Bölüm İyirmi Yeddi
Uzun zamandır içimdə bir xəyal var idi. Elə bir xəyal ki, hələ də beynimin bir küncündə – rəfdə gizlənib öz vaxtını gözləyir. O xəyalların içində ən doğmalarından biri – öz kitab kafemi açmaq arzusudur.
Fikri belə məni həyəcanlandırır: fərqli həyatları olan, müxtəlif düşüncələrlə yaşayan insanların eyni masa ətrafında sadəcə bir kitab sevgisinə görə bir araya gəlməsi. Çoxları düşünür ki, bookcafelərə kitab oxumaq üçün gedirlər. Amma əslində belə deyil. Ora gələn insanlar onsuz da kitab oxumağı sevənlərdir. Onların məqsədi oxumaqdan daha çox – özü kimi düşünən, oxuyan, anlayan insanların arasında olmaqdır. Ruh yoldaşlarını bu mühitdə tapa bilməkdir...
Mən isə yaxşı bilirdim – bir gün belə bir yerim olacaq. Sadəcə hər yuxu kimi bu da bir başlanğıc tələb edir. Hər uğurun altında bir “sıfırdan başlamaq” hekayəsi yatır.
----
Sıradan günlərin birində dostumun bir kafe-bar açdığını eşitdim. Elə həmin gün yollandım yanına. Məkana daxil olanda hiss etdim ki, burda nəsə fərqli bir hava var. Hər axşam gənc müğənnilər səhnəyə çıxır, səs, işıq və pivə qoxusu bir-birinə qarışırdı. Bu pivəxananın öz ritmi vardı. Mühit xoşuma gəldi.
Dostuma dedim: “İş axtarıram. Burda ofisiant kimi işləyə bilərəm?”
Gülümsəyib cavab verdi: “Yer olsa, sənlikdir.”
Axşam zəng gəldi: “Sabahdan gəl başla.”
İşə başlayanda içimdə qəribə bir hiss vardı. Hələ bir müddət əvvəl "Allahsızlar Şəhəri" kitabımla insanlara “içki içməyin, siqaret çəkməyin” deyən mən, indi həmin içkiləri, həmin siqaretləri öz əlimlə servis edirdim. Özümü Allahsızlar şəhəri kitabındakı Ağıl kimi hiss edirdim. Sanki Allahsızlar şəhəri kitabı ilə öz həyatımın xəritəsini çəkmişdim. Zamanla gah Ağıl olurdum, gah xəyanət. Gah Ölüm olub insanlara zərərli içkilər satırdım, gah da Vicdan olub özümü sorğu suala tuturdum.
Ən ironik olanı isə kitabımı barın düz qarşısında — hamının görə biləcəyi yerdə yerləşdirmişdim. Gələn müştərilər kitaba baxıb maraqla əl uzadanda, diqqətlə izləyir, bir az söhbətə çəkib sonra kitabı tərifləyirdim. Amma demirdim ki, müəllifi mənəm. Ən azından ilk başda demirdim...
Bir az maraq göstərən olanda özümü tanıdardım. Zaman keçdikcə pivəxananın daimi müştəriləri arasından kitabımla maraqlananlardan ibarət özümə kiçik bir komanda formalaşdırdım. Gələnləri bir-biri ilə tanış edir, qrup yaradırdım. İstirahət günlərində teatra, muzeylərə səfərlər təşkil edirdik. Həmin məkanda sadəcə bir ofisiant deyildim — oranın ruhu idim.
Digər işlərdən fərqli olaraq bu yer mənə liderlik qazandırmışdı. Futbol hakimi, yazıçı və indi də sosial mərkəzdə birləşdirici bir fiqur. O zamanlardan anlayırdım ki, bir gün bu yaşananlar bir kitaba çevriləcək.
Şərhlər (30)