VI Fəsil "Evna"da nələr baş verdi:

Lilo Endini kosmosdan tapdıqları kosmik gəmiyə apararkən onunla planeti gəzir, özlərinə məxsus Evna, yəni özəl güc haqqında ona maraqlı məlumatlar verir. Lilo eyni zamanda Endi üçün müvəqqəti evna uyğun olub olmadığını bilmək üçün onu Privata Sentralo, yəni Özəl Güc Evinə aparmaq fikrindədir. Endi bunu qəbul edir. Növbəti fəsildə isə biz Yer Kürəsinə qayıdırıq.

***

Gecə saat 9. Yağış öz damlalarını tökməyə davam edirdi. Yazın bitməsinə az qalmış olsa da, yaz yağışı hələ də özünü göstərirdi. Entoni hər yeri islanmış halda yavaş addımlarla evə qayıdırdı. Üzü solğun idi, başını aşağı dikmişdi. Yağışın onun bədənini ələ keçirdiyini hiss edirdi. Bu gün kifayət qədər iş yerində ağlamışdı. Öz-özünə düşünürdü ki, yağış da onun hisslərini başa düşür, onun dərdinə öz "göz" yaşlarını tökürdü. Qardaşı üçün indidən darıxırdı. Ən son elədikləri söhbət ağlına gəldi... "Niyə getdin də?... Mən sənin üçün bu qədərmi önəmsiz idim" deyə düşündü. Beynindəki səslər də suallar verməkdən yorulmurdu:

- Qardaşın harda ola bilər? Ölübmü? Yaşayırmı? Yaşayırsa da, kosmos boşluğunda sürünür. Orda həyatda qalmaqmı olar?

Entoni beynindəki səsləri susdura bilmək üçün sadəcə bu kəlmələri deyə bildi:

- Endi... Nə olar... Sənə bir şey olmasın. 

Birdən yadına uşaqlıqda yaşadıqları bir an gəldi. Onlar həyətdə futbol oynayırdılar. Top çaya düşmüşdü, Entoni çaya girib topu götürməyə tərəddüd etmişdi, amma Endi bir an belə düşünmədən suya atılmışdı. Soyuqdan dodaqları göyərmiş halda qayıtmış, amma topu gətirmişdi. “Qorxaqsan, Toni,” – demişdi zarafatla. İndi isə Entoni dodaqlarını sıxdı.

– Mən qorxaq deyiləm, qardaş... Sadəcə sən olmadan heç nəyi bacarmıram, – pıçıldadı.

O, mənzilə çatmaq üçün binaya girməli idi. Olduğu yerdə ətrafda digər binaların işıqları yanılı idi. Yağışın yağması ilə süni işıqlarla bəzənən binalar da Entoninin darıxma hissinə şərik olmuşdu. Göy gurultusu eşidilməyə başlandı. Entoni mənzillərinə gəldi. O ailəsi ilə birlikdə mənzildə yaşasa da, hər həftə o qardaşının yanına gedərdi. Amma bu dəfə getməyəcəkdi... 

3-cü mərtəbəyə çıxan kimi qarşısına çıxan ilk qəhvəyi rəngli qapını açdı. Kilidli idi. Qapını döydü. Nəhayət, açıldı. Kök, uzun qara, amma bir hissəsi ağaran saçlarını yığmış üzü qırışlanmış bir qadın onu qarşıladı. Əynində isə normal ev paltarı.

- Entoni, bu nə hal?, - qadın təəccüb və əsəb qarışıq bir halıyla oğluna baxıb səsini yüksəltdi, - içəri gir, tez ol. 

- Girirəm də içəri, ana, - Entoni başını aşağı dikmiş halını dəyişmədən bunu deyərkən içəri girdi, ayaqqabılarını çıxartdı.

- Niyə belə gec gəldin?? Üstün başın islanıb, soyuq dəyəcək sənə, - anası bu dəfə əsəb hissini pozmadan təəccüb hissini narahatlıq hissi ilə əvəz edərək dedi. O qapını örtəndən sonra Entoni üçün dəsmal gətirməyə getdi.

- İsti duş al, özünə gəl, - dəsmalı Entoniyə ataraq dedi. 

Entoni gözünü bir nöqtəyə dikib durmuşdu. Anasının atdığı dəsmalı tutmadı, yerə düşdü. O yerdən dəsmalı götürəndə anası sualedici bir halda ona yaxınlaşıb soruşdu:

- Normalda tutardın dəsmalı. Nə olub sənə? 

- Heç nə, - Entoni soyuq səslə bunu dedi. 

- Dəqiq?

- Hə. 

O bunu deyib cəld hamama girdi. Anası isə nəsə bir şeylər olduğuna əmin idi. Entonini duşdan çıxana qədər gözləyəcəkdi. Vaxt getməsin deyə onun üçün çay hazırlamağa getdi.