Bölüm otuz iki

Bölüm 32 —

Əks halda motivasiyan olmur yazmağa. Başlayırsan kefinə düşəndə yazmağa, ya da özünü çox pis hiss edəndə yazmağa. Amma yazmaq bu deyil. Yazı intizamdır. Yazı məsuliyyətdir. Yazı gündəlik bir məşqdir. Oxucu əhval-ruhiyyəyə görə yazılmış mətnləri bir-birindən ayırd edə bilir. Onlar hiss edirlər.

Əgər sənin davamlı bir oxucu kütlən varsa, dinləyicin varsa, içində bir məcburiyyət yaranır. Başa düşürsən ki, səni gözləyən insanlar var, yazmalısan. Bəzən heç yazmaq istəmirsən, mövzu tapılmır, fikirlər səpələnir, amma sonra birdən kimsə yazır, “Sizi oxumaq əsas vərdişimə çevrilib.” Bax o zaman yenidən masaya qayıdırsan. Özünü zorlayırsan ki, düşünəsən, yaza biləsən. Və bu — yazıçını inkişaf etdirən əsas səbəblərdən biridir. Artıq təbiətin gəlməsini gözləmirsən. Artıq gecənin sonunda, səhərin başlanğıcında, bir avtobus gözləyərkən belə düşünürsən ki, növbəti bölümdə nə olacaq? Sənin yazılarını gözləyən insanlar var. Sadiq oxucu kütləsi var.

Belə oxucuları tapmaq isə asan deyil. Onlar bir gündə gəlib çıxmır. Reklam verirsən, paylaşım edirsən, min adam görür, bəlkə bir nəfər gəlir, amma o bir nəfər sənin illərlə axtardığın oxucu olur. Verdiyin reklamların isə kitabla, ədəbiyyatla, düşüncə ilə bağlı sahələrdə olması vacibdir. Məhz belə axtarışlar məni gətirib mir.az adlı bir elektron kitab saytına çıxartdı.

Hamıya yazırdım. Bütün e-kitab saytlarına baxır, əlaqə saxlamağa çalışırdım. Amma mənim üçün ən çox əlçatan olanı məhz mir.az saytı oldu. Saytın qurucusu və rəhbəri olan Cəlal adlı bir oğlanla tanış oldum. Verdiyim reklamlardan effekt ala bilirdim. Bundan əlavə, vaxtında paylaşması, peşəkar yanaşması mənim də işimi rahatlaşdırırdı. Hətta lazım gələndə məqalələrimi öz saytında paylaşmağa icazə verirdi. Mən də oxucularımı yönləndirirdim ki, sayta daxil olsunlar, yazılara baxsınlar, fikir bildirsinlər.

Beləcə, aylıq 30-40 manatla mir.az-a reklamlar verməyə başladım. Elə böyük büdcə deyildi, amma məqsədli şəkildə istifadə olunurdu. Bu reklamların hər biri sanki xüsusi bir nəfəri gətirirdi. Bəzən bir ayda on nəfər, bəzən bir gündə bir nəfər. Amma əsas məsələ davamlılıq idi.

Hərdən gənc yazarlar mənə yazırlar: “Bir şey yazmışam, paylaşarsanmı?” Təbii ki, paylaşmıram. Çünki paylaşmaq məsuliyyətdir. Bu, təkcə dost münasibəti deyil. Sənin auditoriyana nəyi təqdim etdiyinlə bağlı məsələdir. Və çox vaxt paylaşmadığım üçün inciyənlər olur. Belə olduğu zaman bir çoxu inciyib çıxır. Amma başa düşməli olduqları bir məsələ var, uğur bu qədər asan qazanılmır. Özünə inanmalı və inandığın şeyə zaman və maddi resurs ayırmalısan. Əgər lazımlı bir şeydirsə, qoyduğun pullar artıqlaması ilə sənə geri dönəcək.

Mən də öz işimi şansa buraxmaq istəmirdim. Həm reklamı öyrənirdim, həm də piyarın, təqdimatın əsaslarını. Çünki bilirdim: yaxşı yazmaq — yalnız bir hissəsidir. Əgər nəşriyyat üçün yazmırsansa, bir komanda yoxdursa, demək sən həm yazıçı, həm redaktor, həm dizayner, həm də menecersən. Azad birisənsə, sən sanki bir gəminin kapitanısan. O gəmini təkbaşına idarə edirsən.

Zamanla o gəmiyə çox lazımlı insanları alırsan. Onlar güclü edir sənin gəmini. Onlar sənin əllərin, ayaqların, lazım gələndə qanadların olur. Onlar səni gücləndirir. Onlar — sənin oxucularındır. Bəzən sən yorulanda onlar səni oyadır, yazmırsansa yaz deyirlər, unutmurlar səni. Sənə güc verirlər. Və sən bilirsən ki, onların da gücü sənsən. İlham mənbələri sənsən. Onlar üçün yazırsan, onlar üçün mübarizə aparırsan.