: sinifdə ən arxa partada oturan bir uşağın bütün fənlərdən çox ədəbiyyata bağlanması, olduqca maraqlı görünürdü.
Bu dəfə nağıl kitabları yox, uşaq ədəbiyyatına keçmişdim. Kitablarımı yenə sinif yoldaşlarımla paylaşırdım, amma bu dəfə əvvəlki kimi kobud yox, daha balanslı şəkildə. Artıq uşaqları dərsdən yayındırmadan, maraqlarını kitablarla qidalandırırdım. İllər sonra anlayacaqdım ki, yaşadığım Bakının "Vasmoy" adlanan ərazisində balaca, könüllü bir kitabxanaçıya çevrilmişdim. Və bunu heç bir təmənna güdmədən, sadəcə sevgi ilə edirdim. Bəlkə də elə bu səbəbdən bədii kitab oxuyan uşaqların sayı artmağa başlamışdı.
Amma sən saydığını say, gör fələk nə sayır. Hardasa 6-7-ci siniflərdən başlayaraq nitqimdə tutulmalar baş verdi və kekələməyə başladım. Vəziyyət o yerə çatırdı ki, dərsi öyrənsəm də, sinif qarşısında bildiklərimi bölüşə bilmirdim. O yaşlarda içimdə Allaha suallar verirdim - nəyə görə nitqimi əlimdən aldı, məni nəyə görə bu cür cəzalandırdı? Lakin zaman keçdikcə başa düşdüm ki, şikayətlərimizə səbəb olan çətinliklər bəzən bizi gələcəyin ruzisinə hazırlayan keçidlərdir. Və bəlkə də bu sükut, gələcəkdə danışacaqlarım üçün yığılan güc idi...
Şərhlər (7)