Bölüm İyirmi Səkkiz
Sual verə bilərsiniz: bu qədər müxtəlif sahədə çalışdın, bəs futbol hakimliyi necə oldu? Hara itdi o yol? Əslində futbola uzun müddət ara vermişdim. Hərbi xidmətdən qayıtdıqdan sonra özümü bu sahədə uğursuz hiss edirdim. Eyni anda həm yazıçılıq, həm də idmanla davam etmək mənə çox çətin gəlirdi. Hər oyunda sanki həm tribunadan, həm daxilimdən səs gəlirdi: “Bəlkə bu yol sənin üçün deyil?”
Beləcə bir müddət sonra öz-özümə dedim: *Bəlkə başqa peşələrdə özümü sınamaq daha yaxşıdır...*
Sözün düzü, mənim üçün futbolun kitabı bağlanmışdı. Kənardan baxan biri üçün bu qapı çoxdan örtülmüş görünürdü. Ta ki, bir gün telefonuma gələn bir mesaj hər şeyi dəyişənə qədər...
İki seçim qarşısında qalmışdım: ya yazacaqdım ki, “Mən artıq hakimliyi buraxmışam”, ya da ayağa qalxıb formamı geyinəcəkdim. Və mən ikinci yolu seçdim.
Yenidən başlamaq — bu dəfə daha sakit, daha diqqətli. Bilirdim ki, yazıçılıqla idman tamamilə fərqli dünyalardır. Biri daxilə, digəri isə çölə yönəlmiş iki qütb kimidir. Amma mənə elə gəlirdi ki, əgər idmanda uğurlu olsam, bu uğur yazıçı kimliyimi də gücləndirəcək. Uğurlu bir hakim kimi tanınsam, insanlar daha çox maraqlanacaq, daha çox oxuyacaqlar. Beləcə, bir müddətlik yazıçılığı təxirə salmağa qərar verdim.
Bir plan qurmuşdum: Futbolda uğur qazanana qədər heç nə yazmayacağam. Hətta bu niyyətimə bir il sadiq qala bildim. Qələmi kənara qoymuşdum. Fikirlər gəlsə də, kağıza tökmürdüm. Yazmaq üçün özümə icazə vermirdim.
Amma bir ilin tamamında başa düşdüm: bəzi yollar səni tərk etmir. Sən onlardan qaçsan da, onlar səni tapır. Və məni bu yolların birinə – yazıçılığa geri qaytaran bir insan oldu. Hələ kim olduğunu deməyəcəyəm. Amma həmin insanı gördüyüm an anladım: mən bu yola qayıdacağam. Çünki bəzi səs-səssiz işarələr var – sənə hər şeyi unudub yenidən başlamağı pıçıldayır...
Şərhlər (10)