Sirli Qanadlar Seriyası V:Vaxtın Dayandığı Yer —Simurq

Sirli Qanadlar Seriyası – V 

 “Bəzən bir an var, həyat həmin yerdə dayanır. Amma biz dayanmadığımızı zənn edərək, o anın içində fırlanmağa davam edirik.

Sən də bilirsən o hissi...

Bəzən bir cümlə deyilir və dünya susur. Bəzən bir baxışla zaman donur. Bəzən isə heç bir şey olmur... amma içində bir şey dəyişir. Elə bil ruhun dərinliyində saatlar dayanır, anlar donur, sən isə… elə orda, o saniyədə qalarsan.

İnsan yaşadığını zənn edir. Gülür, danışır, işləyir… Amma ruhu illərlə bir anın içində qalıb. Vaxt bir baxışda, bir vida sözündə, bir xatirənin içində ilişib qalıb. Və sən bu yazını oxuyursansa, bəlkə də sənin də içində zaman bir yerdə susub.

Bəziləri üçün zaman irəli gedir. Bəziləri üçün isə sadəcə dayanır.

Vaxt dəyişir, insanlar dəyişir, illər keçir...

Amma bir baxışın içində ilişib qalan ruh dəyişmir.

Bir cümlənin dayandırdığı nəfəs illərlə çəkilməyə bilər.

Və sən, həmin anın içində — tənhasan.

Zamanın içində donmaq nədir?

Bu:

– Onun “getdim” deməsindən sonra illərlə “qal” sözünü gözləməkdir.

– Bir mesajın “yazılır”ında nəfəsini tutmaq, amma heç yazılmayan o cümlənin yükünü daşımaqdır.

– İllərlə keçən anlarda bir səslə diksinmək, bir qoxuda darıxmaqdır.

Vaxt keçib deyirlər.

Bəs ruh?

Keçibmi?

Yoxsa hələ də o “sənə baxdığı an”da susur?

Azadlıq vaxtdan qopmaqla başlayır

Hər kəsin içində bir “keçmişdə ilişib qalmış versiya” var.

O versiya bəzən gülümsəyir, bəzən ağlayır, bəzən heç danışmır.

Sən isə bu yazını oxuyarkən o versiyanı xatırladın.

Gözlərinin içində dayandığın vaxtı gördün.

Ən çətin olan — keçmişi buraxmaq deyil.

Ən çətin olan — keçmişdəki özünü buraxmaqdır.

Amma əgər özünü buraxa bilsən...

Hər şey başdan yazılar.

Bəs sən nə zaman dayandın?

– Bəlkə ayrıldığı gün?

– Bəlkə ilk dəfə “dəyərsizsən” deyildiyi an?

– Bəlkə “çox gec oldu” cümləsi ilə?

– Yoxsa... heç söylənməyənlərlə?

Bu yazı sənə aynadır. İçinə bax. Hiss elə. Donduğun zamanı tap.

Ona salam ver. Və de:

“Artıq burda qalmıram.”

Yeni bir başlanğıc üçün yalnız bir an yetər: İndi.

Həyat səni orda buraxıb getdi zənn edirsən.

Əslində sən buraxmadın.

O anı, o baxışı, o sözü, o nəfəsi...

Əslində sən saxladın.

İndi isə burax.

Azad ol.

Sakitcə, sakit bir nəfəs kimi.

Və başladığın yerdən deyil — özünü tapdığın yerdən başla.

🕊️ Sənin üçün sualım:

Vaxtın dayansaydı… harada olardın? Kimlə, niyə?

Şərhlərdə cavabını yaz. Bəlkə biz də içindəki o dayanan anı hiss edə bildik...